Η Ιφιγένεια Κολλάρου γράφει για ένα ταξίδι μαγικό, συγκινητικό και κυρίως αξέχαστο.
Ήταν ένα ταξίδι που πάντα ονειρευόμουν. Μυθικός προορισμός, σκηνικό αγαπημένων μυθιστορημάτων του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, η Καρταχένα των Δυτικών Ινδιών είναι σίγουρα μια από τις πιο όμορφες πόλεις που έχω επισκεφτεί. Όταν ο φίλος μου, ο Βασίλης, μου πρότεινε να βρεθούμε εκεί είπα κατευθείαν ναι και έσπευσα να βρω εισιτήριο.
Μέσα Ιουνίου, αμέτρητες ώρες πτήσης, τρία διαφορετικά αεροπλάνα και τέσσερα αεροδρόμια μετά πάτησα το πόδι μου στο διεθνές αεροδρόμιο Rafael Núñez. Το ταξίδι γίνεται μέσω Μαδρίτης και Μπογκοτά, που σημαίνει ότι θα φας μια μέρα σε αεροπλάνα και αεροδρόμια, αλλά πίστεψέ με, αξίζει τον κόπο.
Διαλέξαμε να μείνουμε εντός των τειχών, σε ένα από τα πολλά ισπανικής αποικιακής αρχιτεκτονικής boutique hotels του ιστορικού κέντρου.
Αν πρέπει να περιγράψω την παλιά πόλη με μια λέξη θα πω «πολύχρωμη». Η ιδανική μέθοδος να την γνωρίσεις είναι να περπατήσεις χωρίς προορισμό και ν’ ανακαλύψεις μόνος σου τις ομορφιές της. Μόνο φρόντισε να φοράς άνετα παπούτσια και να έχεις πλήρως φορτισμένη μπαταρία στο κινητό σου γιατί θα θες να τα φωτογραφίσεις όλα: Λιθόστρωτα σοκάκια με καλοδιατηρημένα αποικιακά αρχοντικά, κουκλίστικα σπίτια με έντονα χρώματα και καφασωτά, μικρά ξύλινα μπαλκόνια γεμάτα γλάστρες, επιβλητικές βαριές ξύλινες πόρτες με μπρούτζινα ρόπτρα και βάσεις που αναπαριστούν κεφαλές λιονταριών, γκέκο και σαλαμάνδρες, εσωτερικές αυλές και αίθρια με τροπικά φυτά, πατώματα με μαυρόασπρα πλακάκια σαν γιγάντιες σκακιέρες, στέγες καλυμμένες με πλατιά καταπράσινα φύλλα και μικρά λουλουδάκια, εντυπωσιακές καμάρες αγκαλιασμένες από βουκαμβίλιες, λυγερόκορμους φοίνικες, τρούλους εκκλησιών, καμπαναριά και πύργους.
Όποιον δρόμο και να διαλέξεις είναι σίγουρο ότι θα καταλήξεις σε μια από τις πολλές πλατείες της. Εκεί θα έχει σίγουρα ένα άγαλμα, μια εκκλησία, καφέ και εστιατόρια, εξωτικά φυτά και κόσμο που πηγαινοέρχεται. Μεταξύ αυτών μικροπωλητές φολκλόρ αντικειμένων, ντόπιες παλενκέρας (palenqueras), απόγονοι των πρώτων ελεύθερων σκλάβων, με παρδαλά φορέματα και μπασίνες με εξωτικά φρούτα στο κεφάλι, καλλιτέχνες δρόμου που τραγουδούν και χορεύουν και πολλούς τουρίστες.
Η κύρια πύλη στην παλιά πόλη είναι ο εμβληματικός πύργος του ρολογιού (La torre de reloj). Περνώντας την είσοδο βρίσκεσαι στην Plaza de los coches, με την πιάτσα των αμαξάδων και το άγαλμα του Pedro de Heredia, του Iσπανού κατακτητή και ιδρυτή της Καρταχένα. Επί αποικιοκρατίας εδώ γινόταν το εμπόριο σκλάβων και εδώ δάγκωσε ο λυσσασμένος σκύλος την Σιέρβα Μαρία δε Τόδος λος Άνχελες στο μυθιστόρημα του Γκαρσία Μάρκες «Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων». Μια βόλτα με άμαξα είναι κάτι που πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις, ιδανικά το απόγευμα προς βράδυ. Αν αγαπάς τα γλυκά μην παραλήψεις να επισκεφτείς το Portal de los dulces, που έχει τη μεγαλύτερη ποικιλία σε καραμέλες, ζαχαρωτά και τοπικά γλυκά.
Επόμενη στάση για φωτογραφικά στιγμιότυπα η plaza de la Aduana, η μεγαλύτερη και παλαιότερη πλατεία της πόλης, με το άγαλμα του Χριστόφορου Κολόμβου στο κέντρο της.
Στην Plaza San Pedro Claver (πλατεία του Αγίου Πέτρου Κλαβέρ) με τον εντυπωσιακό ομώνυμο καθεδρικό ναό και τα μπρούτζινα αγάλματα, μπορείς να ψωνίσεις χειροποίητα κοσμήματα και πίνακες από τους μικροπωλητές, να επισκεφτείς το μουσείο μοντέρνας τέχνης, να ταΐσεις τα περιστέρια και να φας στο Café San Pedro που έχει κουζίνα για όλα τα γούστα.
Στην πλατεία της Santa Teresa, δίπλα στα τείχη της πόλης, σου προτείνω μια στάση στο αίθριο του ξενοδοχείου Charleston, με τους πανύψηλους φοίνικες και τις κρεμαστές ανάποδες γλάστρες με τις ορχιδέες. Το σέρβις είναι άψογο και η limonada de coco, ένας δροσερός φυσικός χυμός από λάιμ και καρύδα, μια γευστική αποκάλυψη.
Στην πάντα γεμάτη κόσμο Plaza Santo Domingo, πήγαινε καλύτερα βραδάκι για ποτό και σάλσα. Σήμα κατατεθέν της το άγαλμα Gertrudis του μεγάλου Κολομβιανού καλλιτέχνη Φερνάντο Μποτέρο. Η ομώνυμη εκκλησία είναι η παλαιότερη της πόλης.
Η Plaza de Bolívar είναι ένα μικρό δροσερό πάρκο, με πολλά σκιερά δέντρα, ό,τι πρέπει για να ξαποστάσεις στα παγκάκια του, απολαμβάνοντας παραδοσιακή μουσική και χορούς. Στο κέντρο το άγαλμα του ελευθερωτή, Σιμόν Μπολίβαρ, πάνω στο άλογό του. Εδώ βρίσκονται το μουσείο χρυσού, το μουσείο της Ιεράς Εξέτασης, και ο Καθεδρικός ναός της πόλης. Ο εντυπωσιακός τρούλος του φαίνεται από όποιο σημείο κι αν βρίσκεσαι, μπορείς να τον βάλεις σημάδι αν φοβάσαι μη χαθείς.
Στην Plaza Fernandez Madrid θα βρεις πιο ήσυχα εστιατόρια και μπαρ, το άγαλμα του εθνικού ήρωα της Κολομβίας Jose Fernandez de Madrid, και την εκκλησία Santo Toribio, που αν και κτίστηκε το 1666 είναι η πιο καινούργια της πόλης.
Την Plaza de los estudiantes κοσμεί ένα άγαλμα σύνθεση: το μπούστο του Manuel Davila Florez και από κάτω το άγαλμα της θεάς Αθηνάς. Δεν τη διαφημίζω γιατί ξύπνησε η Ελληνίδα μέσα μου, αλλά γιατί εδώ είναι το Juan Valdez, η πιο διάσημη αλυσίδα καφέδων στην Κολομβία και επιβάλλεται να τον δοκιμάσεις.
Στην Plazuela de San Diego το ξενοδοχείο Sofitel Santa Clara ήταν κάποτε μοναστήρι και συγκεκριμένα εκείνο που έκλεισε την μοναχοκόρη του Σιέρβα Μαρία, ο μαρκήσιος του Κασαλδούερο στο βιβλίο του Μάρκες «Περί έρωτος και άλλων δαιμονίων».
Γύρω από την πλατεία θα βρεις ωραία εστιατόρια και μπαρ. Για βράδυ σου προτείνω το fusion El Santisimo, που συνδυάζει την τοπική με τη γαλλική κουζίνα. Μεσημέρι στην la cevicheria, με τα τραπεζάκια έξω και τις πολύχρωμες ομπρέλες, έφαγα πεντανόστιμη ceviche de camarones (σεβίτσε με γαρίδες).
Μιαw και φτάσαμε στο φαγητό, το σεβίτσε – ψάρια και θαλασσινά μαριναρισμένα σε χυμό εσπεριδοειδών – είναι κάτι που πρέπει να δοκιμάσεις οπωσδήποτε. Τα εστιατόρια της πόλης είναι ως επί το πλείστων καλά και θα βρεις μεγάλη ποικιλία από κουζίνες, όπως τοπική, ασιατική, μεσογειακή, fusion και πάρα πολλά θαλασσινά. Προσωπικά ξετρελάθηκα με την cazuela de mariscos, μια σούπα με θαλασσινά και γάλα καρύδας.
Από street food μην παραλήψεις να δοκιμάσεις arepa de choclo, τηγανιτή κολομβιάνικη πίτα από καλαμπόκι, είτε με τυρί, είτε με αυγό και κιμά.
Μια ακόμα ωραία βόλτα είναι στα τείχη της πόλης, δίπλα στη θάλασσα, ιδανικά το δειλινό. Είναι 13 χιλιόμετρα (όχι δεν χρειάζεται να τα περπατήσεις όλα) και η κατασκευή τους ξεκίνησε τον 16ο αιώνα, για να προστατέψει την πόλη από τους πειρατές. Αν θες να απολαύσεις το ηλιοβασίλεμα μετά μουσικής και ποτού εδώ θα βρεις το Café del Mar.
Οι τέσσερις μέρες πέρασαν σαν αστραπή με βόλτες, φαΐ και ποτό στην παλιά πόλη. Δύο φορές μόνο διαβήκαμε την πύλη του Ρολογιού. Την πρώτη ήταν για clubbing στη γειτονιά Γκετσεμανί (Barrio de Getsemani). Το κλαμπ που πήγαμε δεν υπάρχει πια, αλλά είναι σίγουρα μια περιοχή που αξίζει να επισκεφτείς αν θέλεις να πιείς, να χορέψεις και να διασκεδάσεις μέχρι το πρωί.
Τη δεύτερη φορά κάναμε μια μικρή βόλτα στο λιμάνι και στη συνέχεια ανεβήκαμε στο Castillo de San Felipe de Barajas. Κτισμένο το 1657, είναι ένα από τα μεγαλύτερα κάστρα της Λατινικής Αμερικής και η θέα αριστούργημα. Θέλει αρκετή ώρα για να το γυρίσεις, αλλά αξίζει τον κόπο. Τόσο το κάστρο όσο και η παλιά πόλη είναι μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
Κανονικά θα έπρεπε να είχαμε πάει και μια μονοήμερη εκδρομή στα νησιά Rosario, αλλά προτιμήσαμε την πισίνα στην ταράτσα του ξενοδοχείου.
Φεύγοντας, στο αεροδρόμιο πάρε καφέ Juan Valdez και ένα μπουκάλι Aguardiente, το παραδοσιακό ποτό της Κολομβίας, κάτι μεταξύ τσίπουρου και ούζου, που πίνουν οι περισσότεροι ήρωες των μυθιστορημάτων του Γκάμπο.
Η Ιφιγένεια Κολλάρου είναι συγγραφέας. Έχει γράψει τα βιβλία «Με ένα κλικ αλλάζουν» όλα και «Ο τελευταίος του πάρτι».
