H σχέση του Θέμου Ρίζου με την Κίμωλο, είναι σχέση ζωής. Ο ίδιος εξηγεί γιατί.
Ας ξεκινήσουμε ανάποδα: αν ψάχνεις πολυκοσμία, beach bars με δυνατή house στα ηχεία το πρωί και clubs για αχαλίνωτο χορό το βράδυ, αν αναζητάς την «επόμενη μικρή Μύκονο», σταμάτα να διαβάζεις εδώ. Αν όμως είσαι σαν κι εμένα, δηλαδή τύπος που στις διακοπές θέλει όμορφες παραλίες με άπλα, ταβέρνες με καλό φαγητό και -πάνω απ’ όλα- ησυχία, τότε η Κίμωλος μπορεί να γίνει και το δικό σου αγαπημένο νησί.
Εξ αρχής πρέπει να πούμε και το εξής: δεν θα φτάσεις γρήγορα. Γελάω πάντα όταν βλέπω άρθρα για «επίγειους παράδεισους» που όμως με κάποιο μαγικό τρόπο βρίσκονται «δίπλα στην Αθήνα»- δεν υπάρχουν τέτοια μέρη. Η Κίμωλος είναι μεν παράδεισος, αλλά το ταξίδι από τον Πειραιά διαρκεί 6 με 7 ώρες, ανάλογα με το δρομολόγιο. Δε με χαλάει καθόλου: αν περνούσαν από το νησάκι όλα αυτά τα super ferries και sea jets με τις φοβερές τους ταχύτητες, θα πήζαμε στον κόσμο κι εγώ θα έψαχνα νέο προορισμό μετά από οχτώ χρόνια.
Θα κάνεις υπομονή, λοιπόν, αλλά κάποια στιγμή θα φτάσεις- και πριν ακόμη δέσει το πλοίο στην Ψάθη, το λιμάνι της Κιμώλου, θα καταλάβεις ότι άξιζε τον κόπο, αντικρίζοντας τα νερά. Ναι, ξέρω: η Ζάκυνθος, τα Κουφονήσια, σαν τη Χαλκιδική δεν έχει και λοιπά. Ωστόσο, το γαλαζοπράσινο χρώμα των νερών γύρω από την Κίμωλο είναι πραγματικά μοναδικό, λόγω των σπάνιων ορυκτών της περιοχής. Παρεμπιπτόντως, ναι, το όνομα του νησιού σχετίζεται με την κιμωλία: εδώ υπάρχει ένα είδος άργιλου, που ήταν περιζήτητο στην αρχαιότητα και ονομαζόταν «κιμωλία γη». Πιθανότατα από αυτό πήρε το όνομά του το νησί, για να το δανείσει στη συνέχεια στη γνωστή κιμωλία του μαυροπίνακα, παρότι αυτή παράγεται από τελείως διαφορετικό ορυκτό.
Λογικά όμως δεν είσαι εδώ για τη γεωλογία, αλλά κατ’ αρχάς για τις παραλίες. Το νησί είναι μικρό –με ένα μηχανάκι θα το έχεις γυρίσει σε μια μέρα- αλλά οι επιλογές για μπάνιο πολλές. Κατά πάσα πιθανότητα έχεις ήδη δει φωτογραφίες από τα Πράσα (ή Πρασσά), την πιο διάσημη παραλία του νησιού, οπότε ας ξεκινήσουμε από εδώ, στα βορειονανατολικά. Τα απίστευτα τιρκουάζ νερά έχουν καταστήσει το μέρος μακράν το νούμερο ένα “Instagram spot” του νησιού, παρότι –ευτυχώς ή δυστυχώς- δεν θα βρεις 4g σήμα εδώ. Θα βρεις, ωστόσο, το ένα από τα λίγα beach bar της Κιμώλου, για καφέ, μπύρα ή και κοκτέιλ.
Πιο νότια, η Γούπα – Καρά δεν είναι ακριβώς παραλία, αλλά είναι σίγουρα “must”. Θα περπατήσεις δίπλα στα πολύχρωμα «σύρματα», τις σπηλιές που έχουν σκαλίσει οι ντόπιοι για να φυλάνε τις βάρκες το χειμώνα, θα δεις τον βράχο – «ελέφαντα» και θα βουτήξεις στην πεντακάθαρη, γαλαζοπράσινη θάλασσα.
Στο νοτιο – νοτιοανατολικό κομμάτι της Κιμώλου θα βρεις πολλές παραλίες στη σειρά: μπορεί να σου ξεφύγει ο στενός χωματόδρομος που καταλήγει στον Εννιά, την ερημική παραλία με βότσαλα που προτιμούν οι κατασκηνωτές. Αλλά λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω θα βρεις την Αλυκή, στη συνέχεια την Μπονάτσα και αμέσως μετά το Καλαμίτσι. Με ψιλό βότσαλο η πρώτη και κλασική κυκλαδίτικη άμμο οι άλλες δύο, έχουν το τεράστιο πλεονέκτημα ότι δεν τις «πιάνει» σχεδόν καθόλου το μελτέμι, πράγμα σπάνιο στις Κυκλάδες. Στην άκρη της Μπονάτσας υπάρχει μια καντίνα και λίγες ομπρέλες- αλλά τι να τις κάνεις, με τόσα αρμυρίκια;
Μετά το μπάνιο, ανηφόρισε στην ομώνυμη ταβέρνα, όπου ο Γρηγόρης και οι γονείς του θα σου προσφέρουν καταπληκτικά ψητά, μαζί με τη χαρακτηριστική λαδένια της Κιμώλου. Αντίστοιχα, στο «Καλαμίτσι», ακριβώς πάνω στην παραλία, θα φας καταπληκτικά θαλασσινά και ψάρια από το καΐκι της οικογένειας, μαγειρευτά, ντόπια τυροπιτάκια, αλλά και γαριδομακαρονάδα. Μιας και κάναμε διάλειμμα για φαγητό: ξέχνα τη φέτα. Θα τη βρεις φυσικά, αλλά οι ντόπιοι στη σαλάτα βάζουν το κρεμώδες ξινό, που μακάρι να υπήρχε στην Αθήνα.
Το μικρό οδικό δίκτυο του νησιού τελειώνει δυτικά, όπου σε περιμένει άλλη μια τριάδα από συνεχόμενες παραλίες. Με λίγη τύχη θα πετύχεις τον Δέκα χωρίς αέρα και θα κάνεις εκεί την πρώτη βουτιά. Μπορείς να περάσεις με τα πόδια στα Ελληνικά, όπου στην άκρη των βράχων θα δεις λαξευμένους τάφους της Μυκηναϊκής εποχής. Αν βουτάς με μάσκα, όμως, σε μικρό βάθος, λίγα μόλις μέτρα από την παραλία θα εξερευνήσεις ολόκληρη την άγνωστη, βυθισμένη αρχαία πόλη της Κιμώλου. Τέλος, στα Μαυροσπήλια θα δεις ένα από τα καλύτερα ηλιοβασιλέματα της ζωής σου.
Η όποια νυχτερινή ζωή περιορίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο Χωριό (όχι Χώρα!), τον μοναδικό, ουσιαστικά, μόνιμο οικισμό του νησιού. Πριν όμως τα ποτά, πρέπει οπωσδήποτε να τριγυρίσεις στο μεσαιωνικό Κάστρο και να δεις τις εκκλησίες του 16ου και 17ου αιώνα. Όταν έρθει η ώρα του κοκτέιλ, η «Αγορά» είναι μονόδρομος- με ποικιλία και φαντασία που ίσως δεν περίμενες να βρεις εδώ. Κι επειδή δεν γίνεται να φύγεις από την Κίμωλο χωρίς να φας τα ντόπια χειροποίητα μακαρόνια, με κατσικάκι ή με ντομάτα, κάπαρη, ελιές και φέτα, ψάξε «Το Μπαλκόνι του Νίκου» με την υπέροχη θέα.
Ο πολύς κόσμος είναι στο Χωριό, αλλά θα επιστρέψεις σίγουρα στο γραφικό λιμάνι της Ψάθης για να φας σοκολατόπιτα ή pancakes στο «Ραβέντι» (ποιος μετράει θερμίδες; Διακοπές είσαι). Αν αντέχεις κι ένα τελευταίο ποτό, ο «Λοστρόμος» είναι λίγα μέτρα πιο πέρα.
Θα έχεις ήδη καταλάβει ότι η Κίμωλος, παρότι μικρή, έχει πολλά μέρη να γυρίσεις. Πόσο μάλλον αν βάλουμε στην εξίσωση και την Πολύαιγο, το γειτονικό ακατοίκητο νησί. Θα φτάσεις εκεί με καΐκι από την Ψάθη, και, αν εντυπωσιάστηκες στα Πράσα, θα πάθεις πλάκα στα Γαλάζια Νερά και τη Μυρσίνη. Πολύ κοντά βρίσκεται και η Μήλος- ένα μικρό φέρρυ συνδέει πολλές φορές τη μέρα την Ψάθη με τα Πολλώνια.
Φυσικά, αν έχεις δικό σου σκάφος, εκτός από τα κοντινά νησιά σε περιμένουν και οι απίθανες παραλίες στο έρημο βόρειο κομμάτι της Κιμώλου. Σε κάποιες από αυτές, όπως τα Μοναστήρια και το Σούφι, μπορείς να φτάσεις και με τα πόδια, ακολουθώντας τα μονοπάτια που ξεκινούν από το Χωριό. Ένα πολύ βατό μονοπάτι οδηγεί και στο Σκιάδι, τον περίφημο βράχο – «μανιτάρι»- αξίζει η πεζοπορία, αρκεί να ξεκινήσεις νωρίς το πρωί.
Για τα μονοπάτια μπορείς να ενημερωθείς από τους Κιμωλίστες, την υπερ-δραστήρια εθελοντική ομάδα που -μεταξύ άλλων- κρατά τις παραλίες του νησιού καθαρές, οργανώνει εκδρομές, συντηρεί την καταπληκτική Ανοιχτή Βιβλιοθήκη και διοργανώνει προβολές ταινιών με το κινητό «Cine Καλησπερίτης» στο Κάστρο, στις παραλίες, μέχρι και στην Πολύαιγο. Παρεμπιπτόντως, στην Κίμωλο τα τελευταία χρόνια φιλοξενείται και διεθνές κινηματογραφικό φεστιβάλ!
Φτάνοντας στο τέλος, νιώθω την ανάγκη να επιστρέψω στη λέξη-κλειδι: ησυχία. Μουσική χαμηλά, ή –ακόμα καλύτερα- καθόλου. Ρακέτες και φωνακλάδικες παρέες σχεδόν πουθενά. Επισκέπτες που στη συντριπτική τους πλειοψηφία θέλουν να ηρεμήσουν, όπως κι εσύ, με αποτέλεσμα να μη νιώθεις ποτέ ότι «πνίγεσαι» από τον κόσμο. Παρότι το νησάκι γίνεται σταδιακά πιο γνωστό, με αποτέλεσμα στα μέσα Αυγούστου να φτάνει στα όριά του, η ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων είναι ήπια, με σεβασμό στο περιβάλλον αλλά και στην τσέπη του επισκέπτη. Κι έτσι το σλόγκαν των ντόπιων αλλά και των φανατικών του νησιού παραμένει δικαιολογημένα: «Κίμωλό μου – Παράδεισό μου».
Ο Θέμος “Apicos” Ρίζος είναι μουσικός, DJ, παραγωγός στα NMA Studios και επικεφαλής event planner των No More Artists.
