Η δημοσιογράφος Ελισσάβετ Κυρίτση έγινε ερωτική μετανάστρια και εδώ και μερικούς μήνες ζει στη Νότια Κορέα, στην πόλη Τσούνγκτζου. Mε τον σύντροφό της γνωρίστηκε μέσω Διαδικτύου και μιλούσε μαζί του για πάνω από έναν χρόνο, ψηφιακά και μόνο ψηφιακά. Γράφει στο Travel. gr για την απόφασή της να φύγει από την Ελλάδα και για τη ζωή της στη χώρα της Άπω Ανατολής.
«Είμαι η Ελισσάβετ Κυρίτση. Είμαι δημοσιογράφος, είμαι 46 ετών και ως χόμπι έχω τις πολεμικές τέχνες. Κάνω εδώ και τέσσερα χρόνια κουνγκ φου αλλά μετά τη μετακόμισή μου στη Ν. Κορέα δυσκολεύομαι, αφού στην πόλη που ζω δεν υπάρχει σχολή. Μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα, γι’ αυτό και στην Τσούνγκτζου δοκίμασα να κάνω ζίου ζίτσου και πιλάτες. Αλλά τελικά με κέρδισε το ποδήλατο.
Με τον φίλο μου γνωριστήκαμε στα τέλη Ιουλίου 2020, μέσω ενός app που συνδυάζει τις γνωριμίες και την εκμάθηση γλωσσών. Αντέξαμε να μιλάμε μόνο μέσω βιντεοκλήσεων για περισσότερο από έναν χρόνο. Από κοντά, συναντηθήκαμε στις 9 Οκτωβρίου του 2021: όταν ήρθε να με πάρει από το ξενοδοχείο καραντίνας, στο Γιόγκιν, στην ευρύτερη περιοχή της Σεούλ στο οποίο διέμενα στο οποίο έπρεπε να μείνω σε καραντίνα για 14 ημέρες.
Όταν τέθηκε το θέμα να ζήσουμε μαζί, δεν σκεφτήκαμε καν το ενδεχόμενο να έρθουμε στην Ελλάδα. Η Νότια Κορέα σε σχέση με την τωρινή Ελλάδα είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση σε πολλούς τομείς, Ήμουν και είμαι κάθετη στο να ζήσουμε στην Τσούνγκτζου, καθώς οι συνθήκες είναι ιδανικές για μια ανθρώπινη ζωή.
«Τι Πατήσια, τι Κορέα», το καλό της τηλεργασίας
Όταν μίλησα στους φίλους μου για την απόφαση μου οι περισσότεροι είπαν «Είσαι τρελή». Το είπαν, βέβαια, γελώντας, αφού ξέρουν ότι κατά καιρούς σκάω διάφορες βόμβες. Στην αρχή δεν το είχαν πιστέψει, αλλά όσο πλησίαζε ο καιρός που τους είχα πει ότι θα έφευγα άρχισαν να συνειδητοποιούν ότι δεν αστειευόμουν. Η οικογένειά μου, το ίδιο. Άρχισαν να καταλαβαίνουν τι πάει να γίνει έναν μήνα πριν από την αναχώρηση. Ωστόσο, στήριξαν την επιλογή μου.
Στην περίπτωσή μου, μάλιστα, δεν χρειάστηκε να αλλάξω δουλειά. Εργάζομαι, όπως και πριν, στο Star, στην εκπομπή Breakfast@Star. Στην περίπτωσή μου, το πείραμα της τηλεργασίας, όχι απλώς πέτυχε, αλλά ήρθε και «κούμπωσε» με το πλάνο της μετανάστευσής μου. Εφόσον την περίοδο του lockdown μπορούσα και έστελνα το κείμενο για το βίντεό μου, καθώς και τα υλικά μου εξ αποστάσεως, γιατί να μην το έκανα κι από ένα άλλο σημείο του πλανήτη; Τι Πατήσια, τι Κορέα! Το Διαδίκτυο εκμηδενίζει αποστάσεις, τις διαφορές στις κουλτούρες και σε κρατάει ενημερωμένο, οπότε ήταν πολύ εύκολο να το κάνω. Επίσης με εξυπηρετεί η διαφορά της ώρας. Δουλεύω πρωί ενώ στην Ελλάδα είναι λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της ίδιας μέρας.
Καθαριότητα, μηδενική εγκληματικότητα και μεταξοσκώληκές για σνακ
Η πόλη που ζω έχει περίπου 200.000 κατοίκους. Είναι μια πόλη που περιτριγυρίζεται από βουνά και μάλιστα στους τελευταίους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες τους που φιλοξένησε η Κορέα, εκεί βρίσκονταν οι εγκαταστάσεις του σκι. Επίσης, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Σεούλ, το 1988, η λίμνη που βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη ήταν το Ολυμπιακό Κωπηλατικό Κέντρο. Οι δρόμοι της είναι υπέροχοι. Έχει πολύ πράσινο και διαθέτει κι άλλη λίμνη μέσα στην πόλη, που περιβάλλεται από πάρκο με δημόσια όργανα γυμναστικής, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει ο καθένας. Δεν έχει κίνηση στους δρόμους, έχει πολύ ωραίο σχέδιο και είναι φιλική προς τους ποδηλάτες. Τα μεγάλα ρυάκια που τη διατρέχουν έχουν μονοπάτια για περίπατο, κάτι που αγαπώ πολύ.
Τίποτα δεν θυμίζει Ελλάδα. Είναι πεντακάθαρη, δεν θα ακούσεις κορναρίσματα στον δρόμο, όλοι σέβονται τους κανονισμούς και τους νόμους. Δυο πράγματα μου έκαναν εντύπωση: τους δυο πρώτους μήνες παραμονής μου, είδα μόνο τρεις φορές περιπολικό στον δρόμο. Όταν ρώτησα γιατί δεν υπάρχει αστυνομία στον δρόμο, ο σύντροφός μου μού απάντησε ότι δεν υπάρχει εγκληματικότητα, γι’ αυτό δεν υπάρχει λόγος να κυκλοφορούν αστυνομικοί στον δρόμο.
Για να γίνει σαφές τι λέω ορίστε ένα παράδειγμα. Μία μέρα είδα ένα κινητό παρατημένο σε ένα πεζούλι. Κάποιος το είχε ξεχάσει. Όπως μου είπε ο σύντροφός μου, το κινητό θα παρέμενε εκεί μέχρι να γυρίσει ο ιδιοκτήτης του να το πάρει. Δεν θα το άγγιζε κανείς. Μου αρέσει η ηρεμία και η ευκολία της καθημερινότητας στην ζωή εδώ. Αυτό που δεν μου αρέσει είναι ότι δεν υπάρχουν μπαλκόνια στις πολυκατοικίες.
H προσαρμογή μου εκεί ήταν πάρα πολύ εύκολη. Ο λόγος ίσως ακούγεται αστείος. Είχα παρακολουθήσει πάρα πολλά k-dramas (korean dramas) πριν έρθω εδώ. Όταν έφτασα κι άρχισα τις συναναστροφές, ήξερα ακριβώς τι να περιμένω και πώς να συμπεριφερθώ. Ήταν σαν να ζούσα χρόνια εκεί.
Το φαγητό τους το λατρεύω. Δεν έχω φάει κάτι που δεν θα έτρωγα και δεύτερη φορά. Γενικά, είμαι πολύ δεκτική και ανοικτή στις γεύσεις, γι’ αυτό δεν κόλλησα στο να δοκιμάσω ζωντανά θαλασσινά ή προνύμφες μεταξοσκώληκα, που αποτελούν δημοφιλή σνακ.
Γερά ποτήρια και καραόκε
Ως λαός, οι Κορεάτες είναι πολύ φιλόξενοι, γενναιόδωροι, ευγενικοί και «σεβαστικοί» που θα έλεγε η γιαγιά μου. Επίσης, πίνουν πολύ. Δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει η νύχτα και να μην πιούνε τα ποτηράκια τους. Ένα κοινό που σίγουρα έχουν με τους Έλληνες είναι ο «οικογενειοκεντρισμός» τους, όπως λέω εγώ. Είναι πολύ της οικογένειας και μέχρι πριν από λίγα χρόνια, ίσχυε ό,τι και στην Ελλάδα, πριν από δεκαετίες. Δηλαδή ότι η νύφη πρέπει να φροντίζει τα πεθερικά της. Ευτυχώς αυτό δεν ισχύει πια.
Λόγω της πανδημίας, τα κλαμπ στην πόλη είναι κλειστά. Μπορείς όμως να πας σε μπαρ και εστιατόρια. Και κάτι πιο ιδιαίτερο: ένας από τους αγαπημένους τρόπους διασκέδασης των Κορεατών είναι το καραόκε. Πας με την παρέα σου, μπαίνεις σε ένα δωμάτιο, παραγγέλνεις το ποτό σου και πιάνεις το τραγούδι. Υπάρχει λίστα με εκατοντάδες τραγούδια. Είναι πολύ διασκεδαστικό.
Γενικά, αν περιμένετε έξαλλη διασκέδαση, μάλλον χάσατε. Γι’ αυτό θα πρέπει να πάτε στη Σεούλ, όπου τα κλαμπ λειτουργούν κανονικά, με περιορισμένο ωράριο, ωστόσο. Στην Τσούνγκτζου μπορείτε να επιλέξετε ένα από τα δεκάδες εστιατόρια που διαθέτει με κορεατική κουζίνα κι όχι μόνο. Θα βρείτε εστιατόρια με γεύσεις από την Ιαπωνία, την Κίνα, το Βιετνάμ, αλλά και με αραβικά πιάτα.
Επίσης, η πόλη διαθέτει τέτοια φύση, που προσφέρεται για διάφορες δραστηριότητες. Βόλτα στα μονοπάτια των τριγύρω βουνών, βόλτα με πλοίο στον ποταμό Χαν, ψάρεμα στη λίμνη, ποδήλατο στους ποδηλατόδρομους ακόμα και έξω από την πόλη. Υπάρχουν αρκετά μέρη με αρχαιολογικό ενδιαφέρον όπως η σπηλιά-πρώην ορυχείο που έχει γίνει ατραξιόν, ακόμα και κάμπινγκ μόλις ένα τέταρτο έξω από το κέντρο της Τσούνγκτζου.
Επειδή η πόλη βρίσκεται σχεδόν στο κέντρο της Νότιας Κορέας, οι αποστάσεις με άλλες μεγάλες πόλεις, αλλά και με την ανατολική και δυτική ακτή, είναι πάνω κάτω ίδιες, με απόκλιση μια ή δυο ώρες. Έτσι, σε 2 ώρες μπορείς να αγναντεύεις την East sea ή σε 4 ώρες να είσαι στο Πουσάν.
Η ζωή εδώ βοηθιέται πολύ από την τεχνολογία. Η ηλεκτρονική διακυβέρνηση είναι κάτι δεδομένο εκεί, ο κάθε πολίτης μπορεί να βρει όποιο έγγραφο χρειαστεί online στα κορεατικά, αλλά και στα αγγλικά. Υπάρχει ελεύθερο wifi σε πολλά σημεία της πόλης. Φαντάζομαι ότι στη Σεούλ τα πράγματα θα είναι ακόμα πιο προχωρημένα.
Όσον αφορά την πανδημία, οι Κορεάτες και γενικά οι Ασιάτες είναι συνηθισμένοι στο να φορούν μάσκες εδώ και χρόνια αλλά όχι λόγω ενός ιού. Η σκόνη με βλαβερά μικροσωματίδια που έρχεται αρκετές φορές από την Κίνα, αναγκάζει τους κατοίκους, χρόνια τώρα, να φορούν μάσκες. Αυτό που άλλαξε με την εμφάνιση του κορωνοϊού ήταν τα ωράρια λειτουργίας των χώρων εστίασης και των χώρων γυμναστικής. Υπήρξε περιορισμός της κυκλοφορίας του κόσμου, αλλά στην αρχή της πανδημίας. Πλέον, μιλάμε για μια χώρα που αν δεν είχε εμφανιστεί η μετάλλαξη Όμικρον θα είχε πετάξει τις μάσκες. Όμως, η Νότια Κορέα δέχθηκε μεγάλο πλήγμα στον τουρισμό. Μέχρι και πριν δυο μήνες υπήρχε 14ημερη καραντίνα για όποιον ξένο έμπαινε στη χώρα. Τώρα έχει γίνει 10ήμερη, αλλά ισχύει και για τους Κορεάτες που ταξιδεύουν στο εξωτερικό. Μόνο που αυτοί κάνουν καραντίνα στα σπίτια τους, ενώ ο ξένος πρέπει να πληρώσει κάπου στα 900 ευρώ για την καραντίνα του σε κρατική δομή/ξενοδοχείο.
Θέλω να μείνω για χρόνια στην Κορέα, ίσως και για πάντα. Αν και το πάντα είναι πάντα ρευστό. Ποτέ δεν ξέρεις ποιες συνθήκες μπορεί να σου αλλάξουν τα σχέδια. Αλλά για την ώρα βλέπω το μέλλον μου εδώ. Θέλω να μάθω πολύ καλά τη γλώσσα και να δουλέψω εκεί.
Το να παίρνεις την απόφαση να φύγεις από μια έτοιμη ζωή και μάλιστα για έναν τόπο που είναι εντελώς διαφορετικός από τον δικό σου, θέλει δύναμη και τόλμη. Πολλές φορές μπήκα σε σκέψεις, ήταν σαν να ξυπνούσα από ύπνο και έλεγα «καταλαβαίνεις τι πας να κάνεις;». Όμως, ήμουν γενικά σε μια φάση που ήθελα αλλαγές στη ζωή μου. Έτσι, πήρα βαθιά ανάσα και το έκανα. Και δεν το μετανιώνω, γιατί δικαιώθηκα, παρά το γεγονός ότι πήγαινα να συναντήσω έναν άνθρωπο που στην ουσία δεν είχα δει ποτέ από κοντά, σε μια χώρα που θες 12 ώρες πτήσης για να φτάσεις. Το θέμα είναι πως αν, ύστερα από χρόνια κοιτάξω πίσω, δεν θα έχω να μετανιώσω για κάτι που δεν έκανα.
