Παλαιός Παντελεήμονας: Off roading στις «πύλες» του Ολύμπου

Άλλωστε τα 400 και κάτι χιλιόμετρα που χωρίζουν το χωριό από το κέντρο της Αθήνας είναι μεν μια σεβαστή απόσταση αλλά και συνάμα αρκετά εύκολη. Μέχρι την έξοδο για Πλαταμώνα μόνο αυτοκινητόδρομος και από εκεί άλλα εννέα χιλιόμετρα σκάρτα μέχρι το χωριό. Η επόμενη απόφαση ήταν το μεταφορικό μέσο. Ενώ αναρωτιόμουν ποιο SUV θα ήταν το καταλληλότερο ήρθε στα γραφεία του CAR σαν απρόβλεπτη καταιγίδα ένα SUV με την «ψηφιακή» ονομασία 01 από μία παντελώς νέα για την Ελλάδα εταιρεία, τη Lynk & Co. Η εταιρεία είναι ουσιαστικά μια start-up που έχει δημιουργηθεί με την σύμπραξη της Volvo και της κινεζικής Geely και το αυτοκίνητο καθαυτό ένα κλασικό C-SUV, με μήκος λίγο πάνω από τα 4,5 m, ένα πολύ σεβαστό μεταξόνιο που ξεπερνά τα 2,7 m και -κάτι που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του για το συγκεκριμένο ταξίδι- απόσταση από το έδαφος 213 mm.

Εξωτερικά έχει τις κλασικές αναλογίες ενός SUV: ψηλό, αρκετά μυώδες, με έναν σχεδιασμό που ενδεχομένως να διχάζει. Μοιάζει να προσπαθεί να συγκεράσει δύο διαφορετικές εικαστικές κοσμοθεωρίες, την πιο minimal ευρωπαϊκή και τη σαφώς πιο εντυπωσιοθηρική κινέζικη. Ακόμα πιο εντυπωσιακά στοιχεία είναι ο εσωτερικός σχεδιασμός και η ποιότητα της καμπίνας. Υπάρχει ένας κομψός μινιμαλισμός που φέρνει στο μυαλό Volvo με την απαραίτητη πλέον μεγάλη κεντρική οθόνη infotainment να κυριαρχεί. Στην πράξη, η εκμάθησή της είναι εύκολη και σχετικά απλή και οι δυνατότητες διεπαφής εξαιρετικές. Σκεφτείτε μόνο ότι το 01 διαθέτει σύνδεση wifi 4G πληρωμένο από την εταιρεία για τέσσερα χρόνια. Ο ψηφιακός πίνακας οργάνων 10,2” είναι εξίσου εντυπωσιακός, με πολύ καλά γραφικά, μπόλικη πληροφόρηση και αρκετές δυνατότητες παραμετροποίησης.

Ο ήλιος είχε μόλις ανατείλει όταν φτάσαμε στο πρατήριο της ΕΚΟ στα ΣΕΑ του Σχηματαρίου. Τα χιλιόμετρα μέχρι τον προορισμό μας ήταν πολλά και το φουλάρισμα με βενζίνη εξαιρετικής ποιότητας από μια εταιρεία την οποία εμπιστεύεσαι με τα μάτια κλειστά είναι βασική προϋπόθεση για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Εξίσου σημαντικό είναι να γεμίσεις με το σωστό καύσιμο, ειδικά στα αυτοκίνητα με σύγχρονους τούρμπο κινητήρες που αναδεικνύουν στο 100% τα χαρακτηριστικά της λειτουργίας τους όταν «καίνε» καύσιμο υψηλής τεχνολογίας. Στο ολοκληρωμένο πρατήριο της EKO στο Σχηματάρι ξέραμε ότι θα βρίσκαμε εκτός από το κατάλληλο καύσιμο, εγγυημένη ποσότητα, μια μεγάλη ποικιλία αξεσουάρ για τις σωστές επιμέρους λειτουργίες του αυτοκινήτου (για παράδειγμα, ειδικά όταν θέλεις να κάνεις πολλά εκτός δρόμου χιλιόμετρα είναι απαραίτητο να έχεις ένα επιπλέον υγρό καθαρισμού του παρμπρίζ) αλλά και για τον δικό μας ανεφοδιασμό, αφού μέσα στο πρατήριο μπορείς να βρεις κάθε είδους σνακ και αναψυκτικού.

Γεμίσαμε το 01 με βενζίνη ΕΚΟ PREMIUM 98 με 98 οκτάνια που εκ πείρας γνωρίζουμε ότι αναβαθμίζει το επίπεδο των καθημερινών μας μετακινήσεων αλλά και των συχνών ταξιδιών μας, αφού επιτρέπει στον κινητήρα να αναδείξει τις δυνατότητές του, χωρίς να τον ταλαιπωρεί. Η EKO PREMIUM 98 περιέχει υψηλής τεχνολογίας χημικά πρόσθετα και σε συνδυασμό με την καθαριστική και αντιοξειδωτική της δράση, προστατεύει τον κινητήρα, εκπέμπει λιγότερα επιβλαβή αέρια και βγάζει περισσότερα χιλιόμετρα ανά γέμισμα, πράγμα που στο συγκεκριμένο ταξίδι είναι απαραίτητο αφού τα χιλιόμετρα θα ήταν ούτως ή άλλως πολλά.

Η πρώτη εντύπωση στον αυτοκινητόδρομο είναι παραπάνω από θετική. Και η δεύτερη επίσης. Εξάλλου το 01 ξεκινάει ήδη με ένα γκολ από τα αποδυτήρια, αφού βασίζεται στην πολύ αποτελεσματική πλατφόρμα CMA της Volvo. Το δεύτερο γκολ έρχεται από τον επίσης από τη Volvo προερχόμενο 3κύλινδρο τούρμπο 1.5 κινητήρα, ο οποίος συνδυάζεται με ένα ηλεκτρικό μοτέρ (μαντέψτε από πού…) με απόδοση 82 PS. Η συνδυαστική ισχύς φτάνει στους 261 PS και τα 330 Nm ροπής, που περνάνε στους εμπρός τροχούς μέσω ενός 7τάχυτου κιβωτίου διπλού συμπλέκτη. Το ηλεκτρικό μοτέρ το τροφοδοτεί μια μπαταρία 17,6 kWh (14,1 net), η οποία είναι ικανή να κινήσει το 01 ηλεκτρικά έως και 75 km, τιμή διόλου ευκαταφρόνητη, μάλιστα από τις μεγαλύτερες στην κατηγορία του. Η δύναμη είναι πανταχού παρούσα αλλά με μια απρόσμενα ομαλή ροή. Η ανάρτηση έχει μια ευπρόσδεκτα σφιχτή ρύθμιση, γεγονός που επιτρέπει σωστό έλεγχο του αμαξώματος, Η ευθυβολία του στον αυτοκινητόδρομο αποδείχτηκε εντυπωσιακή.

Το 01 κατάπινε τα χιλιόμετρα με χαρακτηριστική άνεση, με σχετική ησυχία και πολύ λογική κατανάλωση, δεδομένου ότι μέχρι να φτάσουμε στην έξοδο του Πλαταμώνα, περίπου τρεισήμισι ώρες αργότερα, δεν είχε κάψει περισσότερα από 7,5 lt/100 km. Από εκεί και πάνω θα ξεκινούσαν τα δύσκολα, έλεγα μέσα μου, αλλά στην πορεία αποδείχθηκε ότι ο 01 είναι πολύ σκληρό για να «κλατάρει». Θα επανέλθω σε λίγο για να εξηγηθώ περαιτέρω. Προς το παρόν θέλω να σταθώ λίγο σε αυτό το σχεδόν κινηματογραφικό σκηνικό που είναι ο Παλαιός Παντελεήμονας. Ένα υπόδειγμα του πώς όταν ο άνθρωπος έχει τη σωστή διαλεκτική σχέση με τη φύση, ακολουθεί το μέτρο, χρησιμοποιεί τα σωστά υλικά, συνδιαλέγεται με το γήινο στοιχείο που πατάει και το υγρό που ατενίζει στο βάθος, δημιουργεί υπέροχα οικιστικά τοπία. Αξίζει τον κόπο, λάθος, οφείλεις, εφόσον βρεθείς σε τέτοιους οικισμούς όχι μόνο να τους περιδιαβείς με αργό ρυθμό αλλά να εντρυφήσεις στις λεπτομέρειες: το λαξευμένο καλντερίμι, το πλανισμένο ξύλο, τη λεπτομέρεια της λιθοδομής. Αξίζει, όχι, οφείλεις, ειδικά αυτή την εποχή της προχωρημένης άνοιξης να μυρίσεις το άρωμα από το κομμένο χόρτο, από τον ψημένο ελληνικό που θα πιείς κάτω από τον Πλάτανο, να αφουγκραστείς την συναυλία των πουλιών, ακόμα και τους ήχους των εργασιών συντήρησης που κάνουν οι ντόπιοι προσπαθώντας να αντιστρέψουν τη φθορά του Χειμώνα που πέρασε.

Βέβαια, ένα τέτοιο σκηνικό μπορεί εύκολα να σε παρασύρει στη ραθυμία, την οποία τη σέβομαι και ενίοτε την επιζητώ, αλλά όχι σήμερα. Σήμερα, το βουνό που στέκεται από πάνω μας, μας καλεί. Σήμερα το δάσος με τις θεόρατες καστανιές μάς γνέφει. Ξαναμπαίνουμε λοιπόν στο 01, του ψιθυρίζουμε κάτι σαν «κουράγιο» και ξεκινάμε. Το σχέδιο λέει ότι από τον Παλαιό Παντελεήμονα θα φτάσουμε στη λίμνη Κατή, όλο ανηφόρα, από τα 450 μέτρα του χωριού στα 1.360 μέτρα της λίμνης, στην καρδιά του δάσους του Κάτω Ολύμπου, και από εκεί θα συνεχίσουμε νοτιοδυτικά για να προσεγγίσουμε το κεφαλοχώρι της περιοχής, την Καλλιπεύκη. Θα κάνουμε δηλαδή έναν νοητό κύκλο μέσα από το δάσος. Στη συνέχεια -και με την ελπίδα ότι μέχρι τότε όλα θα έχουν πάει καλά- θα κουτρουβαλήσουμε στον κάμπο, περνώντας από τους Γόνους, παρακάμπτοντας ουσιαστικά την κοιλάδα των Τεμπών, και πάλι στον αυτοκινητόδρομο λίγο πριν τη Λάρισα.

Ο δρόμος μέχρι τη διασταύρωση όπου η ταμπέλα δείχνει την πορεία για τη λίμνη, είναι η συνήθης ταλαιπωρημένη άσφαλτος που συναντάμε στους ορεινούς επαρχιακούς. Το Lynk & Co είναι προφανές ότι δεν έχει σχεδιαστεί με γνώμονα τέτοιες διαδρομές, μολαταύτα η προθυμία του να ακολουθήσει γρήγορο ρυθμό στις στροφές είναι σχεδόν συγκινητική και η ικανότητά του να περνάει αέρα πάνω από λακκούβες που μοιάζουν με σεληνιακούς κρατήρες, ακόμα και με τις 20άρες ζάντες που φοράει ως βασικό εξοπλισμό, απροσδόκητη. Μόνο όταν το πιέσεις σοβαρά έχεις την αίσθηση ότι το τιμόνι αποσυνδέεται κατά κάποιον τρόπο από το εμπρός μέρος, το οποίο πάντως εξακολουθεί να προσφέρει καλή πρόσφυση. Σκεφτόμουν ότι το περίμεναν και χειρότερα. Μόνο που όταν στρίψαμε επιτέλους αριστερά, πατώντας για πρώτη φορά χώμα, ουσιαστικά δεν το πατήσαμε διότι ο δρόμος που ανοιγόταν μπροστά μας, με τον ήλιο να πασχίζει, συνήθως μάταια, να διαπεράσει την πυκνή φυλλωσιά, ήταν στρωμένος με χαλίκι 3Α, που για όσους γνωρίζουν σημαίνει ένα βήμα πριν την ασφαλτόστρωση, τόσο ομαλός και επίπεδος. Και αδιανόητα διασκεδαστικός, αφού με τη χαμηλή του πρόσφυση και τη σιγουριά που σου δίνει η ομαλή του επιφάνεια, σταδιακά νιώθεις κάπως σαν οδηγός του WRC. Συμβουλή: Δεν είσαι.

Το μεγαλοπρεπές ντριφτάρισμα από το «κούρνιασμα» σε κάποιον όχτο είναι μια στραβοτιμονιά δρόμος και το φρενάρισμα στο χαλίκι λίγο απέχει από την επιβράδυνση σε χιόνι ή πάγο. Χώρια που τέτοια εποχή είναι πολύ πιθανό να συναντήσεις συνεργεία υλοτομίας, όπως εμείς καλή ώρα. Είναι μια κάποια παρηγοριά να νιώθεις ότι σε ετούτη την ερημιά υπάρχουν άνθρωποι που ξέρουν το βουνό σαν την παλάμη τους, μπορούν να σε κατευθύνουν ή και να σε σώσουν, όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά. Εφόσον λοιπόν καλμάρεις τον αδικημένο από τη ζωή οδηγό ράλι που έχεις μέσα σου, μπορείς να αρχίζεις να προσεγγίζεις την ουσία της διαδρομής. Να κατέβεις κατ’ αρχάς και να νιώσεις την ηρεμία ενός υπέροχου ανοιξιάτικου δάσους. Ενδεχομένως, σε μια άλλη περίπτωση με περισσότερο χρόνο να αποφάσιζα να παρατήσω το αυτοκίνητο και να ακολουθήσω κάποιο από τα μονοπάτια πεζοπορίας που ανοίγονταν μπροστά μου.

Η σήμανση είναι πραγματικά άχαστη και οι επιλογές ουσιαστικά διακλαδώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις: Από το χωριό Παλιοί Πόροι στα νότια μέχρι την Άνω Σκοτίνα και την Καλλιπεύκη στα δυτικά ή ακόμα και προς την παραλία, στα ανατολικά. Αλλά εδώ το θέμα είναι το offroading ως όχημα μιας πρώτης γνωριμίας, ως ο πρόλογος για μια πιο διεισδυτική προσέγγιση σε όσους το επιθυμούν. Ξανά πίσω το 01 λοιπόν, το οποίο προς το παρόν μου κάνει τρομερή εντύπωση με τον αγόγγυστο τρόπο που δέχεται όλη αυτή την κακομεταχείριση. Δεν ακούγεται τίποτα στην καμπίνα και η μεγάλη απόσταση από το έδαφος μου έχει δώσει την απαραίτητη αυτοπεποίθηση να περνάω «αέρα». Η δύναμη του υβριδικού συστήματος επίσης δεν μασάει που όλη αυτή την ώρα η ανηφόρα συνεχίζεται ανελέητη, με κάμποσες φουρκέτες να διαδέχονται μέτρια εσάκια, κάτω από τον ίσκιο των δέντρων που τώρα πλέον διαπιστώνω ότι έχουν αλλάξει είδος. Οι καστανιές και τα έλατα έχουν δώσει τη θέση τους σε θεόρατες οξιές που τανύζονται προς τα πάνω στην προσπάθειά τους να αιχμαλωτίσουν λίγες ακτίνες φωτός.

Σχεδόν ταυτόχρονα, ο χαλικόδρομος δίνει τη θέση του σε έναν κλασικό δρόμο με κοκκινόχωμα, κάμποση φυτευτή πέτρα και περιστασιακά λούκια από ξεραμένη λάσπη. Αυτό ναι, είναι ελληνικός χωματόδρομος. Όχι τόσο κακοτράχαλος ίσως, αλλά σίγουρα οικείος. Το δάσος φαίνεται να μην τελειώνει όταν ξαφνικά φτάνεις σε ένα μικρό οροπέδιο και βλέπεις κατάφατσα τη λίμνη Κατή. Για να είμαστε ακριβείς πρόκειται για μια μικρή τεχνητή λιμνούλα, που δημιουργήθηκε υψώνοντας έναν τοίχο από σκυρόδεμα στην άκρη αυτού που φαίνεται ότι προηγουμένως ήταν ένα ρέμα. Ωστόσο οφείλω να ομολογήσω ότι εντάσσεται τόσο αβίαστα στο φυσικό τοπίο που σου φαίνεται ότι η ανθρώπινη παρέμβαση διόρθωσε ένα λάθος. Τα νερά προέρχονται, όπως διαπιστώσαμε λίγο μετά, από μια πηγή, τη βρύση του Κατή. Cut εδώ για λίγο. Κατής (ή Καδής) είναι ο τουρκικός τίτλος που αντιστοιχεί στον δικαστή. Ο μύθος λοιπόν λέει ότι την εποχή της τουρκοκρατίας ένας Τούρκος Κατής στάθηκε να ξεδιψάσει στη βρύση και ξεψύχησε εκεί. Ακριβώς πάνω σε αυτό το διάσελο τελείωνε η Ελλάδα πριν τους Βαλκανικούς Πολέμους. Και αν ψάξεις λίγο θα βρεις μια ερειπωμένη λιθοδομή που μέχρι το 1912 ήταν ένα τουρκικό τελωνείο.

Η βρύση αναβλύζει απίστευτο όγκο νερού, τον οποίο ωστόσο «αρμέγει» ένα μεγάλης διατομής λάστιχο για να το κατευθύνει προς τη λίμνη, 200 μέτρα πιο κάτω. Ίσως για να μην δημιουργείται έλος από τα στάσιμα νερά; Πάντως ούτε και αυτή η λύση είναι ικανή να σταματήσει τα νερά να αναβλύζουν σχεδόν από παντού και σμήνη από μύγες και κουνούπια να καιροφυλακτούν να σε κατασπαράξουν. Είναι από τις σπάνιες φορές που δυσκολεύομαι να βρω τα κατάλληλα λόγια για να μεταφέρω στο «χαρτί» το πόσο υπέροχο είναι αυτό το δάσος. Αν υπήρχαν ξωτικά εδώ θα έμεναν. Και είχαν απόλυτο δίκιο οι αρχαίοι που κατέγραφαν τον Όλυμπο ως τόπο κατοικίας των Νυμφών, που έτρεχαν με τον Πάνα στα λιβάδια και υμνούσαν τους Θεούς που κατοικούσαν στις αντικρινές κορφές. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο ποταμός Πηνειός ήταν ο πατέρας τους. Το ίδιο το βουνό σε μαγεύει. Στέκεσαι σε κάποιο ξέφωτο και αντικρίζεις τις κορφές του Ολύμπου, παρακολουθείς τα σύννεφα που ταξιδεύουν από το Αιγαίο για να τις συναντήσουν και στέκονται εκεί σαν να έχουν σκουντουφλήσει πάνω σε έναν γιγάντιο φρουρό ή ίσως επειδή έχουν σαστίσει με το μεγαλείο του βουνού.

Έπειτα, στρέφεις πάλι το βλέμμα προς αυτό το πυκνό ρουμάνι που μοιάζει να εκτείνεται προς όλες τις κατευθύνσεις, απέραντο. Κι έπειτα χτυπάνε καμπανάκια κινδύνου γιατί μπροστά σου απλώνεται ένας επικίνδυνος λασπότοπος. Τα νερά που λέγαμε. Και το δικό μας παράξενο, νεοφερμένο, άβγαλτο, προσθιοκίνητο SUV πρέπει να βουτήξει και να μας ξελασπώσει. Κυριολεκτικά. Και το κάνει με χαρακτηριστική ψυχραιμία και σχεδόν αλλόκοτη ευκολία. Σχεδόν σαν να έχει τετρακίνηση, τόσο άνετα. Σε αυτό συμβάλλει και η απόσταση από το έδαφος που γράφαμε νωρίτερα αλλά και η πολύ καλή ρύθμιση των ηλεκτρονικών, που δεν πνίγουν τους τροχούς με φρένο. Κάπως έτσι, με λίγη φόρα και τα χέρια να τα δάχτυλα των χεριών να έχουν ασπρίσει από το σφίξιμο στο τιμόνι, περάσαμε και από αυτό. Από εκεί και πέρα ξεκινά η κατηφόρα. Το δάσος εξακολουθεί να σκεπάζει τον δρόμο, αλλά ο ίδιος ο δρόμος δεν είναι πλέον ο ίδιος. Λίγες εκατοντάδες μέτρα μετά τη Βρύση του Κατή, στενεύει, γίνεται δύστροπος και κακοτράχαλος, διακόπτεται εγκάρσια από μικρότερες ή μεγαλύτερες νεροσυρμές που σε αναγκάζουν να κόψεις και να τις περάσεις πολύ προσεκτικά διαγώνια.

Με δυο λόγια οφείλεις να βρίσκεσαι σε εγρήγορση, εκτός κι αν έχεις όρεξη για ποδαρόδρομο προς αναζήτηση κάποια βοήθειας. Γι’ αυτό λέω και ξαναλέω σε φίλους που θέλουν να ψαχτούν εκτός δρόμου ότι θα πρέπει να έχουν οπωσδήποτε κανονική ρεζέρβα, αλυσίδες (δεν κάνουν δουλειά μόνο στο χιόνι αλλά και στην λάσπη), φτυάρι, ηλεκτρική τρόμπα, ένα στοιχειώδες κιτ εργαλείων και, αν όλα πάνε στραβά, καλά παπούτσια πεζοπορίας, μια πυξίδα και ξηρά τροφή. Και νερό, αν και σε αυτά τα βουνά οι πηγές με καθαρό κρύο νεράκι δεν είναι καθόλου σπάνιες. Το σημαντικό στην περίπτωσή μας είναι ότι η χάραξη είναι κατηφορική, οπότε οι όποιες δυσκολίες είναι πιο εύκολο να ξεπεραστούν με λίγη φόρα. Υπήρξαν φορές που σε κάποιες διακλαδώσεις διστάσαμε λίγο, αλλά γενικά η σήμανση είναι καλή και εφόσον ξέρεις ότι πρέπει να κινηθείς προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση δεν έχεις πρόβλημα.

Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω -και ενώ ο δρόμος ομολογουμένως γίνεται ολοένα και πιο ζόρικος- το δάσος έξαφνα ανοίγει παραχωρώντας τη θέση του σε λιβάδια, ακόμα και σταροχώραφα. Είναι εντυπωσιακό να βλέπεις καλλιεργημένη γη στη μέση του πουθενά, αλλά καθώς προχωράμε διαπιστώνουμε ότι πλέον ο δρόμος διασχίζει ένα εύφορο οροπέδιο, καταλήγοντας κάπου στο βάθος σε ένα χωριό σκαρφαλωμένο σε μια πλαγιά. Είναι η Καλλιπεύκη; Όντως είναι. Έχεις την ψευδαίσθηση ότι πλέον έχεις κατέβει χαμηλά όμως όταν βλέπεις στην πινακίδα ότι βρίσκεσαι σε υψόμετρο 1.054 μέτρων συνειδητοποιείς ότι ο ορεινός όγκος του Ολύμπου καλύπτει μια τεράστια έκταση με απίστευτη ποικιλία στο ανάγλυφο.

Αυτό το κομμάτι του Κάτω Ολύμπου που διατρέξαμε είναι μόνο μία πτυχή του πιο εμβληματικού βουνού της Ελλάδας. Ενός ορεινού όγκου που στέκεται σχεδόν στη μέση της χώρας σαν να είναι ο πυρήνας της, η κεντρική κολώνα πάνω στην οποία στηρίζεται. Θα επανέλθουμε για να κάνουμε και άλλες διαδρομές, αλλά ετούτη εδώ που μόλις τελειώσαμε ήταν σίγουρα μία από τις ομορφότερες που έχουμε επιχειρήσει. Με τεράστια εναλλαγή τοπίων, με ένα «μαγικό» δάσος, με χωριά που μοιάζουν να έχουν νικήσει τον χρόνο, με έντονες οδηγικές συγκινήσεις, με εικόνες που έχουν υπερφορτώσει τους νευρώνες του εγκεφάλου, αλλά τον έχουν γαληνέψει συνάμα.

Από την Καλλιπεύκη προς τους Γόνους η «κουτρουβάλα» είναι τόση που τα αυτιά σου εκρήγνυνται, λες και προσγειώνεσαι με αεροπλάνο. Αλλά πλέον μόλις φτάσεις στον κάμπο, με τα Τέμπη πλέον πίσω σου, και μπεις ξανά στον αυτοκινητόδρομο, η επιστροφή σου φαίνεται παιχνιδάκι. Το Lynk & Co διαπρέπει στην άνετη κάλυψη των χιλιομέτρων, το spotify συντροφεύει την ψιλή κουβέντα με τον Χρήστο, τον άνθρωπο που δίνει εικόνα στα λόγια μου και σχεδόν σαν να διακτινιστήκαμε βρεθήκαμε στην ΕΚΟ Σχηματαρίου, στην κατεύθυνση προς Αθήνα αυτή τη φορά. Ξανά φουλάρισμα με EKO PREMIUM 98, ένα γρήγορο ξέπλυμα από τις πολλές λάσπες, βουτιά στα ψυγεία του πρατηρίου για νερά, ισοτονικά και κάτι σε σοκολάτα για ενέργεια και η καθιερωμένος επίλογος στο μυαλό μου.
Αυτή η διαδρομή που μόλις ολοκληρώσαμε είναι από τις πιο όμορφες που έχω κάνει και έχω κάνει πολλές όλα αυτά τα χρόνια.

Τα δάση του Ολύμπου έχουν μια εντελώς δική τους ιδιοσυγκρασία, μερικές φορές νομίζεις ότι δεν βρίσκεσαι καν στην Ελλάδα. Ίσως ότι δεν βρίσκεσαι καν στην «κανονική» διάσταση. Σου φαίνεται ότι σταματάνε τον χρόνο, αλλά δεν σε τρομάζουν. Μπορείς στο κατάλληλο ξέφωτο να αγναντεύεις το Αιγαίο, αν είναι καλός ο καιρός το Άγιον Όρος απέναντι, και αμέσως μετά να στρέφεις το βλέμμα προς τον Θρόνο του Δία. Ο Όλυμπος είναι όντως ένα άχρονο βουνό, ένα εκπληκτικό σημείο αναφοράς και είμαι ευγνώμων που έχω τη δυνατότητα όχι μόνο να τον θαυμάζω από μακριά αλλά ενίοτε να εντάσσομαι στον μαγικό κόσμο του.

Διαβάστε ακόμα:

Μαίναλο: Off roading στον «φύλακα» της Αρκαδίας

Ευρυτανία: Off roading στα «ουρανομίλητα» βουνά

Μενδενίτσα: Off roading στο καταπράσινο χωριό της Φθιώτιδας