Οι φιλίες, όσο δυνατές κι αν είναι, πρέπει να ανανεώνονται. Όταν, λοιπόν, η κολλητή μου από τα χρόνια του πανεπιστημίου ανακοίνωσε ότι θα έρθει για λίγες ημέρες στην Αθήνα, ένιωσα τον ενθουσιασμό να με πλημμυρίζει με τον ίδιο τρόπο που με πλημμύριζε τις ημέρες της φοιτητικής μας ξεγνοιασιάς, όταν πρωτογνωριστήκαμε.
Καθώς δεν έχει επισκεφθεί πολλές φορές την πρωτεύουσα, νομίζω ότι αυτή είναι η ιδανική ευκαιρία να πάρω άδεια από τη δουλειά και να της αφιερώσω όλο τον χρόνο που χρειάζεται για να δει πραγματικά την πιο όμορφη πλευρά του αστικού κέντρου, εξερευνώντας μαζί μερικά από τα πιο γοητευτικά και ιστορικά σημεία της Αθήνας. Μαζί της θα τα ανακαλύψω κι εγώ από την αρχή, έχοντας, φυσικά, την καλύτερη παρέα. Κάθισα στο γραφείο και έκανα την έρευνά μου, σημειώνοντας στο ημερολόγιό μου όλα τα σημαντικά αξιοθέατα όπου πραγματικά θέλω να κάνουμε στάση. Πού αλλού; Στη γραφική, παραδοσιακή, ατμοσφαιρική και πανέμορφη Πλάκα. Στην Πλάκα με τα στενά δρομάκια που μπλέκονται το ένα μέσα στο άλλο, καταλήγοντας σε ανηφόρες που οδηγούν στην Ακρόπολη, σε μικρές πλατείες και εκπληκτικούς αρχαιολογικούς χώρους. Πολύ γρήγορα, μέσα σε όλη αυτή την προετοιμασία, η μεγάλη μέρα έφτασε.
Έτσι, δίνουμε ραντεβού στην πάντα πολύβουη, γεμάτη κόσμο και ζωή Πλατεία Μοναστηρακίου. Στο κέντρο, ο σταθμός του μετρό και του ηλεκτρικού, ενώ γύρω απλώνονται υπαίθριοι πάγκοι με μοσχοβολιστά φρούτα, ανάμεσα στους οποίους ακούγονται οι φωνές των μικροπωλητών που διαλαλούν την πραμάτεια τους. Περιμένω τη φίλη μου στα σκαλιά μπροστά από τον σταθμό, ένα τυπικό σημείο συνάντησης τόσο για τους Αθηναίους όσο και για τους επισκέπτες, με το βλέμμα μου να πλανιέται στα παρακείμενα στενά: δεκάδες μαγαζιά με σουβενίρ, καταστήματα με ρούχα και παπούτσια, εστιατόρια και καφέ, με τα μενού καρφιτσωμένα στην είσοδο. Χαιρετιόμαστε με μια σφιχτή αγκαλιά και ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο, και ξεκινάμε να περπατάμε, λέγοντας τα νέα μας, προς την Αρχαία Αγορά, ένα από τα σημεία που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθεί κανείς στην καρδιά της Αθήνας. Μόλις λίγα βήματα από την πλατεία, η Αρχαία Αγορά, με ιστορία χιλιάδων ετών, υπήρξε το σημείο συνάθροισης των κατοίκων της πόλης και το μέρος όπου λαμβάνονταν οι μεγάλες αποφάσεις για το πολιτικό και στρατιωτικό μέλλον του τόπου. Κάνουμε μια στάση για να περπατήσουμε ανάμεσα στα αρχαία μνημεία και, φυσικά, για να θαυμάσουμε τον πανέμορφο και εντυπωσιακό ναό του Ηφαίστου, ο οποίος σώζεται μέχρι σήμερα σε εξαιρετική κατάσταση.
Μετά από μια σύντομη στάση για να πάρουμε έναν καφέ στο χέρι και ένα μπουκάλι νερό AQUA CAPRATICA για τη διαδρομή, συνεχίζουμε την περιπλάνησή μας στο κέντρο, κι εγώ νιώθω σαν πραγματική τουρίστρια στην ίδια μου την πόλη. Κατευθυνόμαστε προς τον δρόμο που πολλοί θεωρούν τον ομορφότερο σε ολόκληρη την Αττική, την ιστορική Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Περνάμε μπροστά από το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και, φυσικά, κάτω από την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα, αφήνοντας την αρχιτεκτονική μαγεία αυτής της συναρπαστικής αρχαίας πόλης να μας κατακλύσει. Η φίλη μου, που έπαιρνε πάντα άριστα στην ιστορία, μου εξηγεί όσο περισσότερα μπορεί, κι έτσι νιώθω σαν να έχω μαζί μου τον προσωπικό μου ξεναγό.
Κάπως έτσι, στρίβουμε στα γραφικά σοκάκια της Πλάκας και χανόμαστε μέσα στο πλήθος, με τα μάτια μας στραμμένα στα υπέροχα παλιά αρχοντικά και τα νεοκλασικά κτήρια με τα αριστοκρατικά μπαλκόνια, που είναι πάντα γεμάτα με πολύχρωμα λουλούδια. Τυπικό δείγμα παλιάς αθηναϊκής αρχιτεκτονικής, η αισθητική και η ομορφιά της παλιάς Αθήνας παραμένει ζωντανή μέχρι σήμερα σε αυτή την παραδοσιακή συνοικία, όπου η αρχοντιά, η φινέτσα και η ιστορία είναι εμφανείς σε κάθε γωνία και κάθε στενό. Το ίδιο και η ρομαντική ατμόσφαιρα που πλανάται στον αέρα. Είναι εντυπωσιακό πώς ένα τόσο τουριστικό σημείο της πόλης καταφέρνει να παραμένει αδιαπραγμάτευτα αυθεντικό και, σε μεγάλο βαθμό, ανέγγιχτο.
Με όλες αυτές τις σκέψεις στο μυαλό, προχωράμε προς τα εκπληκτικά Αναφιώτικα, την πιο παλιά γειτονιά της Αθήνας. Αυτή η μικρή συνοικία, με τα ασβεστωμένα σπιτάκια, θυμίζει κυκλαδίτικο νησί που ξεπρόβαλε στο κέντρο της πρωτεύουσας. Κάνουμε μια στάση για να πιούμε λίγο νερό και να ποζάρουμε αγκαλιά για την πιο χαμογελαστή και αληθινή selfie. Είμαστε χαρούμενες που είμαστε μαζί, χωρίς δουλειές και υποχρεώσεις, σε αυτό το τόσο όμορφο κομμάτι της πόλης – και αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί.
Πριν ξεκινήσουμε ξανά, ρίχνω μια ματιά στο ρολόι και συνειδητοποιώ ότι, χωρίς να το καταλάβουμε, έχει πάει μεσημέρι. Ίσως γι’ αυτό να πεινάμε τόσο πολύ. Αποφασίζουμε να καθίσουμε κάπου ωραία για φαγητό και κατευθυνόμαστε προς την οδό Λυσίου, με σκοπό να βρούμε τραπέζι σε ένα εστιατόριο για απολαύσουμε αυθεντικές ελληνικές γεύσεις.
Αφήνουμε κάπως απρόθυμα τη φανταστική θέα από την ταράτσα της Οδού Λυσίου, στο μαγαζί που έχουμε επιλέξει για να γευματίσουμε, και αποφασίζουμε να αφιερώσουμε λίγο χρόνο σε μια περιήγηση στη Ρωμαϊκή Αγορά, για να δούμε τα μνημεία που χρονολογούνται από τα ρωμαϊκά χρόνια. Ανάμεσά τους, ο Πύργος των Ανέμων και, φυσικά, η Βιβλιοθήκη του Ανδριανού. Καθώς η ημέρα πλησιάζει προς το απόγευμα, αισθανόμαστε τους ρυθμούς μας να πέφτουν και τις αντοχές μας να μειώνονται. Τώρα είναι η στιγμή να πάρουμε αυτή την ξεχωριστή βόλτα στην καρδιά της Αθήνας λίγο πιο χαλαρά, αφιερώνοντας χρόνο για να ηρεμήσουμε και να παρατηρήσουμε την πραγματική ζωή της Πλάκας. Με αυτές τις σκέψεις, κατευθυνόμαστε προς την όμορφη Πλατεία Φιλομούσου Εταιρίας για έναν απογευματινό καφέ. Παραγγέλνουμε δύο ελληνικούς, για να είμαστε στο κλίμα, και καθόμαστε για λίγο σιωπηλές στα παραδοσιακά τραπεζάκια, απλά κοιτάζοντας τους περαστικούς να περνούν.
Σιγά-σιγά, η μέρα φτάνει στο τέλος της. Η φίλη μου, όμως, επιμένει ότι μπορούμε να δούμε ακόμα ένα-δύο αξιόλογα πράγματα. Πραγματικά, τα όσα αξίζει να δει κάποιος στην Πλάκα μοιάζουν ατελείωτα· ολόκληρη η γειτονιά είναι σαν ένα ζωντανό, κινούμενο μουσείο με αμέτρητα, φανερά και κρυμμένα μυστικά. Σταματάμε για λίγο στην άκρη του πλακόστρωτου δρόμου για να πιούμε λίγο νερό από το μπουκάλι της AQUA CARPATICA και συνεχίζουμε.
Κάνουμε μια στάση στο Μνημείο του Λυσικράτους, ένα εντυπωσιακό αρχαιολογικό εύρημα που χρονολογείται από τον 4ο αιώνα π.Χ. Είναι ένα από τα λίγα σωζόμενα μνημεία αυτής της τεχνοτροπίας, ένα εξαιρετικό δείγμα αρχαίας ελληνικής αρχιτεκτονικής που μπορούμε να χαζεύουμε για ώρες. Και επειδή η φίλη μου είναι καθηγήτρια μουσικής, η επίσκεψη στο Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Μουσικών Οργάνων είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Έχουμε την ευκαιρία να δούμε μια εντυπωσιακή συλλογή παραδοσιακών οργάνων από κάθε γωνιά της χώρας, σε ένα περιβάλλον που συνδυάζει την πολιτιστική παράδοση με τη μουσική.
Όταν βγαίνουμε από το μουσείο, ο ουρανός έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει και το φεγγάρι είναι έτοιμο να βγει. Η καθημερινή κίνηση των δρόμων έχει δώσει τη θέση της σε έναν τουριστικό παλμό, πραγματικά αξιοθαύμαστο. Τα στενά γεμίζουν με το ζεστό φως από τα πολύχρωμα λαμπιόνια που ξεπροβάλλουν στις εισόδους των καφέ, των εστιατορίων και των μπαρ, αλλά και στις όμορφες ταράτσες. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κλείσουμε τη μέρα μας από ένα ποτό στη μπάρα ενός ατμοσφαιρικού μπαρ.
Και είναι σαν να μην πέρασε μία μέρα. Στο ωραιότερο και πιο ενδιαφέρον κομμάτι της Αθήνας. Σε εκείνο το μέρος που εμείς οι ντόπιοι συχνά προσπερνάμε γιατί είναι το «σπίτι» μας και νιώθουμε ότι θα είναι πάντα εκεί για να μας περιμένει, όμως, στην πραγματικότητα αξίζει να επιστρέψουμε πολλές φορές, ξανά και ξανά και να εμβαθύνουμε στις απαρχές της δικής μας ιστορίας.
