Έχοντας βγει από ένα ασυνήθιστο και δύσκολο εξάμηνο, τέσσερις 20χρονες (μια Λιβανέζα, μια Τουρκάλα, μια Αμερικανίδα από το Σικάγο κι εγώ) πήραμε για μια εβδομάδα σβάρνα τη αχανή «μητρόπολη των αγγέλων», που δεν είναι μια συνηθισμένη πόλη. Θυμίζει ματριόσκα, αφού το Los Angeles συνθέτουν διάφορες πόλεις, φωλιάζοντας η μία μέσα στην άλλη: West Hollywood, Beverly Hills και Santa Monica, για να αναφέρω μόνο μερικές.
Ωστόσο, σε αντίθεση με τη ρωσική κούκλα, κάθε πόλη έχει το δικό της, διακριτό χαρακτήρα, καθιστώντας την τελικά ένα ενιαίο ποικιλόμορφο χωνευτήρι αισθητικής, ανθρώπων και ιδεών.
Πρώτη στάση: West Hollywood
Το Uber μας άφησε στο Strip, μια έκταση περίπου 2,5 χιλιομέτρων της Sunset Boulevard, χωρίς να μας προειδοποιήσει για τους ελικοειδείς διαγώνιους πεζόδρομους. Το West Hollywood είναι γεμάτο από αυτούς. Πάτησα το «κουμπί της ικεσίας» (beg button) και το μικρό πράσινο ανθρωπάκι άναψε. Όμως, καθώς μυριάδες βιαστικά αυτοκίνητα μας κύκλωναν από αριστερά και δεξιά, μείναμε παγωμένες και άναυδες –διαγώνιοι πεζόδρομοι είπατε; Μάλλον πεζόδρομοι απροσδόκητου θανάτου.
Καθώς περπατούσαμε στη Sunset Strip, σκέφτηκα: «Το συβαριτικό νεαρό Hollywood ζει!». Ένιωσα να με κατακλύζει η έξαψη, το πεπρωμένο και η ζωντάνια -που το ίδιο το όνομά του πρεσβεύει. Η φαντασία σε ταξιδεύει σε προηγούμενες δεκαετίες- παίρνεις μια μυρωδιά από τα supper clubs των δεκαετιών ’30 και ’40, τα drive-ins της δεκαετίας του ’50, τη ζέουσα παρακμή από τις ντισκοτέκ των δεκαετιών του ’60 και του ’70 και τα επικούρεια VIP δωμάτια και χώρους των δεκαετιών του ’80 και του ’90 που συνέβαλαν στη διαμόρφωση της σημερινής προοπτικής του West Hollywood γενικότερα και του Strip ειδικότερα.
Πολύ γρήγορα ανακαλύψαμε το καλύτερο μέρος για μεταμεσονύχτια σνακ πολύ κοντά στο ξενοδοχείο μας: το Pink Dot. Μετά από ένα γρήγορο «debate» Coca-Cola VS Diet Coke, τελικά πήραμε τα αναψυκτικά μας και κατευθυνθήκαμε προς το Comedy Store (οπού κάποτε στεγαζόταν το διάσημο νυχτερινό κέντρο Ciro’s) για να παρακολουθήσουμε ένα Roast Battle (stand-up “μάχες” μεταξύ κωμικών όπου στον βωμό της διασκέδασης όλα επιτρέπονται), προσπαθώντας να φανταστούμε πώς θα ήταν να καθόμαστε εδώ το 1972, όταν πρώτο-ιδρύθηκε από τη Mitzi Shore, ή όταν κωμικοί όπως ο Jim Carrey και ο Michael Keaton πρωτοεμφανίζονταν στο Amateur Night.
Το Strip είναι επίσης γνωστό για το βιβλιοπωλείο Book Soup– η επίσκεψη εκεί είναι απολαυστική για μένα. Ξέρω ότι ανήκω στη Gen Z, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα προσκολληθώ σε μια σαθρή συσκευή, εγκαταλείποντας μια για πάντα την ανάγκη μου να μυρίζω και να ξεφυλλίζω σελίδες. Το Book Soup ιδρύθηκε από τον Glenn Goldman, το οποίο από το 1975 λειτουργεί ως “βιβλιοπωλείο για τους μεγάλους και τους διαβόητους”. Περπάτησα κατά μήκος των φαινομενικά άπειρων τίτλων, όμως τα μάτια μου και η καρδιά μου γρήγορα υπέκυψαν σε ένα δερματόδετο αντίτυπο του “Leaves of Grass” του Walt Whitman – ήταν μάλιστα πλήρες, αφού είχε και τον πρόλογο του 1855. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, όπως λένε.
Φτάνοντας στο De Longpre Avenue για να συναντήσω τα κορίτσια, η Caroline μου ανακοίνωσε ένα δώρο-έκπληξη: ένα ραντεβού για τεχνητό μαύρισμα (spray tan). Τόσο γλυκές είναι οι φίλες μου. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχα επιχειρήσει ποτέ να κάνω τεχνητό μαύρισμα και πριν από αυτό δεν θα έλεγα ποτέ «ναι». Αλλά από πότε μπορεί κανείς να πει «όχι» σε μια έκπληξη; Η στιγμή έφτασε, και η γυναίκα, που είχε το πιο όμορφο μαύρισμα που έχω δει ποτέ, μου είπε να γδυθώ, να σηκώσω τα χέρια μου στον αέρα και να σταθώ όρθια, πατώντας πάνω σε δύο κολλώδη μαξιλαράκια στο πάτωμα. Με διαβεβαίωσε ότι το αποτέλεσμα δεν θα ήταν καροτί, αναφωνώντας με μεγάλη αυτοπεποίθηση: «Είμαι Βρετανίδα! Ξέρω πώς μοιάζει ένα αποτυχημένο τεχνητό μαύρισμα!». Χαμογέλασα, προσποιήθηκα λίγο ενθουσιασμό και στάθηκα εκεί καθώς ένα αεράκι άγνωστων χημικών ουσιών στόλιζε το σώμα μου. Έκανα ένα γρήγορο. Υποτίθεται ότι πρέπει να το αφήσεις επάνω στο δέρμα σου για 3 ώρες, αλλά από καθαρή παράνοια (και επειδή είμαι πάρα πολύ χλωμή γενικά), αποφάσισα να το ξεπλύνω μόλις 2 ώρες αργότερα. Και παρ’όλα αυτά, την επόμενη μέρα έμοιαζα με παραγινομένο καρότο. Με ταχύτητα φωτός, βγήκα έξω, αγόρασα μια λούφα, μπήκα γρήγορα σε ένα uber, γύρισα πίσω και τρίφτηκα δυνατά μέχρι να ξεπλύνω τις αμαρτίες μου.
Beverly Hills, 90210
Ίσως ο μόνος ταχυδρομικός κώδικας που γνωρίζουν οι millennials και η Gen Z. Ας είμαστε ρεαλιστές –ποιος δεν μεγάλωσε παρακολουθώντας το τηλεοπτικό δράμα Beverly Hills 90210 που διαδραματιζόταν ακριβώς εδώ, σε αυτούς τους γκλαμουράτους δρόμους.
Κοιτώντας στα δεξιά της, η Caroline ύψωσε τον δείκτη της και έδειξε προς τον ουρανό: εκεί ανάμεσα στους φοίνικες, γραμμένο με λευκή έντονη γραμματοσειρά πάνω σε μια μεταλλική ιριδίζουσα πινακίδα, το “Rodeo Drive” (το όνομα χρησιμοποιείται κυρίως για να αναφερθεί στο τμήμα τριών τετραγώνων μεταξύ του Dayton Way και της Santa Monica Boulevard), ίδιο και απαράλλαχτο, λες και ξεπήδησε από ταινίες της χρυσής εποχής των ’90s, όπως το Pretty Woman και το Clueless.
Η εμβληματική κίτρινη Bijan Rolls-Royce ήταν παρκαρισμένη έξω από τη διάσημη μπουτίκ House of Bijan. Σήμα κατατεθέν της ιστορίας της μόδας, που αποπνέει μέχρι και σήμερα την πλούσια κληρονομιά του Ιρανοαμερικανού σχεδιαστή Bijan Pakzad, ο οποίος τη χρησιμοποιούσε ως το καθημερινό προσωπικό του αυτοκίνητο μέχρι το θάνατό του.
Το χάζι στη βιτρίνα της μπουτίκ διακόπηκε απότομα μόλις αντικρίσαμε το περιβόητο Kreation Organic Juicery, μια μοντέρνα τοπική αλυσίδα καταστημάτων που πουλάει χυμούς και άλλα υγιεινά καλούδια. Πήρα το “Amazon” açai bowl μαζί με ένα χυμό “Feel Better” και ένα νερό με αλόε βέρα. Προς μεγάλη έκπληξη των φίλων μου, είχα μόλις υποκύψει στον υπερ-υγιεινό τρόπο ζωής του Los Angeles. Ήμουν έκπληκτη. Όλες μας ήμασταν έκπληκτες. Τα χρώματα, οι γεύσεις, τα αρώματα, ακόμα και οι βιώσιμες συσκευασίες –περιττό να πω πως για το υπόλοιπο του ταξιδιού ερχόμασταν κάθε μέρα εδώ για πρωινό.
Την πραγματική ζημιά, όμως, την πάθαμε στην επόμενη μας στάση, στη Melrose Avenue. Κατά μήκος του “δυτικού άκρου” της, η Melrose είναι ιδανική για μια ήσυχη βόλτα και ένα κομμάτι τάρτα από το Sweet Lady Jane (η Deren συνιστά ανεπιφύλακτα την τάρτα με τα μούρα).
Δεν νομίζω ότι θα ξεπεράσω ποτέ το πόσο φαρδιοί ήταν οι δρόμοι. Ένιωθα τόσο ελεύθερη, καθώς κινούμασταν διαρκώς από τον ήλιο στην σκιά και απ’τη σκιά στον ήλιο. Στην Melrose, στην πραγματικότητα, θα βρεις τα πάντα –από το αγαπημένο Fred Segal της Paris Hilton μέχρι το Reformation Vintage. Οπότε, αν προσπαθείτε να κάνετε οικονομίες, ίσως καλύτερα να την παραλείψετε.
Μετά από όλο αυτό το περπάτημα, η Aya κι εγώ πεινούσαμε επικίνδυνα. Μην με παρεξηγήσετε, το Kreation είναι καταπληκτικό, αλλά τα Pink’s Hot Dogs είναι χορταστικά. Στη συμβολή των οδών Melrose και La Brea από το 1939, ένα ξεχωριστό μαγαζί τόσο παλιό όσο η ιστορία του ίδιου του L.A., με εκπληκτικό μενού και πληθώρα επιδοκιμασιών από πολλές διασημότητες που σερβίρει ασύλληπτα hot dogs και burgers.
Fun fact: το wall of fame που κοσμεί την σάλα του μαγαζιού ξεκίνησε αρχικά ως ένας τοίχος όπου επίδοξοι ηθοποιοί κολλούσαν τις φωτογραφίες τους προκειμένου να τους «ανακαλύψουν» διάσημοι σκηνοθέτες και παραγωγοί που ήταν γνωστό ότι δειπνούσαν εκεί. Η υπογεγραμμένη συλλογή φωτογραφιών κάνει το Pink’s ένα γραφικό αξιοθέατο, ενώ το hot dog με τυρί, μπέικον και τσίλι πρέπει οπωσδήποτε να το δοκιμάσετε. Σοβαρά τώρα.
Χαλαρώνοντας στη Santa Monica
Κίνηση, κίνηση και πάλι κίνηση. Γύρω στις τρεις και, καθώς κατεβαίναμε από τη Santa Monica, έπειτα από μια αναζωογονητική πεζοπορία στο Runyon Canyon, ήρθαμε αντιμέτωποι με πλήρη αδράνεια στους δρόμους του L.A. Φτάσαμε στην αποβάθρα, αποφεύγοντας τα πλήθη, και νοικιάσαμε από ένα ποδήλατο Lyft. Ο ήλιος εξακολουθούσε να καίει, αλλά εμείς κυνηγούσαμε την ταχύτητα, λες και η αποστολή μας ήταν να κρατήσουμε τα μαλλιά μας στον αέρα όσο το δυνατόν περισσότερο. Όσο τα μάτια μας γέμιζαν εικόνες, τα χαμογελά μας γίνονταν όλο και πιο πλατιά και οι χτύποι της καρδιάς όλο και πιο δυνατοί.
Οι ποδηλατόδρομοι Santa Monica και Venice ξαφνικά συγχωνεύτηκαν. Μόλις αντικρίσαμε τον πύργο του ναυαγοσώστη με την σημαία του Pride, αφήσαμε τα ποδήλατα και ξαπλώσαμε ανάσκελα δίπλα στο κύμα. Ατέλειωτα μίλια πλούσιας χρυσής άμμου που αγκαλιάζουν τα κύματα του ωκεανού. Όταν ο άνεμος δυνάμωσε, καβαλήσαμε και πάλι τα ποδήλατα και κάναμε πετάλι κατά μήκος του Venice Beach Boardwalk, χαζεύοντας τις τοιχογραφίες, τους φοίνικες και τα γεμάτα καταστήματα. Είδα την περίφημη τοιχογραφία Venice Kinesis του Rip Cronk και την πιο κρυφή A Touch of Venice του Jonas Never. Το ηλιοβασίλεμα έκοβε πραγματικά την ανάσα και μέσα στην απεραντοσύνη του, νιώθαμε πολύ μικροί. Κάθε γωνιά, κάθε πτυχή ήταν μαγευτική. Τα πάντα έμοιαζαν τόσο καινούρια, αλλά ταυτόχρονα και ελαφρώς τραχιά· μια σύγχρονη, μεταιχμιακή ατμόσφαιρα που δεν ήθελα να αποχωριστώ.
Η Deren κι εγώ κάναμε μια γρήγορη στάση στο Eggslut, στη λεωφόρο Pacific Avenue, για να δοκιμάσουμε το διάσημο μπριοσένιο ψωμάκι με μπέικον, αυγό και τυρί, στάση που όπως αποδείχτηκε άξιζε και με το παραπάνω την σύντομη παράκαμψη. Αν δείτε το Eggslut οπουδήποτε στο Los Angeles, δοκιμάστε το.
Συναντηθήκαμε με την Aya και την Caroline στην Abbot Kinney Boulevard για thrift shopping και στη συνέχεια επιστρέψαμε με ποδήλατο στην προβλήτα για να προλάβουμε την κράτησή μας στο Élephante. Ήταν κάτι περισσότερο από μια ευχάριστη έκπληξη, ένα μπαρ που συναντά το στυλ του εστιατορίου. Η ατμόσφαιρα και το φαγητό έδιναν μεσογειακές νότες, χωρίς όμως να αφαιρούν από τη μαγεία του να βρίσκεσαι στη Σάντα Μόνικα, δίπλα στον ωκεανό. Το περιβάλλον από πέτρα και ξύλo, καθώς και η μυρωδιά των φρεσκομαγειρεμένων ζυμαρικών δημιουργούν μια ρουστίκ και σπιτική, αλλά ταυτόχρονα κουλ ατμόσφαιρα. Δύο από τα πιάτα που επιβάλλεται να δοκιμάσετε (τα εγκρίναμε και οι τέσσερις) είναι το ντιπ μελιτζάνας και η αστακομακαρονάδα.
«Nτόπιοι» για μια μέρα
Δεν μπορείς να επισκεφτείς το Λος Άντζελες και να μην περάσεις από την Original Farmer’s Market -στην 3η και Fairfax Avenue. Είναι ιδανική για να τσιμπήσεις κάτι στα γρήγορα ή για να κάνεις μια μίνι στάση στο δρόμο σου για το The Grove –δημοφιλής προορισμός μόδας, αγορών, εστίασης και lifestyle. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι επισκέπτονται λαϊκές αγορές όταν ταξιδεύουν σε ένα νέο μέρος, αλλά αυτή εδώ έμοιαζε τελείως διαφορετική. Δικαιολογώ πλήρως τη φήμη του. Είχε τα πάντα, από την τέλεια γαλλική κρέπα μέχρι μαγαζί με αυτοκόλλητα. Αν αγαπάτε τα καυτερά, φροντίστε να περάσετε από το Light My Fire, το οποίο διαθέτει εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, καυτερές σάλτσες από όλο τον κόσμο.
Το μόνο πράγμα που η Deren και εγώ ξέραμε με βεβαιότητα, πολύ πριν ακόμα κλείσουμε το ταξίδι μας στο Los Angeles, ήταν ότι θέλαμε οπωσδήποτε να δούμε τις νέες εκθέσεις στο LACMA: το Μουσείο Τέχνης της Κομητείας του Λος Άντζελες. Και όταν λέω πως θέλαμε να δούμε τις εκθέσεις, εννοώ να περιεργαστούμε, να αναλογιστούμε, να φανταστούμε. Το LACMA βρισκόταν υπό κατασκευή και, σε συνδυασμό με την πανδημία, πολλοί χώροι ήταν κλειστοί. Αλλά αυτό δεν μας σταμάτησε. Ανάμεσα στη σκόνη και τους διαπεραστικούς ήχους από τα τρυπάνια, βρήκαμε καταφύγιο στην έκθεση του Yoshimoto Nara. Η Deren και εγώ έχουμε το εξής: ρίχνουμε τυχαία βόμβες (κάνουμε μεγάλες, επίμαχες ή αμφιλεγόμενες δηλώσεις) στη συζήτηση, μπαίνοντας σε μια ατελείωτη ελικοειδή δίνη υπαρξιακής και συχνά γλυκανάλατης κουβέντας. Η έκθεση Nara προκάλεσε πολλές από αυτές τις βόμβες: μια συλλογή έργων 30 ετών από τον διεθνώς αναγνωρισμένο Ιάπωνα καλλιτέχνη που παρουσιάζει όχι μόνο το διάσημο θέμα του, το νεαρό κορίτσι με τα έντομα μάτια, αλλά και την εννοιολογική του προσέγγιση. Κάθε δωμάτιο, κάθε κομμάτι, είχε κάτι διαφορετικό να πει.
Υπάρχει ένας ακόμα προορισμός που πρέπει να απολαύσετε. Θα ήταν παράλειψη εκ μέρους μου αν δεν συμπεριλάμβανα το In-N-Out: την περίφημη αλυσίδα fast food burger της Καλιφόρνιας. Τόσο το χαρακτηριστικό τριαδικό χρωματικό του σχήμα (λευκό-κίτρινο-κόκκινο), όσο και συνδυασμός τραπεζιών, πάγκων και καθισμάτων τύπου μπαρ είναι απίστευτα δελεαστικά. Οι φοίνικες, η χαρακτηριστική επιγραφή κίτρινου νέον με το σλόγκαν της εταιρείας (“Quality you can taste”) και η ιστορική στολή των υπαλλήλων εκπέμπουν μια ρετρό και παρήγορη αίσθηση του δοκιμασμένου και αληθινού. Τώρα τα σημαντικά: ένα burger σίγουρα δεν είναι αρκετό, ζητήστε τηγανητές πατάτες animal style (θα έρθουν με λιωμένο αμερικάνικο τυρί, καραμελωμένα κρεμμύδια και thousand islands dressing, δεν αναγράφεται στο μενού γιατί είναι μυστικό προϊόν, γι’ αυτό μην το ξεχάσετε!), και αν είστε λάτρης της coca-cola (διαίτης), μην πάρετε XL (είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ ό,τι νομίζετε). Αν και μου αρέσει που η In-N-Out επέλεξε να μην κάνει franchise τις επιχειρήσεις της ή να μην βγει στο χρηματιστήριο (για λόγους ποιότητας υποθέτω), εύχομαι να μπορούσαν να μου στείλουν την παραγγελία μου απόψε.
Αυτή η οιονεί ρωσική κούκλα-πόλη μπλέκει τη χλιδή με το grunge όπως κανένα άλλο μέρος. Δεν υπάρχουν όρια στο Λος Άντζελες….ούτε καν γεωγραφικά. Υπάρχει μια συγκεκριμένη γοητεία στο χαλαρό περιβάλλον της, καθώς επιτρέπει στον καθένα να γνωρίσει πραγματικά την πόλη και να την προσαρμόσει στην προσωπικότητα και τον τρόπο ζωής του. Μπορεί κανείς να την δει ως τη ζωηρή πολιτιστική Μέκκα που όντως είναι και να ζήσει μια μοντέρνα και πολυάσχολη ζωή. Ή μπορεί κανείς να στραφεί στην άλλη πλευρά του φάσματος, αξιοποιώντας την ελεύθερη και χαλαρή αίσθηση της πόλης, για έναν πιο ήρεμο και χαλαρό τρόπο ζωής. Στα μάτια μου, αυτή η δυαδικότητα είναι το θεμέλιο της πόλης. Αυτή η δυαδικότητα γεννά τις αποχρώσεις της και την αναλγητική της θέα. Τροφοδοτεί τον αναβρασμό της και, με τη σειρά της, τη δημοτικότητά της.
