All time classic Βιέννη – Από την άνοιξη έως τον χειμώνα

Καθώς ο καιρός γίνεται πιο ζεστός, λατρεύω να περιπλανιέμαι στα βιεννέζικα Café. Όπως πολύ όμορφα διατύπωσε ο Stefan Zweig, «αυτά τα μέρη είναι σαν δημοκρατικές λέσχες -ο καθένας μπορεί να γίνει μέλος απλά παραγγέλνοντας έναν καφέ». Ο συνδυασμός αυτών των ιστορικών χώρων και των εξαιρετικών γεύσεων δημιουργούν μοναδικές εμπειρίες, που κάνουν τη ζωή στη Βιέννη πραγματική απόλαυση.

Το Café Landtmann, «Wiens eleganteste Café‐Localität», είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Γεμάτο ιστορία και παραδόσεις, διατηρώντας την κλασική του αισθητική, κάθε φορά που το επισκέπτομαι έχω την αίσθηση ότι ταξιδεύω πίσω στον χρόνο, την εποχή που η Βιέννη ήταν κέντρο της τέχνης, της σκέψης και του πολιτισμού. Το Café Landtmann, άνοιξε τις πόρτες του το 1873 και σύντομα έγινε σημείο συνάντησης για καλλιτέχνες, διανοούμενους και πολιτικούς της εποχής. Ο Sigmund Freud, ο πατέρας της ψυχανάλυσης, ήταν ένας από τους τακτικούς επισκέπτες του καφέ. Μπορώ να περάσω ώρες εδώ, πίνοντας τη ζεστή σοκολάτα μου, καθισμένη στη βελούδινη πράσινη πολυθρόνα του καφέ, απορροφημένη σε ένα βιβλίο, γράφοντας στον υπολογιστή ή απλώς απολαμβάνοντας το ατελείωτο χαμηλό βουητό των συζητήσεων, καθώς η μυρωδιά των γλυκών πλημμυρίζει τον χώρο.

Στην καρδιά της Βιέννης, στο Café Diglas στη Wollzeile, βρίσκεται η γλυκιά αγαπημένη μου νοστιμιά: το Scheiterhaufen, γνωστό και ως «κέικ της κηδείας». Η ιστορία του Scheiterhaufen χρονολογείται από τον 1ο αιώνα μ.Χ., και κατά τον Μεσαίωνα έγινε γνωστό σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Μοιάζει με ένα είδος πουτίγκας ψωμιού και το όνομά του αναφέρεται στη δομή του, καθώς οι στρώσεις από ψωμί και φρούτα θυμίζουν τις στοίβες ξύλων πυράς. Φτιαγμένο από ταπεινά αλλά νόστιμα υλικά το Scheiterhaufen είναι ένα κλασικό γλυκό της παλιάς αυστριακής παράδοσης, που συνδυάζει τέλεια την απλότητα με την πολυπλοκότητα των γεύσεων.

Ακολουθώντας αυτήν την γλυκιά παράδοση, δε μπορώ να παραλείψω τα αγαπημένα μου κρουασάν. Οι περισσότεροι τα θεωρούν γαλλικά, αλλά το κρουασάν έχει τις ρίζες του εδώ. Ιστορικές πηγές αναφέρουν ότι το κρουασάν δημιουργήθηκε για να γιορτάσει τη νίκη της Βιέννης επί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον 17ο αιώνα. Όταν ο καιρός το επιτρέπει, περνάω από τον φούρνο Öfferl, στη Mariahilferstraße, παίρνω ένα φρέσκο κρουασάν και από εκεί κατηφορίζω στην πλατεία Maria-Theresien-Platz. Η γνώση της ιστορίας πίσω από αυτό το κρουασάν το κάνει ακόμα καλύτερο. Κάθε μπουκιά είναι σαν να δοκιμάζεις ένα κομμάτι της ιστορίας, κάτι μοναδικά βιεννέζικο.

Υπάρχει και κάτι στο πάρκο Prater την άνοιξη που με γοητεύει. Νωρίς το πρωί, συνήθως παίρνω το ποδήλατό μου και κατηφορίζω στους φαρδείς, δεντροφυτεμένους δρόμους του. Ο ήλιος διαπερνά τα φύλλα και τα κλαδιά των δέντρων και επικρατεί αυτή η απίστευτη ησυχία, που διακόπτεται μόνο από τους ήχους των πουλιών και του περιστασιακού δρομέα που περνάει. Είναι στιγμές σαν κι αυτές που η Βιέννη μοιάζει να σου ανήκει εξ ολοκλήρου – ήσυχη, όμορφη και γεμάτη προσδοκίες.

Ωστόσο, η άνοιξη στη Βιέννη δεν είναι μόνο λουλούδια, καφέ και ηλιοφάνεια, αλλά και η εκ νέου ανακάλυψη της βαθιάς σύνδεσης της πόλης με την ιστορία. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές στιγμές για μένα είναι όταν στέκομαι μπροστά από το αυστριακό Κοινοβούλιο, θαυμάζοντας τον τρόπο με τον οποίο αποτυπώνει τον Παρθενώνα. Οι μεγαλοπρεπείς κίονες, η συμμετρία και, φυσικά στο κέντρο, το πανύψηλο άγαλμα της Αθηνάς, της Θεάς της σοφίας και του πολέμου, που επιβλέπει την πόλη. Κάθε φορά που περνάω από εκεί, αισθάνομαι δέος για το πώς η Βιέννη, με όλη την αυτοκρατορική της ιστορία -όπως είναι έκδηλη στο Schönbrunn, στο Stadpalais Liechtenstein και στο Palais Kinsky, παλάτια που ακτινοβολούν την κομψότητα του αυτοκρατορικού παρελθόντος-, κατάφερε να διοχετεύσει το αρχαίο ελληνικό μεγαλείο με τόσο ισχυρό τρόπο.

Καλοκαίρι: ανάμεσα στη Βιέννη και στις Άλπεις

Το καλοκαίρι στη Βιέννη είναι η εποχή που η πόλη επιβραδύνει, αλλά η ζωή εξακολουθεί να είναι γεμάτη. Ο ζεστός καιρός βγάζει τους ανθρώπους έξω και ο ρυθμός της πόλης αλλάζει. Ένα από τα αγαπημένα μου θερινά δρώμενα είναι να πηγαίνω στο Alte Donau. Είναι σαν ένα καταφύγιο μέσα στην πόλη, όπου μπορεί κανείς να κολυμπήσει στο ποτάμι, να κάνει ηλιοθεραπεία ή απλώς να παρακολουθήσει τους κύκνους να περνούν. Θυμάμαι μια καλοκαιρινή μέρα, μετά από μια κουραστική εβδομάδα δουλειάς, νοίκιασα ένα πλωτό ποδήλατο και πέρασα όλη τη μέρα ποδηλατώντας αργά κατά μήκος του Δούναβη, απολαμβάνοντας τον ήλιο και την αίσθηση της ελευθερίας.

Τα καλοκαιρινά βράδια της Βιέννης είναι εξίσου ξεχωριστά. Είναι η ώρα που οι υπαίθριες ταράτσες και οι αυλές των καφέ γεμίζουν, οι δρόμοι γίνονται πιο ζωντανοί και οι μουσικές από τα θερινά κοντσέρτα και τα φεστιβάλ αντηχούν στον αέρα. Τα Σαββατοκύριακα όμως, προτιμώ να απομακρύνομαι από την πόλη και να εξερευνώ τις όμορφες περιοχές που βρίσκονται εκτός Βιέννης.

Οι πιο αξέχαστες εμπειρίες μου ήταν οι περιπλανήσεις σε ορεινά μονοπάτια, διασχίζοντας πυκνά δάση και ανακαλύπτοντας κρυμμένα τοπία και φυσικές ομορφιές, όπως -Rax, Schneeberg, Bärenschützklamm, Ötschergräben, Gosausee-, βουνά και λίμνες που κόβουν την ανάσα. Ώρες ατελείωτης ανάβασης, με τον ορίζοντα να μην αποκαλύπτει πουθενά τις κορυφές των Άλπεων. Και, ενώ εγώ δυσκολευόμουν να προχωρήσω, έβλεπα μεγάλης ηλικίας ανθρώπους, που είχαν φτάσει πριν από εμένα ήδη στην κορυφή να κατηφορίζουν χαμογελαστοί απολαμβάνοντας την βόλτα τους σαν να είναι σε πάρκο και επιπλέον με διάθεση να με πειράξουν: «Ακόμα εδώ κάτω είστε; Έχει πάει ήδη 09.00!». Κάθε χρόνο, αυτή η σκηνή επαναλαμβάνεται προσθέτοντας μια δόση χιούμορ στις προσπάθειές μου, καθώς αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιο μυστικό μονοπάτι και κόβουν δρόμο ή τί βιταμίνες μπορεί να παίρνουν και έχουν τέτοια φυσική αντοχή και ενέργεια.

Συχνά επίσης πάω για αναρρίχηση στα καταπράσινα ψηλά βουνά της Αυστρίας. Η αίσθηση της αδρεναλίνης που νιώθω όταν σκαρφαλώνω το βράχο, η αίσθηση κατάκτησης κάθε κορυφής και η θέα από ψηλά είναι μοναδική. Αλλά η περιπέτεια δε σταματά εκεί. Συχνά επιλέγω και δραστηριότητες όπως το rafting ή το canyoning σε ποτάμια με ορμητικούς χειμάρρους. Η συνάντηση με τη δύναμη του ποταμού, η επαφή με την άγρια φύση και οι κραυγές ενθουσιασμού με την παρέα είναι αναμνήσεις που κρατώ για πάντα. Έτσι, κάθε καλοκαίρι είναι μια νέα περιπέτεια γεμάτη εκπλήξεις και προκλήσεις.
Αν πάλι θέλω κάτι πιο ήρεμο, επισκέπτομαι τα θερμά spa και τις πισίνες που υπάρχουν κοντά στη Βιέννη. Μετά από μια γεμάτη ημέρα περιπέτειας, το να χαλαρώσω σε ένα ιαματικό spa είναι ο ιδανικός τρόπος να τελειώσω τη μέρα μου, καθώς τα ζεστά νερά με κάνουν να ξεχνώ κάθε κούραση.

Αυτό που κάνει το καλοκαίρι στη Βιέννη τόσο ξεχωριστό είναι η δυνατότητα να συνδυάσεις τη ζωντάνια της πόλης με την απόλυτη ηρεμία και φυσική ομορφιά που βρίσκεται τόσο κοντά. Είτε πρόκειται για μια χαλαρή μέρα στο Δούναβη, μια βόλτα στην πόλη ή μια περιπέτεια στη φύση, κάθε μέρα φέρνει μαζί της κάτι νέο και συναρπαστικό. Και κάθε στιγμή γεμίζει την ψυχή μου με χαρά και ενέργεια.

Φθινόπωρο: χρόνος περισυλλογής

Το φθινόπωρο στη Βιέννη φέρνει μια αλλαγή στο ρυθμό, και μου αρέσει το πώς η πόλη γίνεται πιο ήσυχη, πιο στοχαστική. Συνήθως αυτήν την εποχή μου αρέσει να κάνω μια βόλτα στο Stadtpark αργά το απόγευμα, μόλις ο ήλιος αρχίζει να δύει. Τα δέντρα κατά μήκος των μονοπατιών παίρνουν λαμπρές αποχρώσεις του πορτοκαλί και του κίτρινου και η δροσιά στον αέρα είναι μια ευπρόσδεκτη αλλαγή μετά τη ζέστη του καλοκαιριού. Πριν λίγες μέρες, σε ένα παγκάκι κοντά στη λίμνη, όπου οι πάπιες κολυμπούσαν νωχελικά, σταμάτησα, πήρα μια βαθιά ανάσα και αφέθηκα στη γαλήνη της στιγμής. Σκέφτομαι πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή, πόσο γεμάτη ανατροπές, και πόσο συχνά οι πιο όμορφες στιγμές βρίσκονται στα πιο απλά πράγματα: ένα παγκάκι, μια λίμνη, κι ένα απόγευμα που σταματά τον χρόνο.

Καθώς ξεκινά το φθινόπωρο, η πολιτιστική σκηνή της Βιέννης αποκτά και πάλι ζωή. Η επικείμενη εποχή της όπερας και του θεάτρου με γεμίζει ενθουσιασμό! Οι σημαντικότεροι πολιτιστικοί χώροι της Βιέννης -Wiener Staatsoper, Musikverein, Konzerthaus- ετοιμάζονται να μας θαμπώσουν για άλλη μια φορά. Η ζωντανή ατμόσφαιρα αυτών των παραστάσεων είναι μια εμπειρία απαράμιλλη και βαθιά συγκινητική. Αισθάνομαι απίστευτα τυχερή και περήφανη που ο αδελφός μου, ένας ταλαντούχος βιολιστής και εξαιρετικός μουσικός και δάσκαλος, συμμετέχει σε μερικές από τις καλύτερες μουσικές εκδηλώσεις της πόλης. Το να παρακολουθώ τις συναυλίες του, περιτριγυρισμένη από την ομορφιά της μουσικής και τους εκπληκτικούς χώρους, είναι ένα δώρο για το οποίο κάθε χρόνο ανυπομονώ και κάθε χρόνο απολαμβάνω -Ευχαριστώ αδερφούλη, είσαι ο καλύτερος!-.

Ένα ακόμη λατρεμένο φθινοπωρινό τελετουργικό στη Βιέννη είναι η πεζοπορία στους αμπελώνες κατά τη διάρκεια της περιόδου συγκομιδής κρασιού, και ένα από τα καλύτερα μέρη για να το απολαύσω αυτό είναι η τοποθεσία Kahlenberg. Φέτος λοιπόν, μαζί με φίλους αποφασίσαμε να ανεβούμε με τα πόδια μέχρι την κορυφή και καθώς ανεβαίναμε το λόφο, στα μισά της διαδρομής αδράξαμε την ευκαιρία να γευτούμε ένα παραδοσιακό ποτό που ονομάζεται Sturm, δηλαδή ένα φρέσκο, ημιζυμωμένο κρασί που είναι διαθέσιμο μόνο για ένα μικρό χρονικό διάστημα το φθινόπωρο. Το Sturm, δε μοιάζει με κανένα άλλο κρασί. Θολό, γλυκό και ελαφρώς ανθρακούχο, είναι ένα ποτό που αποτυπώνει τέλεια το στάδιο μετατροπής μεταξύ του χυμού σταφυλιού και του κρασιού. Παρεμπιπτόντως, το Kahlenberg, έχει πλούσια ιστορία. Αποτελεί μέρος του δάσους της Βιέννης και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη μάχη της Βιέννης το 1683, όταν οι πολωνικές και οι αψβουργικές δυνάμεις νίκησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Καθώς συνεχίζαμε την πεζοπορία μας, φτάσαμε στην κορυφή του Kahlenberg, όπου η θέα προς τη Βιέννη είναι απολύτως εκπληκτική. Από αυτό το πλεονεκτικό σημείο, μπορεί να δει κανείς όχι μόνο τους αμπελώνες αλλά και ολόκληρη την πόλη που απλώνεται ακριβώς από κάτω. Η αντίθεση μεταξύ των χρυσών λόφων του Kahlenberg και του μοντέρνου ορίζοντα της Βιέννης με εκπλήσσει κάθε φορά. Και έπειτα είναι και η αγορά, Naschmarkt, όπου λατρεύω να πηγαίνω όλο το χρόνο αλλά κυρίως το φθινόπωρο για εποχιακά προϊόντα. Νωρίς το πρωί του Σαββάτου οι πάγκοι είναι γεμάτοι κολοκύθες, μήλα και φρεσκοψημένα αρτοσκευάσματα. Το Σάββατο που μας πέρασε επισκέφθηκα την αγορά και πήρα μερικά ζεστά, Kaisersemmeln, τα υπέροχα αυστριακά ψωμάκια, ελαφριά και γευστικά, απλά τέλεια για ένα γρήγορο σνακ.

Καθώς περπατούσα, απολαμβάνοντας τις μυρωδιές, μου ήρθαν στο νου ιστορίες βασισμένες στην τυπική μου ικανότητα να μπερδεύω την αυστριακή γλώσσα. Μετά από 14 χρόνια στη Βιέννη, νόμιζα ότι τα είχα μάθει, αλλά επιτρέψτε μου να σας πω ότι η αυστριακή διάλεκτος μπορεί ακόμα να με μπερδέψει! Μια φορά θυμάμαι, προσπάθησα να παραγγείλω ένα κέικ από έναν φούρνο και αντί να ζητήσω «Kuchen» (κέικ), ζήτησα «Küche» (κουζίνα). Ο φούρναρης σάστισε εντελώς και με ρώτησε αν ήθελα να νοικιάσω την κουζίνα του αντί να αγοράσω ένα κέικ. Μετά από μια στιγμή, και αφού συνειδητοποίησα τι είχα ζητήσει, χαμογέλασα και του έδειξα τα γλυκά.

Πρόσφατα μπέρδεψα το Kohl (λάχανο) με το Kohle (κάρβουνο) ενώ προσπαθούσα να ρωτήσω για τα φρέσκα προϊόντα σε έναν πάγκο. Η έκφραση της σύγχυσης στο πρόσωπο του πωλητή ήταν ανεκτίμητη και δεν μπορούσα παρά να γελάσω καθώς σκεφτόμουν ότι τον ρώτησα αν είχε «φρέσκο κάρβουνο» για το δείπνο μου. Σήκωσε μάλιστα το ένα φρύδι και με διόρθωσε με ένα μειδίαμα: «Das ist keine kohle, das ist ein kohl!». Καθώς έβαζα το λάχανο στην τσάντα μου, ο πωλητής συνέχισε να περιγράφει με ενθουσιασμό τα προϊόντα του με τραχιά φωνή, σε «βαριά» αυστριακή διάλεκτο. Έλεγε συνεχώς κάτι που ακουγόταν σαν «Lecker!» και «Frisch!» Χαμογέλασα και έγνεψα, προσπαθώντας να το παίξω άνετη, παρόλο που είχα πλήρη άγνοια για τα μισά πράγματα που έλεγε. Είναι αυτές οι μικρές στιγμές που μου θυμίζουν ότι ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, εξακολουθώ να βρίσκομαι σε μια ξέφρενη γλωσσική περιπλάνηση σε αυτή την όμορφη πόλη. Προς υπεράσπισή μου, ορκίζομαι ότι ακούγονται το ίδιο στο μυαλό μου! Επιπλέον, είναι μια συνεχής πηγή διασκέδασης για τους φίλους μου όταν μοιράζομαι τις περιπέτειές μου με την αυστριακή γλώσσα.

Καθώς πήγαινα σπίτι με τα ζεστά μου ψωμάκια, τα μήλα και μια νέα εκτίμηση για το αυστριακό λεξιλόγιο, δεν μπορούσα παρά να γελάσω με τις περιπέτειές μου. Εξάλλου, αν δεν μπορείς να γελάσεις με τον εαυτό σου ενώ περιηγείσαι σε μια ξένη αγορά, ίσως χάσεις την πραγματική χαρά της ζωής!

Χειμώνας: η παραμυθένια πόλη

Ο χειμώνας στη Βιέννη είναι σκέτη μαγεία και είναι η εποχή που η πόλη μοιάζει περισσότερο με παραμύθι. Οι χριστουγεννιάτικες αγορές είναι, φυσικά, το αποκορύφωμα. Οι αγορές που επισκέπτομαι κάθε χρόνο είναι, το παλάτι Schönbrunn, οι Rathausplatz και Stephansplatz. Θυμάμαι τον πρώτο μου χειμώνα εδώ και την πρώτη επίσκεψη σε μια από τις χριστουγεννιάτικες αγορές σαν να ήταν χθες. Βρισκόμουν στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου, όταν οι συμφοιτητές μου, μου πρότειναν να πάμε στη Χριστουγεννιάτικη αγορά για να πιούμε ένα ζεστό punch. Καθώς περπατούσαμε κατά μήκος της Universitätsstraße, οι νιφάδες χιονιού στροβιλίζονταν τρελά γύρω μας. Το χιόνι είχε πλέον φτάσει ψηλά, και θυμάμαι να περνάω δίπλα από τις γραμμές του τραμ, όπου το πόδι μου βυθιζόταν στο χιόνι μέχρι το γόνατο. Ένιωθα το κρύο να με διαπερνά, αλλά συνέχισα να περπατώ γρήγορα, ανυπομονώντας να φτάσουμε στα ζεστά μαγαζιά της χριστουγεννιάτικης αγοράς.

Όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη, όταν φτάσαμε, δεν υπήρχαν ζεστά μαγαζιά ή τουλάχιστον σκεπασμένοι χώροι όπως είχα φανταστεί. Αντίθετα, αντικρύσαμε μικρά ξύλινα κιόσκια στημένα έξω, χωμένα μέσα στο χιόνι και το κρύο. Παρήγγειλα ένα ζεστό Glühwein, το οποίο ήπια σε χρόνο ρεκόρ -μέσα σε δύο λεπτά! Μετά, γεμάτη απορία, ρώτησα τους συμφοιτητές μου: «Και τώρα, τι κάνουμε; Γιατί εγώ έχω παγώσει!».

Όλοι ξέσπασαν σε γέλια, και ένας από την παρέα μού είπε χαμογελαστά: «Πιες κι άλλο κρασί για να ζεσταθείς! Και την επόμενη φορά, προτίμησε μπότες με γούνα!». Καθώς η βραδιά συνέχιζε, το κρύο όχι μόνο δε μας αποθάρρυνε, αλλά έκανε την ατμόσφαιρα ακόμα πιο ξεχωριστή. Το Glühwein είχε αρχίσει να δουλεύει υπέρ μας, και με κάθε γουλιά, το κρύο έμοιαζε λιγότερο άγριο και η διάθεσή μας ανέβαινε. Τελικά, κανείς δεν ήθελε να φύγει από τη μαγεία της χριστουγεννιάτικης αγοράς, παρά το κρύο. Εκείνο το βράδυ έμαθα κάτι σημαντικό: δεν είναι τα ζεστά μαγαζιά που κάνουν τις γιορτές, αλλά οι ζεστοί άνθρωποι. Και αν έχεις τους σωστούς φίλους δίπλα σου, ακόμα και το πιο παγωμένο βράδυ μπορεί να μετατραπεί σε μια από τις πιο θερμές αναμνήσεις σου.

Με αυτή την αίσθηση ζεστασιάς, φύγαμε από την αγορά. Στον δρόμο της επιστροφής, χιόνιζε ακόμα πιο πυκνά, αλλά αυτή τη φορά το αντιμετώπιζα με χαμόγελο. Στο τέλος, ίσως να μην ήταν η ζεστασιά από το Glühwein, αλλά η φιλία που με έκανε να νιώθω τόσο ζεστή. Και εκείνο το βράδυ σκέφτηκα πως το κρύο μπορεί να είναι τσουχτερό, αλλά το γέλιο είναι το καλύτερο χειμωνιάτικο παλτό.

Ο χειμώνας είναι επίσης η εποχή των χορών στη Βιέννη και τίποτα δεν συγκρίνεται με την εμπειρία του να παρευρίσκεσαι σε έναν βιεννέζικο χορό. Από το Συνέδριο της Βιέννης, που διεξήχθη το 1814-1815, η πόλη του Waltz είναι διάσημη για τους θρυλικούς χορούς της. Κάθε χρόνο διοργανώνονται στη Βιέννη περισσότεροι από 450 χοροί. Η πόλη μεταμορφώνεται σε μια μαγική αίθουσα χορού, όπου τα Waltz γεμίζουν την ατμόσφαιρα και η κομψότητα βρίσκεται στο επίκεντρο.

Ακόμα θυμάμαι τον πρώτο μου χορό στη Musikverein. Τη στιγμή που αντίκρυσα τη μεγάλη αίθουσα, ένιωσα σαν να είχα μπει σε μια σκηνή από παραμύθι. Οι πολυέλαιοι έλαμπαν φωτίζοντας την αίθουσα που ήταν διακοσμημένη με ροζ λουλούδια σε κάθε γωνιά. Όλοι οι μουσικοί της ορχήστρας, καθισμένοι στις θέσεις τους, ήταν έτοιμοι να ξεκινήσουν. Οι κύριοι με τα φράκα τους και οι κυρίες με τα εντυπωσιακά βραδινά φορέματά τους συμπλήρωναν την ατμόσφαιρα μεγαλείου. Φόρεσα κι εγώ ένα λαμπερό μπλε φόρεμα και ανυπομονούσα να ζήσω αυτή τη μαγική εμπειρία. Η ορχήστρα άρχισε να παίζει την 9η συμφωνία του Beethoven και όλοι με μια φωνή στην αίθουσα ξεκίνησαν να τραγουδούν  τους στίχους από το ποίημα του Friedrich Schiller, «Ode an die Freude», «Ωδή στη χαρά».

Στη συνέχεια, ξεκίνησε ο χορός και καθώς τα ζευγάρια χόρευαν περιστρεφόμενα με χάρη, ένιωσα ότι ήμουν μέρος μιας παράδοσης που γιόρταζε την αγάπη, τη φινέτσα και τη μουσική! Παρακολουθώντας τους, θυμήθηκα την πρώτη μου εμπειρία με το βιεννέζικο Waltz (Wiener Walzer). Στην αρχή, δε μπορούσα να καταλάβω πώς ένας χορός που βασίζεται σε απλούς κύκλους θα μπορούσε να είναι απολαυστικός, αλλά όσο περισσότερο εξασκούμουν, τόσο περισσότερο γοητευόμουν από τον γρήγορο ρυθμό και την κίνηση. Και, φυσικά, τόσο λιγότερο πατούσα τον παρτενέρ μου, καθώς κάθε στροφή συνοδευόταν κι από ένα «συγγνώμη!».

Και μετά από μια τέτοια νύχτα, τί καλύτερο από ένα πιάτο Kaiserschmarrn; Πρόκειται για μια αφράτη, τεμαχισμένη τηγανίτα, πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη και σταφίδες που συνοδεύεται με κομπόστα φρούτων. Η ιστορία λέει ότι το Kaiserschmarrn ήταν το αγαπημένο φαγητό του αυτοκράτορα Franz Josef Α’, ο οποίος απολάμβανε αυτό το γλυκό τόσο πολύ που έγινε βασικό έδεσμα της αυστριακής κουζίνας. Για μένα είναι το καλύτερο comfort food! Άλλωστε, ποιος μπορεί να αντισταθεί σε μια λιχουδιά που έχει βασιλική έγκριση;

Ανάμεσα στους τόσους θησαυρούς που προσφέρει η Βιέννη, άφησα για το τέλος τα μουσεία της, γιατί εκεί η καρδιά μου χτυπάει πιο έντονα. Κάθε μουσείο είναι σαν να μπαίνεις σε έναν διαφορετικό κόσμο, όπου η ιστορία και ο πολιτισμός συνυπάρχουν υπέροχα. Από το Albertina Museum που στεγάζεται σε ένα εντυπωσιακό παλάτι του 18ου αιώνα και φιλοξενεί αριστουργήματα από καλλιτέχνες όπως ο Albrecht Dürer, ο Pablo Picasso, και ο Claude Monet, μέχρι το Belvedere που γοητεύει με την εκπληκτική αρχιτεκτονική του και τα έργα των Egon Schiele και Gustav Klimt.

Το κορυφαίο όμως μουσείο για εμένα είναι το Kunsthistorisches Museum, γνωστό για τα αριστουργήματα των Vermeer, Rembrandt και Titian, και φυσικά τα θραύσματα του Παρθενώνα. Ως ιδρύτρια και Πρόεδρος της Αυστριακής Επιτροπής για την Επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, είχα το μοναδικό προνόμιο να ασχοληθώ με έναν σκοπό που συνυφαίνει την ιστορία, την πολιτιστική κληρονομιά και την τέχνη, υποστηρίζοντας την επιστροφή αυτών των εξαιρετικά μοναδικών θησαυρών στη νόμιμη πατρίδα τους. Καθώς στέκομαι μπροστά στα θραύσματα του Παρθενώνα, κάθε επίσκεψη στο μουσείο μοιάζει με ένα κάλεσμα για δράση, με μια ευκαιρία προβληματισμού για την κοινή μας κληρονομιά και με μια υπενθύμιση ότι η τέχνη και η ιστορία είναι γέφυρες που ενώνουν τους λαούς.

Καθώς βαδίζω στη Βιέννη, αισθάνομαι ότι κάθε γωνιά έχει μια ιστορία να αφηγηθεί. Από τους αυτοκράτορες που κάποτε περπατούσαν στο Schönbrunn μέχρι τους συνθέτες που γέμιζαν τα παλάτια, τους κήπους και αυτούς τους δρόμους με μουσική. Ζω σε μια πόλη όπου καθημερινά ανανεώνεται με νέες ιδέες και δημιουργίες, αλλά παράλληλα με σεβασμό προς την ιστορία που την περιβάλλει. Και με τον δικό μου μικρό τρόπο, έχω προσθέσει το δικό μου κεφάλαιο στο σπουδαίο αφήγημα που λέγεται Βιέννη.

Όπως είπε και ο Johann Wolfgang von Goethe, «Das Leben ist ein Abenteuer, das gewagt werden will» -η ζωή είναι μια περιπέτεια που πρέπει να τολμηθεί.

*Η Αλεξάνδρα Πιστοφίδου είναι Πρόεδρος της Αυστριακής Επιτροπής για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα

Διαβάστε ακόμα:

Οικονομικό city break στη Βιέννη, την πόλη με την «καλύτερη ποιότητα ζωής στον κόσμο»

Αριστοκρατικά Χριστούγεννα στη Βιέννη, την πόλη που ζει ακόμα στους ρυθμούς μίας άλλης εποχής

8 εμπειρίες που αξίζει να ζήσετε στη χριστουγεννιάτικη Βιέννη