Το Ράλλυ Ακρόπολις, για κάποια χρόνια, είχε αφήσει ένα οδυνηρό κενό στις καρδιές όλων των φίλων του Motorsport, Ελλήνων και ξένων. Eυτυχώς επανήλθε, χάρη στις συντονισμένες προσπάθειες της Πολιτείας και των χορηγών, με πρώτη και καλύτερη την ΕΚΟ. Έκτοτε -και δικαίως- ονομάζεται EKO ACROPOLIS RALLΥ. Κατά τη γνώμη μου θα μπορούσε να ονομάζεται και «Το καλύτερο Ράλλυ του αγωνιστικού ημερολογίου» αλλά μάλλον δεν είμαι και ο πιο αντικειμενικός κριτής. Ή μήπως είμαι;
Το EKO Acropolis Rally δεν είναι ένας ακόμα αγώνας του WRC. Διαθέτει ένα ειδικό βάρος που δεν μπορείς να το προσδιορίσεις ακριβώς. Είναι η ιστορία του, οι χιλιάδες άνθρωποι που σκαρφαλώνουν στα βουνά με μια αλλόκοτη χαρά, η αίσθηση της περιπέτειας, η κάψα του αδυσώπητου ήλιου και βέβαια αυτός ο πηγαίος ενθουσιασμός κάθε φορά που περνάει «μαλλιοκούβαρα» κάποιος από τους θεούς των Ράλλυ και αφήνει πάνω σου ένα παχύ στρώμα χώματος. «Αν δεν κάνει κρίτσι κρίτσι το στόμα σου, από το χώμα, δεν έχεις δει Ακρόπολις» έλεγε ένας φίλος -και είχε τόσο δίκιο.
Τι κάνει ένα Ράλλυ «Το καλύτερο Ράλλυ»; Η οργάνωσή του, οι αφιερωμένοι χορηγοί του, ο κόσμος που το παρακολουθεί, οι συμμετοχές του και πρωτίστως οι Ειδικές διαδρομές στις οποίες διεξάγεται. Πολλοί από εσάς σίγουρα έχετε παρακολουθήσει τα περάσματα των αγωνιστικών αυτοκινήτων από κάποιο σημείο. Εντάξει, μη σας αδικώ, από πολλά σημεία.
Ξέρω ανθρώπους που γνωρίζουν όλες τις «κοπάνες», τους χωματόδρομους που διασταυρώνονται με τις Ειδικές, που πηγαίνουν χρόνια σε συγκεκριμένα σημεία για να έχουν όσο το δυνατόν περισσότερη θέα στη δράση, που «κλείνονται» αποβραδίς και διανυκτερεύουν μέσα στις Ειδικές για να πιάσουν το καλύτερο στασίδι σε μια συγκεκριμένη στροφή, που περπατάνε χιλιόμετρα για να μην μπλέξουν στην κίνηση και να μπορέσουν έτσι να δουν όσο το δυνατόν περισσότερες Ειδικές μέσα στην ημέρα, που παίρνουν άδεια ειδικά για αυτό το τριήμερο.
Η μούρλα, η αφοσίωση, ο ενθουσιασμός είναι συγκινητικά. Ωστόσο, αυτοί που έχουν διασχίσει από μέσα Ειδικές διαδρομές είναι σαφώς λιγότεροι. Είναι δύσκολο να επιχειρήσεις με δικό σου αυτοκίνητο να ακολουθήσεις χωματόδρομους που δυσκολεύουν ακόμα και τα αγωνιστικά αυτοκίνητα.
Αυτήν ακριβώς την αίσθηση θέλαμε να δώσουμε όταν αποφασίσαμε μια από τις off road διαδρομές, που κάνουμε εδώ και μήνες, να είναι αφιερωμένη στο ΕΚΟ ACROPOLIS RALLY. Να διαλέξουμε δηλαδή δύο από τις πιο εμβληματικές Ειδικές διαδρομές και να αφηγηθούμε την ιστορία «από μέσα». Μια, επιδερμική ασφαλώς, ματιά για το πώς είναι να προσπαθείς να γράψεις χρόνο μέσα σε ένα χωματόδρομο που θα κάνει το παν για να σε δυσκολέψει.
Για να πω την αλήθεια η επιλογή ήταν περίπου αυτόματη. Θα κάνουμε τον Ταρζάν και το Ελευθεροχώρι. Όχι ότι οι υπόλοιπες είναι υποδεέστερες, κάποιες μάλιστα ενδεχομένως να είναι και καλύτερες, αλλά είναι αυτές οι διαδρομές που έχουν υφάνει τον μύθο του Ακρόπολις, τουλάχιστον του πιο σύγχρονου. Η επιλογή του αυτοκινήτου ήταν επίσης σχετικά απλή υπόθεση, της μάρκας τουλάχιστον. Toyota. Ένας μικρός φόρος τιμής σε μια τεράστια εταιρεία που ποτέ δεν εγκατέλειψε το motorsport. Το αυτοκίνητο προφανώς δεν θα μπορούσε να είναι ένα Yaris GR, αν και πολύ θα το θέλαμε.
Ήταν όμως ένα RAV4 plug-in hybrid, με 306 PS και αυτή την αίσθηση του αδιαπέραστου στις δυσκολίες που σε κάνει να απορείς με τις αντοχές και την αταραξία του ακόμα και σε δρόμους που θα έκαναν άλλα SUV να μην τα κατάφερναν. Το παραλάβαμε αγέρωχο και πεντακάθαρο. Το επιστρέψαμε εξίσου αγέρωχο και γεμάτο χώμα από τα βουνά της Ευρυτανίας και της Φθιώτιδας. Υπέμεινε αγόγγυστα όλη την κακομεταχείριση και μας μετέφερε μέσα σε ένα προστατευτικό κουκούλι σε άσφαλτο και χώμα. Αλλά, ας το πιάσουμε από την αρχή.
Όπου αρχή γύρω στις 6 το πρωί έξω από το σπίτι του Χρήστου για να φορτώσουμε τον εξοπλισμό και δυο κουβάδες καφέ. Λίγα χιλιόμετρα πιο βόρεια μας περίμενε η πρώτη στάση. Ένα πρατήριο της ΕΚΟ φυσικά. Πολύ πρωί ακόμα, αλλά οι άνθρωποι της EKO στο πρατήριο της Κηφισιάς, ήδη στις θέσεις τους με χαμόγελο και επαγγελματισμό. Τα χιλιόμετρα μέχρι την είσοδο της πρώτης Ειδικής είναι πολλά και επιβάλλεται γέμισμα με βενζίνη εξαιρετικής ποιότητας από μια εταιρεία την οποία εμπιστεύεσαι με τα μάτια κλειστά. Εξίσου σημαντικό είναι να γεμίσεις με το σωστό καύσιμο, που υποστηρίζει τα χαρακτηριστικά της υβριδικής τεχνολογίας, βοηθώντας στην χαμηλή κατανάλωση και την εύρυθμη λειτουργία.
Επιπλέον, στο πρατήριο της EKO στην Κηφισιά, ξέραμε ότι θα βρίσκαμε εκτός από το κατάλληλο καύσιμο, εγγυημένη ποιότητα και μια μεγάλη ποικιλία από αξεσουάρ ειδικά σχεδιασμένα για το επερχόμενο ΕΚΟ Acropolis Rally: θερμοί, cups, καπέλα ακόμα και μπρελόκ με τα λογότυπα του εθνικού μας αγώνα. Προϊόντα για να μη διψάσουμε ή λιμοκτονήσουμε στο βουνό, αφού μέσα στο πρατήριο μπορείς να βρεις κάθε είδος σνακ και αναψυκτικού.
Γεμίσαμε το RAV4 με βενζίνη ΕΚΟ PREMIUM 98 με 98 οκτάνια, που εκ πείρας γνωρίζουμε ότι αναβαθμίζει το επίπεδο των καθημερινών μας μετακινήσεων αλλά και των συχνών ταξιδιών μας, αφού επιτρέπει στον κινητήρα να αναδείξει τις δυνατότητές του, χωρίς να τον ταλαιπωρεί. Η EKO PREMIUM 98 περιέχει υψηλής τεχνολογίας χημικά πρόσθετα και σε συνδυασμό με την καθαριστική και αντιοξειδωτική της δράση, προστατεύει τον κινητήρα, εκπέμπει λιγότερα επιβλαβή αέρια και βγάζει περισσότερα χιλιόμετρα ανά γέμισμα, πράγμα που στο συγκεκριμένο ταξίδι είναι απαραίτητο αφού τα χιλιόμετρα θα ήταν πολλά και αρκετά από αυτά ιδιαίτερα απαιτητικά, μέσα στη ζέστη και την σκόνη των χωματόδρομων.
Tο ταξίδι με το RAV4 είναι κάτι σαν ένα αγχολυτικό μασάζ. Όλη η τεράστια τεχνολογική και φιλοσοφική παρακαταθήκη της Toyota μοιάζει να μετουσιώνεται σε αυτό το αυτοκίνητο. Πρόκειται για την plug-in υβριδική έκδοσή του RAV4, στο επίκεντρο της οποίας βρίσκεται ένας θερμικός κινητήρας των 2,5 λίτρων που λειτουργεί στον κύκλο Atkinson και συνδυάζεται με δύο ηλεκτροκινητήρες, έναν εμπρός στα 134 kW και έναν πίσω στα 40 kW, με την συνδυαστική ισχύ του συστήματος να φτάνει στους 306 PS. H σχετικά μεγάλη για PHEV όχημα μπαταρία, έχει χωρητικότητα τις 18,1 kWh. Γεγονός, που επιτρέπει, σε αυτό το αντικειμενικά μεγάλο SUV, να καλύπτει κοντά στα 75 χιλιόμετρα αποκλειστικά με ηλεκτρική ενέργεια.
Το σύστημα λειτουργεί default ως ηλεκτρικό, ενώ υπάρχουν τέσσερα προγράμματα λειτουργίας, ΕV (αποκλειστικά ηλεκτρικό), HV (υβριδικό), Αυτόματη εναλλαγή μεταξύ ηλεκτρικού και υβριδικού και πρόγραμμα για την φόρτιση της μπαταρίας μέσω του κινητήρα. Χάρη στην ύπαρξη κινητήρα και στον πίσω άξονα, το εξελιγμένο σύστημα AWD-i της Toyota κατανέμει σε πραγματικό χρόνο την ισχύ ανάμεσα στους δύο άξονες για βέλτιστη απόδοση. Συνοδεύεται από λειτουργία με την ονομασία Trail Mode η οποία με ηλεκτρικό τρόπο, προσδίδει χαρακτηριστικά κλειδώματος του πίσω διαφορικού μέσω της μόνιμης εμπλοκής του εκεί τοποθετημένου ηλεκτροκινητήρα. Στην πορεία θα διαπιστώναμε ότι το σύστημα δουλεύει εξαιρετικά και εντελώς απρόσκοπτα.
Ξεκινήσαμε με φορτισμένη τη μπαταρία και καλύψαμε, σχετικά εύκολα, γύρω στα 70 χιλιόμετρα μόνο με ηλεκτρική ενέργεια στον αυτοκινητόδρομο. Από εκεί και πέρα το υβριδικό σύστημα αναλαμβάνει να κρατήσει όσο γίνεται χαμηλότερα την κατανάλωση βενζίνης. Για τα υπόλοιπα περίπου 200 χιλιόμετρα, μέχρι την είσοδό μας στην αρχή της Ειδικής διαδρομής και με αρκετή πίεση στον επαρχιακό, η κατανάλωση κυμάνθηκε γύρω στα 6,5 lt/100 km, τιμή εξαιρετική για το βάρος του αυτοκινήτου και τον όχι και τόσο «σεβαστικό» τρόπο οδήγησης.
Αλλά γι’ αυτό δεν φταίω μόνο εγώ. Φταίει και το ίδιο το αυτοκίνητο. Πατάς το γκάζι και τινάζεται εμπρός με ορμή και ένταση, ανεβάζοντας με εκπληκτικό ρυθμό τα χιλιόμετρα στο ταχύμετρο. Και όλα αυτά με ιδιαίτερα πολιτισμένο τρόπο, με χαμηλά επίπεδα θορύβου και γραμμική απόδοση. Στον αυτοκινητόδρομο εκτιμάς την εξαιρετική ποιότητα κύλισης. Στον επαρχιακό, όσο τουλάχιστον η χάραξη είναι ρευστή, ακουμπάς πάνω στο άκαμπτο πλαίσιο και την ισορροπημένη ανάρτηση και περνάς αέρα σε μέτριες και πιο παρατεταμένες καμπές. Από τον Άγιο Γεώργιο όμως και πάνω που ο δρόμος «σφίγγει» και οι φουρκέτες αρχίζουν να διαδέχονται η μία την άλλη, το RAV4 αρχίζει να δείχνει το βάρος του και χρειάζεται πιο ήπια προσέγγιση, χωρίς πάντως ουδέποτε να μεταφέρει ανασφάλεια στον οδηγό.
Χωρίς να το καταλάβουμε, έχουμε ήδη φτάσει στις Ράχες Τυμφρηστού. Λίγο πριν, στον κάμπο της Λαμίας το θερμόμετρο έγραφε 36, εδώ κατρακυλάει στους 27. Στρίβουμε δεξιά, προς Φουρνά ακολουθώντας τη βόρεια κλίτη του Τυμφρηστού. Η διαδρομή είναι ανυπέρβλητη. Ο Χρήστος αναρωτιέται γιατί κάθε χρόνο τραβιόμαστε στα αλπικά πάσα για να κάνουμε road trips και δεν ερχόμαστε εδώ ή σε παρόμοιες διαδρομές στην Πίνδο. Ίδια αίσθηση, παρόμοια, επικά τοπία αλλά σχεδόν μηδενική κίνηση. Δεν έχει άδικο. Ο δρόμος ακολουθεί το ανάγλυφο του βουνού, βουτάει και ξανανεβαίνει, φιδοσέρνεται γύρω από πυκνά δάση, συναντάει πηγές με κρύο, γάργαρο νερό και τελικά πέφτει πάνω στην πινακίδα που δείχνει αριστερά προς Φουρνά και δεξιά προς Λουτρά Σμοκόβου, προς τα εκεί δηλαδή που πρέπει να κατευθυνθούμε.
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω, στο αριστερό μας χέρι, συναντάμε τη θρυλική καλύβα του ξωμάχου μπάρμπα-Γιώργου-Ταρζάν-Μπούργου, του μοναδικού ίσως ανθρώπου του οποίου το παρατσούκλι (παρανώμι το λένε στην Ευρυτανία) έγινε το επίσημο όνομα μιας Ειδικής διαδρομής του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Ράλλυ. Η είσοδός της βρίσκεται ακριβώς απέναντι, διαγώνια δεξιά και μας περιμένει. Μια στάση όμως πρώτα για φωτογραφίες, λίγο κρύο νερό από την πηγή και μερικές διευκρινήσεις.
Ο Γιώργος Μπούργος, ο θρυλικός «Ταρζάν», καταγόταν από τη Φουρνά αλλά έμενε στην Αθήνα και ήταν αστυνομικός. Διαγνώστηκε με φυματίωση, έφυγε, εγκαταστάθηκε εδώ, σε ένα καλύβι στη μέση του πουθενά και έζησε μέχρι τα 92 του χρόνια. Πέθανε εκεί, μέσα στο καλύβι του, έναν βαρύ χειμώνα που έμεινε αποκλεισμένος από τα χιόνια για μέρες και του τελείωσαν τα ξύλα για τη σόμπα.
Άφησε όμως, αθέλητα, ένα θρύλο πίσω του, όταν το 1975 πέρασε μπροστά από το καλύβι του για πρώτη φορά το Ράλλυ Ακρόπολις. Φανταστείτε την έκπληξή του. Φανταστείτε και την έκπληξη όλων των οδηγών-θρύλων που συναντούσαν έναν καλοκάγαθο γέροντα, σαν ξωτικό του δάσους, που τους πρόσφερε τσίπουρο και έκανε τράκα τσιγάρα. Η Ειδική διαδρομή Ταρζάν ήταν για δεκαετίες ίσως η πιο σκληρή Ειδική του Πρωταθλήματος. Όλοι όμως τη λάτρευαν γιατί αποτελούσε την απτή μετουσίωση του πνεύματος του Ακρόπολις. Την σκληράδα και την άγρια ομορφιά του. Το πνεύμα της αδυσώπητης περιπέτειας.
Στο ΕΚΟ ACROPOLIS RALLY που έρχεται σε μερικές μέρες οι οδηγοί θα «αναγκαστούν» να κάνουν τον Ταρζάν δύο φορές. Από την περιοχή Ζαχαράκη, εκεί που βρίσκεται η καλύβα, μέχρι τις παρυφές του χωριού Παλιά Γιαννιτσού θα χρειαστεί να καλύψουν δύο φορές τα 22,37 km ενός δρόμου, που ξεχωρίζει τους αμνούς από τα ερίφια. Η αλήθεια είναι ότι ενώ έχω παρακολουθήσει την Ειδική ως θεατής, άλλοτε παίρνοντας την κοπάνα από το Ροβολιάρι και άλλοτε από το Γαρδίκι, ποτέ μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν την είχα κάνει ολόκληρη. Ακόμα αναρωτιέμαι γιατί, αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Το ξαναγράφω, η επιλογή του Toyota RAV4 για τη συγκεκριμένη «Ειδική αποστολή» δεν είναι καθόλου τυχαία. Η «βαριά φανέλα» του Ιάπωνα κατασκευαστή στο offroading, σε όλες του τις εκφάνσεις, από τις Ειδικές του WRC μέχρι τις αφρικανικές σαβάνες, έχει συντελέσει στην εμπέδωση βαθιάς τεχνογνωσίας και εκείνης της σπάνιας πεποίθησης εκ μέρους των οδηγών ότι η αστοχία υλικού είναι άγνωστη έκφραση.
Η νέα, ηλεκτρικού τύπου τετρακίνηση είναι αντάξια της παράδοσης της Toyota. To Trail Mode με την προσομοίωση του μπλοκέ διαφορικού, λειτουργεί αποτελεσματικά για την πλειονότητα των οδηγών και των καταστάσεων και τα 19 cm από το έδαφος είναι απόσταση που δεν θα εκθέσει εύκολα σε κίνδυνο την κοιλιά του αυτοκινήτου. Εξίσου καθησυχαστικός είναι και ο εξοπλισμός του αυτοκίνητου. Άψογη εργονομία, ποιοτικά υλικά, πολλοί φυσικοί διακόπτες, πλήρες πακέτο υποβοήθησης και ασφάλειας και ένα εκπληκτικό σύστημα πλοήγησης, το οποίο έβρισκε τη διαδρομή και μπορούσε να σε καθοδηγήσει ακόμα και στους ξεχασμένους από τον θεό, ελληνικούς χωματόδρομους.
Ο Ταρζάν έχει τη φήμη του αδυσώπητου σιδεροφάγου. Την απέκτησε στο πέρασμα των δεκαετιών αλλά πλέον, μετά λόγου γνώσης, λέω ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Όχι ότι πρόκειται για μια ευχάριστη φλαταδούρα, κάθε άλλο, αλλά πλέον πρόκειται για ένα χωματόδρομο με ορισμένες μόνο δυσκολίες κυρίως στα τελευταία χιλιόμετρα, αλλά χωρίς το άγχος ότι όπου να ‘ναι θα χρειαστεί να καλέσεις τα ΕΜΑΚ για να σε απεγκλωβίσουν. Αυτό που ισχύει είναι ότι πρόκειται για μία από τις πιο απολαυστικές, εκτός δρόμου, διαδρομές που μπορείς να κάνεις.
Τα πρώτα χιλιόμετρα ανεβοκατεβαίνουν μέσα στο δάσος, κάτω από την πυκνή φυλλωσιά των ελάτων, με μέτριες αριστεροδεξιές στροφές, κάποια αναπόφευκτα νεροφαγώματα που θέλουν προσοχή, αλλά και τη δυνατότητα να αναπτύξεις σεβαστή ταχύτητα. Φαντάζομαι πώς θα είναι μέσα σε ένα από τα αγωνιστικά «θηρία» και ανατριχιάζω. Το RAV4 αντεπεξέρχεται θαυμάσια αλλά φυσικά, ούτε κατά διάνοια, μπορεί έστω να πλησιάσει τις ταχύτητες που αναπτύσσουν μέσα σε αυτό το τρελό χωμάτινο roller coaster οι θεοί του WRC.
Το εκπληκτικό με αυτή τη διαδρομή είναι ότι διεξάγεται σχεδόν ολόκληρη σε μεγάλο υψόμετρο. Σε κάθε άνοιγμα του δάσους βλέπεις μπροστά την κοιλάδα του Σπερχειού και απέναντι την Οίτη, να σε κοιτάει στα μάτια. Μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω το ελατόδασος υποχωρεί και δίνει τη θέση του σε κουμαριές και δρυς, ο δρόμος αρχίζει να γίνεται πιο κατηφορικός και πιο τεχνικός και τα ανοίγματα μεγαλύτερα. Εδώ κάπου θα βρίσκεται και η μεγάλη πλειονότητα των θεατών οι οποίοι θα ανταμειφθούν από τις ηρωικές κουτρουβάλες των αγωνιστικών που καταλήγουν σε παρατεταμένες καμπές μέσα σε πυκνά σύννεφα σκόνης.
Είπαμε, αυτό είναι το Ακρόπολις: ξερό, σκληρό χώμα, σκόνη και ουρανομήκεις κραυγές από τους χιλιάδες τρελαμένους, που το δέχονται σαν να είναι το μάννα εξ ουρανού. Ούτε που καταλαβαίνω πώς έχουμε διανύσει τα 22 κάτι χιλιόμετρα φτάνοντας, μετά από μία τελική επική κατηφόρα στο γήπεδο, έξω από το χωριό της Παλιάς Γιαννιτσούς. Έτσι μου έρχεται να κάνω αναστροφή και να επιστρέψω σε ανάποδη φορά αλλά; Παραδόξως, επικρατεί η λογική.
Άλλωστε έχουμε μία ακόμα Ειδική, να διασχίσουμε ακριβώς απέναντι, στο Ελευθεροχώρι. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να κατηφορίσουμε μέχρι τη Μακρακώμη, να μπούμε στον νέο αυτοκινητόδρομο Ε65, που έρχεται από Τρίκαλα, να στρίψουμε δεξιά για Μπράλο και κάπου λίγο πριν την κορυφή, αριστερά. Γνώριμη διαδρομή. Η Ειδική διαδρομή του Ελευθεροχωρίου είναι από τις πιο παλιές και τις δημοφιλέστερες του Αγώνα. Η σχετικά εύκολη πρόσβαση και κυρίως η ανοιχτωσιά στις περίφημες «λίμνες», στο οροπέδιο του Καλλίδρομου, προσφέρονται ακόμα και για να κατασκηνώσεις αποβραδίς.
Η Ειδική ξεκινάει λίγο πάνω από το χωριό και η ανηφοριά στην αρχή είναι σχεδόν απογοητευτική: πολλή φυτευτή πέτρα, στενή χάραξη. Μόλις όμως πιάσεις το πλάτωμα, ψηλά στο βουνό, όλα αλλάζουν. Τέρμα γκάζι, παρατεταμένες καμπές που προσφέρονται για ατελείωτη πλαγιολίσθηση. Οι ξεραμένες λίμνες είναι δύο, σε μικρή απόσταση η μία από την άλλη και οι ταχύτητες που θα δείτε, να αναπτύσσουν στα συγκεκριμένα σημεία τα αγωνιστικά, είναι αδιανόητες. Το RAV4 περνάει κι αυτό αέρα αφού η ανάρτησή του, ειδικά σε αυτό το σημείο που ο χωματόδρομος είναι σχετικά βατός, μοιάζει να καταπίνει με χαρακτηριστική ευκολία οποιαδήποτε ανωμαλία.
Πολύ καλά είναι και τα φρένα, αλλά τα ηλεκτρονικά που δεν απενεργοποιούνται πλήρως εμποδίζουν τις θεαματικές γωνίες που επιζητά ο φωτογράφος. Ας είναι. Τουλάχιστον έχω το κεφάλι μου ήσυχο ότι κάποιος άλλος εγκέφαλος και όχι ο θολωμένος από την έξαψη δικός μου, έχει επίγνωση ότι το RAV4 δεν είναι αγωνιστικό και ο οδηγός του δεν είναι οδηγός αγώνων. Ευτυχώς από τις λίμνες και κάτω το Ελευθεροχώρι αλλάζει και σε υποχρεώνει να ρίξεις τους τόνους. Η κατηφόρα που καταλήγει λίγο έξω από την Μενδενίτσα είναι στενή και εξόχως κακοτράχαλη, αλλά ευτυχώς σχετικά σύντομη. Φτάνουμε στο κάστρο της Μενδενίτσας την ώρα που δύει ο ήλιος. Ο Μαλιακός Κόλπος στο βάθος έχει πάρει μια πιο σκούρα μπλε απόχρωση και ο κόσμος στην πλατεία έχει αρχίσει να πυκνώνει για τον απογευματινό καφέ.
Είμαστε κουρασμένοι, τσουρουφλισμένοι από τον ήλιο, με ένα παχύ στρώμα σκόνης στα ρούχα -ειδικά του φωτογράφου- αλλά με αυτό το χαμόγελο ικανοποίησης, που εμφανίζεται αυθόρμητα, όταν σκέφτεσαι πόσο γεμάτη μέρα ήταν η σημερινή. Ειδικά για εμάς, που έχουμε αγαπήσει το Ακρόπολις από παιδιά, που έχουμε ζήσει κάποιες από τις ένδοξες μέρες του, που καταρρακωθήκαμε από τον αποκλεισμό του για χρόνια και που πανηγυρίσαμε για την επιστροφή του. Οι συγκεκριμένες δύο Ειδικές διαδρομές που προσπαθήσαμε να αποτυπώσουμε με λόγια και εικόνες είναι η περίληψη αλλά ταυτόχρονα και η ουσία του εθνικού μας αγώνα.
Όλη η ένσταση, η ταχύτητα, οι εναλλαγές και το σκληρό πρόσωπο ενός από τους πιο συναρπαστικούς αγώνες του Πρωταθλήματος. Επιστρέφουμε στο ίδιο πρατήριο της EKO, από το οποίο είχαμε ξεκινήσει το πρωί, για έναν ακόμα ανεφοδιασμό με ΕΚΟ PREMIUM 98 και το κυριότερο: ένα καλό πλύσιμο του RAV4. Είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για αυτό το αυτοκίνητο που μας έβγαλε ασπροπρόσωπους. Όπως ασπροπρόσωπους μας βγάζει και η ΕΚΟ υποστηρίζοντας στο μέγιστο έναν αγώνα, που αν μη τι άλλο, δείχνει το άλλο πρόσωπο της Ελλάδας. Μιας χώρας που μπορεί να φιλοξενεί και να διοργανώνει άρτια κορυφαίες διεθνείς διοργανώσεις.
Διαβάστε ακόμα:
Off roading στην άγνωστη πλευρά του Παρνασσού
