Tριήμερο στη Θεσσαλονίκη -Οι καλύτερες διευθύνσεις στην κοσμοπολίτισσα του Βορρά

1η Μέρα: H επιβεβλημένη παραλιακή βόλτα

Ταξίδι στη Θεσσαλονίκη δεν νοείται χωρίς στάση στο Γιάννη για κορυφαία παραδοσιακή μπουγάτσα με φύλλο ανοιγμένο στο χέρι, κι έτσι το θρυλικό μπουγατσάδικο της Μητροπόλεως ήταν η πρώτη στάση μου, ενώ για το απόγευμα η κλασική κι αγαπημένη όλων των ηλικιών παραλιακή βόλτα, ήταν η διαχρονική αξία που ήθελα οπωσδήποτε να βιώσω. Ξεκινώντας από το ύψος της κομψής Πλατείας Αριστοτέλους κατευθύνθηκα προς το Λευκό Πύργο, σύμβολο της πόλης και τμήμα των οχυρώσεων του 15ου αιώνα. Με ένα ζεστό σαλέπι κι ένα τραγανό σουσαμένιο κουλούρι στο χέρι –εμβληματικές γεύσεις της πόλης- πέρασα το επιβλητικό άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το περίφημο εικαστικό έργο «Ομπρέλες» του σπουδαίου γλύπτη Γιώργου Ζογγολόπουλου και στον κεκλιμένο Κήπο του Απογευματινού Ήλιου έκανα μια στάση απολαμβάνοντας αυτό ακριβώς που υποδεικνύει το όνομά του: το υπέροχο ηλιοβασίλεμα που ντύνει το Θερμαϊκό με τα πιο ζεστά, χρυσαφένια χρώματα.

Καθώς δεν είχα ακόμη πεινάσει, άφησα για κάποια άλλη φορά το εστιατόριο Salonica του διπλανού στον κήπο ξενοδοχείου Makedonia Palace, οπωσδήποτε όμως την επόμενη φορά θα δοκιμάσω τα αυθεντικά πιάτα του βραβευμένου executive chef Σωτήρης Ευαγγέλου που παντρεύει το γαστρονομικό παρελθόν της Θεσσαλονίκης με τις σημερινές τάσεις. Έτσι, περίμενα ως το βράδυ, οπότε και τίμησα ένα από τα περίφημα κρεατοφαγικά στέκια της πόλης, επιλέγοντας τη ζεστή οικογενειακή ατμόσφαιρα και τα Σαλονικιώτικα σουτζουκάκια της προσεγμένης ταβέρνας Παλιά Αθήνα που λατρεύουν οι ντόπιοι και τα οποία αποδείχθηκαν όντως πεντανόστιμα.

2η Μέρα: Tέχνη σε κάθε μορφή: πολιτισμός, εξαιρετικές συλλογές, γαστρονομία και κινηματογράφος

Τη δεύτερη μέρα του ταξιδιού μου την αφιέρωσα σε κάποιες από τις ποικίλες καλλιτεχνικές εκφάνσεις μιας πόλης που αγαπά την τέχνη και το αποδεικνύει με τα ποικίλα διεθνή φεστιβάλ, τα ενδιαφέροντα μουσεία και τα όχι λιγότερα από15 μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς που έχει αναγνωρίσει η UNESCO. Πρώτα απ΄ όλα όμως η μέρα ξεκίνησε με καφέ και απολαυστικό μπουγατσάν, το πεντανόστιμο υβρίδιο μπουγάτσας-κρουασάν, στο Estrella. Καθώς βρισκόμουν δίπλα στον ιστορικό Ναό Αγίας Σοφίας που δεσπόζει με τις εντυπωσιακές καμάρες του στην ομώνυμη πλατεία, δεν έχασα την ευκαιρία να αφιερώσω λίγο χρόνο στα υπέροχα ψηφιδωτά και τις αγιογραφίες που κοσμούν το εσωτερικό.

Με κατεύθυνση το Πεδίο του Άρεως, έφτασα λίγο αργότερα στο Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, οι 11 αίθουσες του οποίου με ταξιδέψαν στην ένδοξη εποχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και σε όλες τις πτυχές του ιδιωτικού και δημόσιου βίου της περιόδου, μέσα από τις πλουσιότατες συλλογές αρχαιολογικών αντικειμένων, κειμηλίων και έργων τέχνης. Παρότι το Πολεμικό Μουσείο όπου παρουσιάζεται η νεότερη και σύγχρονη ιστορία της χώρας μας και το Αρχαιολογικό Μουσείο όπου ξετυλίγεται ολόκληρη η ιστορία της Μακεδονίας μέσα από αριστουργηματικά έργα τέχνης και ευρήματα, βρίσκονταν πολύ κοντά, το άφησα για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στη Θεσσαλονίκη –εξάλλου η SKY express διαθέτει πολλές πτήσεις προς Θεσσαλονίκη κάθε εβδομάδα.

Συνέχισα το πολιτιστικό μου ταξίδι στο Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης – MOMus, αφού όμως έκανα μια στάση στο ζαχαροπλαστείο Ελενίδης: τα ασύγκριτα τρίγωνα Πανοράματος του ιστορικού καταστήματος φτιάχνονται με χειροποίητο φύλλο κι ολόφρεσκη κρέμα είναι σκέτος πειρασμός στον οποίο ενέδωσα χωρίς τύψεις – αφού μία από τις κορυφαίες εμπειρίες της Θεσσαλονίκης είναι οι μοναδικές της γεύσεις. Έχοντας ανακτήσει δυνάμεις, αφιέρωσα τελικά δύο ώρες στα σύγχρονα καλλιτεχνικά ρεύματα από το εξωτερικό και την Ελλάδα, θαυμάζοντας μεταξύ άλλων έργα των συλλογών Ιόλα, Ξύδη και Απέργη. 

Το μεσημέρι η ψαροφαγία είχε την τιμητική της, η Θεσσαλονίκη εξάλλου ως κορυφαίος γαστρονομικός προορισμός διαθέτει άφθονες επιλογές από εστιατόρια και ταβέρνες που μαγειρεύουν τα ψάρια του Θερμαϊκού στην εντέλεια. Διασχίζοντας το κέντρο, έφτασα σε ένα ακόμη ιστορικό φαγάδικο της πόλης, τον Πσαρά με τον σχεδόν έναν αιώνα ιστορίας και τα ολόφρεσκα, άψογα ψημένα πελαγίσια ψάρια. Σημειωτέο, ότι φτιάχνουν κι εξαιρετικό γαλακτομπούρεκο.

Μια διαφορετικού ύφους βόλτα έδωσε ιδιαίτερη ζωντάνια και χαρακτήρα στο απόγευμά μου, σε δύο ιστορικές αγορές της πόλης. Οι πάγκοι της ξακουστής σκεπαστής Αγορά Καπάνι, που τις καθημερινές κλείνει το βράδυ, είναι σωστή πανδαισία γεύσεων και αρωμάτων και διαφόρων ακόμη προϊόντων και αφού περιπλανήθηκα ανάμεσά τους, έκανα μια στάση για ελληνικό καφέ παρέα με τους ντόπιους στο γωνιακό παραδοσιακό καφενείο Modigliani. Σε κοντινή απόσταση, η βόλτα στην επίσης σκεπαστή Αγορά Μοδιάνο, γνωστή στους παλιότερους και ως η «Κεντρική αγορά τροφίμων», ήταν ένα ακόμη must στη λίστα μου.

Τα 75 καταστήματα που στεγάζονται στον πλήρως ανακαινισμένο χώρο που όμως διατηρεί τον ιστορικό αρχιτεκτονικό του χαρακτήρα, συνθέτουν ένα μοναδικό καλειδοσκόπιο γευστικών τάσεων και προτάσεων που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από αντίστοιχες αγορές του εξωτερικού. Ενθουσιασμένη με την ατμόσφαιρα, αγόρασα φρέσκους ξηρούς καρπούς, εκλεκτά ντελικατέσεν προϊόντα, λουκούμια, καριόκες και όσπρια της Μακεδονίας, ενώ μετά τις αγορές μου, απόλαυσα τα καταπληκτικά σιροπιαστά του ζαχαροπλαστείου Χατζής και ένα ποτήρι κρασί στη νέα γωνιά του Mediterra Deli Food Experience, πλουτίζοντας ακόμη περισσότερο με γεύσεις και εικόνες το απόγευμά μου.

Επωφελούμενη από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ που θα διεξαχθεί στη Θεσσαλονίκη μεταξύ 7 και 17 Μαρτίου και έχοντας κλείσει ηλεκτρονικά εισιτήρια για κάποιες προβολές δύο μέρες πριν την έναρξή του, η μέρα μου ολοκληρώθηκε με μια ακόμη δόση πολιτισμού κι ένα ταξίδι στον κόσμο της 7ης τέχνης, μέσα από τη ματιά των διεθνών κινηματογραφιστών που συμμετέχουν στην 26η διοργάνωση. Κι επειδή τέχνη είναι και η γαστρονομία, έφτασα αργότερα ως την Πυλαία για τη μοναδική εμπειρία του Duck Private Chefing: το δημιουργικό αναβρασμό που παρακολουθείς να εκτυλίσσεται στην κουζίνα, το παρεΐστικο κλίμα και τα μοσχαρίσια μάγουλα με πουρέ μελιτζάνας –το απόλυτο comfort food.

3η Μέρα: Αγορές και διασκέδαση

Το Σάββατο, ημέρα που η πόλη δείχνει το πιο εξωστρεφές της πρόσωπο και που οι Θεσσαλονικείς αφιερώνουν σε χαλαρές βόλτες στα μαγαζιά, καφέ και διασκέδαση ως τις πρώτες πρωινές ώρες, ακολούθησα κι εγώ το παράδειγμά τους. Ξεκινώντας με καφέ και pancakes στο λιλιπούτειο αλλά τόσο κομψό Mon Frere, και όντας στην εμπορική καρδιά της πόλης, συνέχισα με βόλτες και shopping στους τρεις βασικούς παράλληλους δρόμους -Προξένου Κορομηλά, Μητροπόλεως και Τσιμισκή-, χωρίς φυσικά να παραλείψω τα κάθετα στενά στους τρεις μεγάλους αυτούς δρόμους, που αποδείχθηκε ότι κρύβουν μαγαζιά γεμάτα θησαυρούς.

Για το καλύτερο αχνιστό ψάρι της Θεσσαλονίκης, το μεσημέρι θα κατευθύνθηκα στην Καλαμαριά και στη «Μαύρη Θάλασσα», ένα ακόμη αιωνόβιο στέκι που φημίζεται για ολόφρεσκο ψάρι και θαλασσινά. Το signature αυτό πιάτο, μια αχινοσαλάτα που μυρίζει ιώδιο και μια ταραμοσαλάτα με έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, ήταν αρκετά για ένα αξέχαστο γεύμα. Η επιστροφή στο κέντρο με οδήγησε σε μια γλυκιά στάση στο «Choureal», το ναό των tailor-made a la minute προφιτερόλ με τα φρεσκοψημένα σου και τη βελούδινη σοκολάτα, που όμοιά τους δεν είχα δοκιμάσει πουθενά.

Το απόγευμα με βρήκε πάλι κοντά στη θάλασσα, στο Παλιό Λιμάνι και την Προβλήτα Α΄, όπου βρίσκονται δύο συγγενή και εξίσου ενδιαφέροντα πολιτιστικά ιδρύματα. Το Μουσείο Φωτογραφίας και το Μουσείο Κινηματογράφου. Στο πρώτο, εκτός από τις εικόνες μιας πόλης που διαρκώς μεταβάλλεται, θαύμασα και τη δουλειά της γνωστής φωτογράφου Nelly στην ομότιτλη προσωρινή έκθεση που θα διαρκέσει ως τα τέλη Απριλίου. Καθώς το Μουσείο Κινηματογράφου είναι κλειστό τα Σαββατοκύριακα και δεν κατάφερα να το δω, ο μαγικός κόσμος του ελληνικού σινεμά θα μπει σίγουρα στην ατζέντα για κάποια μελλοντική επίσκεψη.

Όταν πλησίασε το βράδυ και καθώς οι ρυθμοί ανέβαιναν, η ώρα έδειχνε ιδανική για μια βόλτα σε μια ιστορική γειτονιά με ξεχωριστή προσωπικότητα, αυτή γύρω από την οδό Βαλαωρίτου. Το ζωηρό πλήθος που κατακλύζει τα μαγαζιά της είχε πια αποχωρήσει και η νύχτα αποκάλυπτε ένα πρόσωπο διαφορετικό, αλλά εξίσου ζωντανό, χάρη στα άφθονα cool και trendy στέκια. Μένοντας στην ίδια περιοχή, το λεγόμενο Φραγκομαχαλά, βρέθηκα στον κατάλευκο, μίνιμαλ πολυχώρο «Ύψιλον» που στεγάζεται στο ιστορικό κτήριο Ταζ Χαν του 1870 για ένα απεριτίφ, πριν ξεμακρύνω για χάρη της «Διαγωνίου», αφού δεν γινόταν να φύγω από τη Θεσσαλονίκη χωρίς ακόμη μια γενναιόδωρη μερίδα από καλοψημένα και αφράτα σουτζουκάκια, σε άλλη μια ταβέρνα που συνιστά διαχρονική αξία.

Χαρακτηρισμός που βέβαια ισχύει και για τα Λαδάδικα όσον αφορά τη νυχτερινή διασκέδαση, ορόσημο για τους ξενύχτηδες της πόλης αλλά και όσους φτάνουν στη Θεσσαλονίκη με κύριο στόχο τη διασκέδαση σε bar, club, wine bar και κουτούκια με ζωντανή μουσική. Μεταξύ της γνωστής για τα μεζεδοπωλεία της οδού Κατούνη και των δυνατών beat της Πλατείας Εμπορίου, επέλεξα να κλείσω την τόσο γεμάτη μέρα μου με ένα cocktail στα μπαρ της οδού Αιγύπτου, έχοντας σχηματίσει κι εγώ την εντύπωση ότι η ενέργεια της Θεσσαλονίκης τη νύχτα είναι μοναδική.

4η Μέρα: από την Άνω Πόλη στην Καμάρα

Όχι μόνο στην Άνω Πόλη αλλά ακόμη πιο ψηλά θα μπορούσα να φτάσω για την μπουγάτσα του Μπαντή, τον απόλυτα γευστικό τρόπο για να ξεκινήσει μια Θεσσαλονικιώτικη Κυριακή. Κι αυτό γιατί εκτός από τις κλασσικές μπουγάτσες με κρέμα, τυρί, σπανάκι και κιμά –πάντα με χειροποίητο φύλλο αέρος και παραδοσιακές, μικρασιάτικες, οικογενειακές συνταγές- την Κυριακή προστίθενται κι άλλες γεύσεις που γίνονται ανάρπαστες, όπως η απίστευτα νόστιμη μπουγάτσα με σκέτο φύλλο που τελικά δοκίμασα. Μια χαλαρή βόλτα στη γραφική Άνω Πόλη αποδείχθηκε η καλύτερη συνέχεια, μια απολαυστική περιπλάνηση όπου ο χρόνος χάθηκε κάπου ανάμεσα στα βυζαντινά τείχη, τα χρωματιστά σπίτια και τα ατμοσφαιρικά στενά.

Κατηφορίζοντας προς το κέντρο, μια στάση στον Άγιο Δημήτριο δε ήταν απλά επίσκεψη στο σημαντικότερο ναό της πόλης, αλλά και σε ένα μνημείο ιδιαίτερης σημασίας –τόπο μαρτυρίου του πολιούχου της Θεσσαλονίκης. Λίγο παραδίπλα ζωντανεύει το ρωμαϊκό παρελθόν στα ερείπια των λουτρών, της πλατείας και μιας στοάς της Ρωμαϊκής Αγοράς, που ανάγεται στον 2ο αιώνα μ.Χ. και που ξαναζωντανεύει το καλοκαίρι όταν στο σωζόμενο αμφιθέατρο ανεβαίνουν παραστάσεις. Κάτι που επίσης καταχωρήθηκε στη λίστα των must do της επόμενης φοράς.

Στο χρόνο που απέμεινε ως την απογευματινή μου πτήση, συνέχισα να εντοπίζω τα ίχνη του ρωμαϊκού παρελθόντος της πόλης, με έναν περίπατο ως την κοντινή, εμβληματική Καμάρα ή Αψίδα του Γαλέριου, που φέρει τιμητικά το όνομα του Ρωμαίου αυτοκράτορα Γαλέριου και είναι διακοσμημένη με λεπτομερή ανάγλυφα που εξιστορούν τη νικηφόρα εκστρατεία του κατά των Περσών στις αρχές του 4ου αι. μ.Χ. Λίγα μέτρα βορειότερα, ένα ακόμη αναγνωρίσιμο τοπόσημο, η ογκώδης Ροτόντα της ίδιας περιόδου, που σώζεται σε εξαιρετική κατάσταση λόγω της μετατροπής της σε χριστιανικό ναό και φημίζεται για τα υπέροχα ψηφιδωτά της, ήταν η τελευταία μου στάση σε μια πόλη ανεξάντλητη, ζωηρή και κεφάτη, που ζει το σήμερα τιμώντας το χθες και είναι ανοιχτή σε κάθε πρόκληση του μέλλοντος.

Όταν τελικά βρέθηκα να χαλαρώνω στην άνετη θέση μου και να απολαμβάνω το ασφαλές ταξίδι της επιστροφής, σκεφτόμουν ότι είχα σπαταλήσει χρόνο να οραματίζομαι ένα ταξίδι που μπορούσε να γίνει πραγματικότητα τόσο εύκολα τελικά. Και η εταιρεία SKY express με τις τόσες επιλογές και την ασφάλεια που με έκανε να νοιώσω, με βοήθησε να μην καθυστερώ να οργανώσω τα ταξίδια μου από αμφιβολία για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα.

Όλα είναι τόσο καλά συντονισμένα που ανυπομονώ για τα επόμενα. Η Θεσσαλονίκη έγινε ένας προορισμός που με άγγιξε κι όπου περιμένω να ξαναδώ, δίνοντας μάλιστα εκεί ραντεβού με αγαπημένους φίλους που ζουν στο Μόναχο και στους οποίους θα προτείνω να πετάξουν κι εκείνοι με τη SKY express. Θέλω κι η δική τους ταξιδιωτική εμπειρία να ξεκινήσει τόσο υπέροχα, όσο κι η δική μου.

Ανυπομονώ και είμαι σίγουρη πως δεν θα αργήσω να μπω πάλι στο site της SKY express για να οργανώσω σύντομα την επιστροφή μου στη φιλόξενη Θεσσαλονίκη.

Διαβάστε ακόμα:

Οι καλύτερες επιλογές διαμονής στη Θεσσαλονίκη

Πού θα φάτε καλά στη Θεσσαλονίκη -Οι καλύτερες διευθύνσεις

10 διαχρονικές εμπειρίες που αξίζει να ζήσετε στη Θεσσαλονίκη