Η Άνοιξη είναι μάλλον η ομορφότερη εποχή του χρόνου για μια εκδρομή με το αυτοκίνητο. Οι θερμοκρασίες που επικρατούν στη χώρα μας επιτρέπουν το ταξίδι χωρίς τη χρήση κλιματισμού και η διαδρομή στη φύση είναι συναρπαστική και αναζωογονητική. To προηγούμενο Σαββατοκύριακο αποφασίσαμε -τελευταία στιγμή- να επισκεφτούμε την Ερμιόνη, το Πόρτο Χέλι και τις κομψές και διαχρονικά κοσμοπολίτικες ακτές της Αργολίδας. Για να το κάνουμε αυτό, χρειαζόμασταν αυτοκίνητο στο οποίο μπορούσαν να ταξιδέψουν με άνεση και ασφάλεια 4 άνθρωποι. Αυτό δεν υπήρχε διαθέσιμο, οπότε η λύση βρέθηκε με την ενοικίαση αυτοκινήτου από την Avis.
Στο avis.gr βρήκαμε το όχημα που χρειαζόμασταν. Στιβαρό, γρήγορο, ευέλικτο, χαρακτηριστικά πολύ σημαντικά καθώς το οδικό δίκτυο της Αργολίδας έχει πραγματικά στενούς και όχι καλοσυντηρημένους δρόμους. Αρκετά ευρύχωρο για να μεταφέρει 4 άτομα και τις αποσκευές τους και την ίδια στιγμή οικονομικό στην κατανάλωση. Άλλωστε, στον στόλο των αυτοκινήτων που μπορεί να νοικιάσει κανείς από την Avis, υπάρχουν υβριδικά και ηλεκτρικά μοντέλα, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό σε εποχές πολύ ακριβών καυσίμων.
Έτσι ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Αφού βγούμε από τον αυτοκινητόδρομο της Αθηνών- Κορίνθου και ακολουθήσουμε τον δρόμο προς Επίδαυρο και τελικά Ερμιόνη περνάμε από το ομορφότερο κομμάτι της διαδρομής. Πεύκα και άγρια λουλούδια και φιδίσιες στροφές κοντά στη θάλασσα για αρκετά χιλιόμετρα. Σταδιακά το τοπίο μεταβάλλεται προς το αγριότερο, ξηρότερο, μεσογειακότερο. Ελαιόδεντρα και θάμνοι. Τα πεύκα θα επιστρέψουν στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής καθώς κατηφορίζουμε προς το λιμάνι της Ερμιόνης.
Σαν να είμαστε σε νησί
Η Ερμιόνη βρίσκεται σε ένα πευκόφυτο ακρωτήρι που μοιάζει να εισβάλλει πραγματικά μέσα στη θάλασσα. Η ιδιαίτερη αυτή γεωγραφική θέση επιτρέπει σε αυτή τη μικρή κωμόπολη να έχει ουσιαστικά δύο παραλιακά μέτωπα. Στην άκρη του οικισμού νομίζει κανείς ότι βρίσκεται σε καράβι, καθώς η θάλασσα είναι και στα αριστερά αλλά και στα δεξιά μας. Εδώ βρίσκεται το κατάλυμά μας, σε ένα προορισμό που σχεδόν εκπλήσσεται κανείς με το γεγονός ότι έφτασε με το αυτοκίνητο και όχι με το φέρι μποτ. Τόσο έντονη είναι η νησιωτική αύρα της, με τα άσπρα σπίτια, τα σοκάκια και την μαρίνα στην οποία συνυπάρχουν μικρά αλιευτικά σκάφη αλλά και γιοτ και ιστιοφόρα. Εννοείται ότι, από γαστρονομική πλευρά, η περιοχή φημίζεται για τα ψάρια και τα θαλασσινά της, όπως και για ένα προϊόν με ιδιαίτερη γεύση -που δεν αρέσει σε όλους, αλλά όσοι το τρώνε ή το πίνουν σε χυμό το λατρεύουν κυριολεκτικά. Τα ρόδια στην περιοχή της Ερμιόνης καλλιεργούνται εδώ και περίπου έναν αιώνα και έως πριν περίπου δύο δεκαετίες, εδώ ήταν η μοναδική περιοχή στην Ελλάδα όπου υπήρχε παραγωγή αυτού του καρπού. Θα απολαύσουμε χυμό από ρόδια, όπως και το φαγητό και το ποτό μας βλέποντα ένα εκπληκτικό ηλιοβασίλεμα πριν πάμε στο κατάλυμα.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε να εξερευνούμε τις παραλίες στο Πόρτο Χέλι. Από την Ερμιόνη, το Πόρτο Χέλι δεν απέχει πάνω από 20 λεπτά αλλά είναι μια αυτοκινητάδα χορταστική στο μάτι. Αμπέλια τα οποία κρύβονται εν μέρει από «φράχτες» από κυπαρίσσια, εντυπωσιακές επαύλεις με κήπους. Αναφέραμε πως η διαδρομή Ερμιόνη-Πόρτο Χέλι διαρκεί 20 λεπτά αλλά εμείς κάναμε περίπου τον διπλάσιο χρόνο και αυτό, γιατί σταματήσαμε πάνω από μία φορά για να χαζέψουμε τα εντυπωσιακά γιοτ που είναι αραγμένα στους κυριολεκτικά άπειρους όρμους και κολπίσκους. Άλλωστε, η περιοχή μετά από κάποια περίοδο σχετικής παραμέλησης, ξανακέρδισε το status του premium προορισμού που απέκτησε τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Να σημειωθεί ότι τα νερά της Αργολίδας είναι ιδιαίτερα ζεστά και επιτρέπουν το απολαυστικό μπάνιο ακόμα και τον Απρίλιο, την εποχή που η θάλασσα έχει τη χαμηλότερη θερμοκρασία. Δεν το λέμε απλά, το είδαμε κιόλας να συμβαίνει καθώς δεν ήταν λίγοι οι λουόμενοι το διήμερο που βρεθήκαμε εκεί.
Σε μία υπόσκαφη Μονή
Περίπου 40 λεπτά από το Πόρτο Χέλι, βρίσκεται η Μονή Δημητρίου Αυγού. Αν και τελικά για να φτάσουμε εκεί, θα περάσουμε από έναν κακοτράχαλο χωματόδρομο, το αυτοκίνητο που νοικιάσαμε μας βγάζει ασπροπρόσωπους. Η Μονή είναι χτισμένη σε μια περιοχή εκπληκτικής ομορφιάς σε μια απότομη χαράδρα του ποταμού (περισσότερου χειμάρρου) Ράδου. Για την ιστορία της Μονής δεν υπάρχουν τόσα πολλά επιβεβαιωμένα στοιχεία καθώς, όπως και οι περισσότερες Μονές στην τότε ελληνική επικράτεια, έκλεισε με το διάταγμα της αντιβασιλείας της εποχής του ‘Οθωνα το 1834 και τα αρχεία της καταστράφηκαν. Το βέβαιο είναι ότι το υπόσκαφο κτίσμα εμφανίζεται επιβλητικό στον επισκέπτη, ενώ από το εγκαταλειμμένο σήμερα μοναστήρι η θέα προς την κοιλάδα των Ιρίων και την ακτή τους, εντυπωσιάζει.
Τελευταία στάση πριν πάρουμε το δρόμο της επιστροφής για την Αθήνα ήταν το Κρανίδι. Η αμφιθεατρική κωμόπολη στους λόφους της Αργολίδας δεν έχει τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα που περισσεύει στο Πόρτο Χέλι αλλά έχει τη δική της χάρη. Όπως και πανοραμική θέα σε μια περιοχή όπου οι ανθρώπινες παρεμβάσεις -ακόμα και με τις όποιες υπερβολές τους- και μια ιδιαίτερη παραθαλάσσια μορφολογία, αλληλοσυμπληρώνονται.
Σίγουρα θα επιστρέψουμε σε αυτή την πλευρά της Πελοποννήσου τους καλοκαιρινούς μήνες. Ίσως για περισσότερες μέρες και ίσως συνδυάζοντάς την με κάποιον άλλο προορισμό. Γιατί χάρη στην Avis και στις πολλές προσφορές της, η ενοικίαση ενός οικονομικού στην κατανάλωση αυτοκινήτου δίνει τη δυνατότητα να έχουμε περισσότερα χρήματα για γαστρονομία, διασκέδαση και άλλες δραστηριότητες.
