Δεν θα το ξεχάσω ποτέ: Ήταν απόγευμα. Ο περισσότερος κόσμος του Μυλοπότα, της γνωστότερης παραλίας του νησιού, είχε φύγει. Siesta, και μετά ξενύχτι μέχρι το πρωί (γαρ). Με είχε πάρει εκείνος ο φανταστικός ύπνος στην ξαπλώστρα που τον ονειρεύεσαι όλο τον χειμώνα.
Ο Αλέξανδρος ήταν ήσυχος δίπλα μου με το βιβλίο του, σαν να είχε ορκιστεί να μην με ταράξει λεπτό. Άνοιξα τα μάτια μου. Οι ξαπλώστρες ήταν μαζεμένες, τα πάντα ήταν βαμμένα στα πορτοκαλί και η θάλασσα πιο ήρεμη από ποτέ. Είχε εκκωφαντική ησυχία. Συχνά είναι ήσυχα να ξέρεις, γιατί σε αυτή την παραλία τα δεκάδες beach bar βρίσκονται όλα στην πάνω πλευρά του δρόμου και έτσι μένεις εσύ, η φύση και ο λιγότερο ή περισσότερο ενοχλητικός διπλανός σου, όποια ώρα της ημέρας κι αν έρθεις. Σηκώθηκα, περπάτησα, έφτασα μέχρι το νερό και επιστρέφοντας του είπα: «Αυτό είναι το πιο όμορφο νησί αυτού του κόσμου, και κάποιου άλλου…».
Ε λοιπόν, αυτό είναι για εμένα η Ίος: Ένα multi culti ζωηρό ησυχαστήριο που μπορεί να σου προσφέρει λίγο απ’ όλα. Πολλά από τα κλισέ που έχεις ήδη ακούσει, και λίγα από εκείνα που προσωπικά με γεμίζουν για να βγάλω την χρονιά. Σήμερα, θα σταθώ στα δεύτερα.
Δεν κατάγομαι από εδώ. Είχα έρθει και παλαιότερα αλλά μέσα στην ζάλη του youth δεν είχα δώσει και πολλή σημασία στην μαγεία του νησιού. Στην Ίο άρχισα να πηγαίνω και πάλι τα τελευταία 4 χρόνια. Έκτοτε ούτε έχω πάει, και ούτε πρόκειται να πάω αλλού. Σου το κάνουν αυτό κάποια νησιά. Γίνονται τόποι σου, χαράζονται μέσα σου.
Ξυπνάω πάντα στο Yialos Hotel στο πιο βολικό για εμένα σημείο του νησιού, τον Γιαλό. Μένω πάντα στο ίδιο δωμάτιο, στο κέντρο του εξωτικού, λιτού ξενοδοχείου και με το που ανοίξω τα μάτια μου κάνω την πρώτη μου βουτιά στην πισίνα όσο η Φλώρα μου ετοιμάζει καφέ και ομελέτα.
Την πρώτη μου μέρα στο νησί την περνάω πάντα στον Μυλοπότα. Επιλέγω να κάθομαι κάπου στην μέση της τεράστιας παραλίας γιατί εκεί έχω βρει πως μου ταιριάζει περισσότερο. Στην αρχή της, βλέπεις, παραείναι κοσμικά τα πράγματα, θα το δεις και το Evian να ψεκάζεται στα διψασμένα μουτράκια. Δεν είναι για εμένα. Προς το τέλος της, είναι το διάσημο camping που περισσότερο μοιάζει με five stars κοινόβιο νέων από κάθε γωνιά του κόσμου, παρά με αυτό που ενδεχομένως να φαντάζεσαι όταν ακούς την λέξη «camping». Όχι, εκεί δεν θα μπορούσα να καθίσω ποτέ. Είναι όμως και αυτό ένα μεγάλο μέρος της ψυχής του νησιού και το σέβομαι.
Το πρώτο γεύμα στο νησί είναι πάντα στον Δράκο, στο τέρμα της ίδιας παραλίας. Ο Αλέξανδρος έχει πάει από νωρίς να μας διαλέξει τα ψάρια και έχει κλείσει και τραπέζι. Κάθεσαι σε ένα ύψωμα πάνω από το κύμα, από πάνω σου λιάζονται χταπόδια, αριστερά σου κάνουν wind surf, στο τραπέζι σου έρχονται τα χόρτα, οι πατάτες, η κωλοχτύπα που σου έκανε έκπληξη και τα linguini με την κόκκινη σάλτσα.
Βραδιάζει. Εννοείται θα πας στην χώρα. Είναι πανέμορφη η χώρα της Ίου, γεμάτη με δαιδαλώδη σοκάκια που ακόμα και σήμερα με μπερδεύουν. Απορώ πως βρίσκουν τον δρόμο τους τα ζαλισμένα απ’ τα σφηνάκια Αυστραλάκια. Ναι, θα τα βλέπεις κι΄ αυτά, δεν θα στο κρύψω. Είναι Αύγουστος και είσαι στην Ίο. Τους έταξαν βλέπεις έναν επίγειο κήπο της Εδέμ και άπειρα μήλα για δάγκωμα -Να μην τα αναζητήσουν; Δεν θα σε ενοχλήσουν όμως. Ούτε στα ίδια μέρη θα βρεθείς, ούτε που θα τα ακούσεις. Στην χειρότερη θα σου φωνάξουν ένα «I love you», ποτέ δεν είναι κακό αυτό.
Υπάρχουν αρκετοί που έρχονται στην χώρα απλά για να περπατήσουν ή να χαζέψουν στα μαγαζιά. Και κοσμήματα θα βρεις, και φανταστικά vintage shops, μέχρι και την μπλούζα με τα πρόστυχα υπονοούμενα θα σκεφτείς να αγοράσεις, έτσι γιατί είσαι στην Ίο.
Η Χώρα της Ίου, έχει λίγο απ’ όλα. Κάποιοι, όταν την αντικρίζουν βλέπουν την ολόλευκη, υπέροχα φωτισμένη Παναγιά Γκρεμνιώτισσα στην κορυφή της. Άλλοι (και εγώ μέσα σε αυτούς), με το που φτάσουμε στο parking το πρώτο πράγμα που θα δούμε είναι οι φοίνικες που φαντάζουν οι πιο πλουμιστοί του κόσμου.
Η Ίος είναι το vibe της και ίσως αυτό να μου αρέσει τελικά περισσότερο απ΄ όλα. Ένα μοναδικό mix & match από χαλαρωτική jazz στο Bar Valsamo (της ψυχής μου), από Aperol Spritz στο Click ή στο Ios Club, και από ροκ βραδιές που μπορεί (ή μπορεί και όχι) να σε βρουν στο Slammer να γελάς που ο διπλανός σου ζητάει από τον barman να τον βαρέσει στο κεφάλι με μια σανίδα του σκέιτ. Με κράνος, τι μας πέρασες; Στην Ίο μπορείς αν θέλεις να χορεύεις μέχρι το πρωί στο Barmacy και να τα ξεχάσεις όλα. Ή τουλάχιστον να αρχίσεις να πιστεύεις ότι όλα τα παραπάνω μπορεί και να τα φαντάστηκες.
Η νύχτα όμως δεν είναι το μεγαλύτερο ατού αυτού του τόπου. Τουλάχιστον όχι αν είσαι 30 plus. Είμαι.
Ξημέρωσε. Θα πάρεις το αυτοκίνητο και θα πας στο Μαγγανάρι. Θα πας νωρίς γιατί το μεσημέρι έρχονται τα KTEΛ και μπορεί οι 4 στο σύνολο παραλίες του οικισμού να φαντάζουν απέραντες, αλλά αν θέλεις να πετύχεις ξαπλώστρα τα προγνωστικά δεν είναι με το μέρος σου. Αν δεν θέλεις, ακόμα καλύτερα. Η παραλία είναι τεράστια και βγαλμένη από όνειρα, μπορείς να κάτσεις όπου θέλεις. Αν έχεις παιδιά, εδώ θα τα φέρεις. Πήγαινε λοιπόν με δεδομένο πως θα πατάς όλη μέρα σε μια απέραντη, κατάξανθη πούδρα, πως το νερό θα είναι ζεστό και θα χρειαστεί να περπατήσεις αρκετά μέσα σε αυτό για να καταφέρεις να κολυμπήσεις. Πως όταν σουρουπώνει και φεύγουν οι περισσότεροι, αποκλείεται να μην αισθανθείς ευλογημένος που βρίσκεσαι στην σωστή ώρα, στο σωστό μέρος. Και ναι, εδώ θα βρεις και καφέ, και νερό. Θα αργήσουν να φτάσουν στα χέρια σου αλλά υπάρχουν όλα ως επιλογές, μέχρι και χάλια τοστ.
Αν δεν χαλαρώσεις η Ίος δεν είναι για σένα. Βάλε στην βαλίτσα σου 5 μαγιό, μερικά σορτσάκια και t-shirts, πάρε και 1-2 φορέματα από εκείνα που ποτέ δεν θα φορέσεις, αλλά προς Θεού άσε τις πλατφόρμες σου στο σπίτι.
Νοίκιασε οπωσδήποτε ένα σκάφος ή ένα καΐκι από το λιμάνι και ζήτησε να σε πάει στις παραλίες εκείνες που δεν μπορείς να φτάσεις με άλλο τρόπο. Έχει πολλές και για όλα τα γούστα. Πρέπει όμως να το δεις το Πικρί Νερό. Πρέπει να περάσεις την ημέρα σου στην Τρυπητή, και ίσως, ίσως τότε θα μπορέσω να σου εξηγήσω γιατί αυτά τα δύο, τόσο δα κολπάκια με κάνουν να πιστεύω πως σαν την Ίο μου δεν έχει πουθενά.
Που θα φας; Πολλές οι επιλογές. Και πάλι όμως θα σταθώ στις αγαπημένες μου κυρίως γιατί αν ήθελα αφρό φέτας θα πήγαινα στην Μύκονο, και αν ήθελα delicious gyros & sexy burgers θα έμενα μάλλον στην Αθήνα. Σωστά, όλα θα τα βρεις. Ας μείνουμε λοιπόν στα αυθεντικά.
Για ψάρι υπενθυμίζω πως θα πας στον Δράκο στο τέλος του Μυλοπότα, ή στην παραλία της Κουμπάρας στην ομώνυμη ταβέρνα. Βάζει και Παβαρότι στο ηλιοβασίλεμα, αλλά δεν σου λέω περισσότερα γιατί θα χάσεις την μαγεία της εναλλαγής της μουσικής με τα άπαντα του Ρέμου. (…)
Θα σου μιλήσουν όλοι για τον Λόρδο Βύρωνα και ναι, δεν μπορείς να μην πας γιατί είναι ατραξιόν το να τρως international… φιλελληνική κουζίνα στην πιο original μορφή που μπορείς να σκεφτείς. Εδώ λοιπόν και στο Κατώγι σίγουρα θα έρθεις. Στο δεύτερο για Greek tapas και cocktail, συνδυασμός που ποτέ δεν χάνει.
Αν θέλω κρέας, θα πάω στο Βιλαέτι, λίγο έξω από την Χώρα, για παϊδάκια και πεντανόστιμο μουσακά. Ή στην Ψάθη, στην ομώνυμη ταβέρνα στην επιστροφή από Μαγγανάρι.
Τα Σάββατα με βρίσκουν πάντα στην ταβέρνα του Πολύδωρα γιατί μόνο τότε κάνει σαλιγκάρια κοκκινιστά και πλέον κάτι τέτοια σκηνικά τα σκαρφαλώνω πάντα στα highlight των διακοπών μου. Δεν τα χάνω με τίποτα. Εδώ λοιπόν, τρώμε καταπληκτικά μαγειρευτά. Όλες τις μέρες, αλλά τα Σάββατα είναι αλλιώς.
Φυσικά, θα περάσεις και απ΄ το Salt στον Μυλοπότα. Το πιο κομψό αλλά ταυτόχρονα cool beach restaurant του νησιού. Θα παραγγείλεις σίγουρα 2 φορές το ceviche (trust με, ο Μιχάλης Νουρλόγλου έχει κάνει ένα ποίημα εδώ), θα δοκιμάσεις όλα τα flatbread, θα πιείς εννοείται και τα κρασιά σου. Αντίστοιχης λογικής εστιατόριο, νόστιμο δηλαδή και προσεγμένο είναι και το Ithaca στο λιμάνι. Αγαπά το ψάρι, το παρουσιάζει σε ολόφρεσκες, ωμές κοπές, ή δημιουργικά μαγειρεμένο μέσα από πιάτα ημέρας που έχουν επιμεληθεί σεφ-διαμαντάκια.
Αν η Ίος ήταν σκηνικό θα ήταν μια Δευτέρα μεσημέρι για τσίπουρα με την Ελένη και τον Δημήτρη στον Καφενέ στον Γιαλό. Θα ήταν όμως με την ίδια ευκολία μια Τετάρτη απόγευμα στο Thai me Up για αυθεντικό Pad Thai που όσο κι αν γελάς διαβάζοντάς το, μόνο αν το φας θα θυμηθείς ότι στο είπα. (Fun fact: Παίρνω πάντα ένα Pad Thai to go στο καράβι της επιστροφής).
Είναι ένα νησί του λιμανιού, αλλά ποτέ του σαλονιού. Ακούει reggae αλλά αγαπάει και την Jazz. Φοράει όλη μέρα μαγιό, αλλά είναι Boho, όχι hippie.
Η Ίος που έχω αγαπήσει είναι όλα όσα μας έχει δείξει η πιο καλοκαιρινή ψυχή του νησιού, ο Δημήτρης. Ο άνθρωπος που αγαπά τόσο πολύ τον τόπο του που κάθε χρόνο μας τον χαρίζει απλόχερα μέσα από τα δικά του, μονίμως χαμογελαστά μάτια. Τον ευχαριστούμε πολύ.
