Το δικό μου Ηράκλειο, η πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, δεν έχει και τόση σχέση με τους τουριστικούς οδηγούς που κυκλοφορούν. Το Ηράκλειο που γνωρίζω και αγαπώ, είναι μια πόλη ζωντανή, λίγο τρελούτσικη, λίγο άναρχη, πολύ μουσική, μια πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, ούτε καλοκαίρι ούτε χειμώνα. Θυμάμαι ακόμα με ένα κόμπο στο λαιμό τι ένιωθα όταν επέστρεφα σε αυτή με το πλοίο της γραμμής, όταν έβλεπα από μακριά το ενετικό της φρούριο, τον Κούλε να αχνοφαίνεται στο βάθος του ορίζοντα. Κι όταν έδενε το πλοίο στο λιμάνι, δεν χρειαζόμουνα ταξί για να φθάσω στο σπίτι μου που βρίσκεται μια ανάσα από την είσοδο του λιμενοβραχίονα.
Από τη «λεωφόρο των εμφραγμάτων» όπως τη γνωρίζουν εδώ οι ντόπιοι, γιατί αποτελεί μια διαδρομή 2,5 χιλιομέτρων ως το φάρο, -αγαπημένος προορισμός για όσους καρδιοπαθείς πρέπει να περπατάνε-, και έχει στο μήκος της υπέροχες τοιχογραφίες, και τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα. Εκεί, βολτάριζα κι εγώ συχνά με τους φίλους μου όταν ζούσα εδώ. Κυρίως βράδια, με κιθάρες και μπύρες, και γέλια και αστεία μέχρι τις πρωινές ώρες. Μέχρι να δούμε τον ήλιο να προβάλει τεμπέλικα από τη μεριά της Αλικαρνασσού, ένα γαλατερό ξέφτι να ασπρίζει στη μαυρίλα του ορίζοντα, και σιγά-σιγά να ροδίζει η ανατολή, κι εμείς να μαζεύουμε τα κουτάκια μας και τις κιθάρες μας και να γυρίζουμε στα σπίτια μας.
Και η απέραντη αγαπημένη μου, η θάλασσα του Κρητικού πελάγους. Να βγαίνω στο μπαλκόνι μας να τη βλέπω, άλλοτε γαλήνια σαν λάδι, άλλοτε με παιχνιδιάρικο κυματισμό, κι άλλοτε να είναι το πέλαγος γεμάτο «προβατάκια», να χτυπάνε τα κύματα με ορμή τα βενετσιάνικα μπεντένια και να λούζουν την άσφαλτο. Θυμάμαι ακόμα μια σχολική μας επίσκεψη στο ανάκτορο της Κνωσσού, που κάθισα στο πεζούλι της μεγάλης αυλής των ανακτόρων και ένιωσα μια γαλήνη, ένα συναίσθημα ότι σε αυτό το παγκόσμιας φήμης αρχαιολογικό μνημείο εγώ δεν ήμουνα ένας ακόμα επισκέπτης που άκουγε και μάθαινε για το Μινωικό πολιτισμό. Σαν να περίμενα τη μεγαλοπρεπή πομπή να προβάλει από την αίθουσα του θρόνου, να καθίσει ο Μίνωας στο κέντρο και γύρω του τα μέλη της οικογένειάς του και οι επίσημοι, και να αρχίσουν τα ταυροκαθάψια.
Ένας πανέμορφος ταύρος στο κέντρο του περίβολου, και γύρω του αγόρια και κορίτσια να κάνουν ακροβατικά πηδώντας πάνω στη ράχη του. Εδώ δεν σκοτώνανε τους ταύρους όπως γίνεται στην Ισπανία, κάνανε αγωνίσματα γυμναστικής και ακροβατικές φιγούρες σαν μέρος μιας ιεροτελεστίας που γινόταν για να τιμήσουν τη θεά «Γαία», τους καρπούς της και τα πλάσματα που ζούσαν σε αυτή. Το Ηράκλειο των παιδικών μου χρόνων είχε πολλή μουσική, ειδικά τα καλοκαίρια που διοργάνωνε ο δήμος τον «Μουσικό Αύγουστο» στο μεγάλο κηποθέατρο «Νίκος Καζαντζάκης» με καλεσμένους διάφορους μουσικούς, αλλά και θεατρικές παραστάσεις στο μικρό κηποθέατρο «Μάνος Χατζιδάκις».
Εδώ, άκουγα λυράρηδες ξακουστούς να ιστορούν με το δοξάρι τους την ψυχή της Κρήτης, εδώ πρωτάκουσα τον Μουντάκη, τον Σκορδαλό, τον Βασίλη Σκουλά, τον Λεωνίδα Κλάδο, τον Μπάμπη Γαργανουράκη, τον δάσκαλο που με μύησε στα μυστήρια και την ομορφιά της μουσικής μας, τον Δημήτρη Πασπαράκη. Τα καλοκαίρια μου είχαν μπάνια στην παραλία του Παλιόκαστρου, στην Αμνισσό, στη Σταλίδα, στη Χερσόνησο, όλες στο βόρειο μέτωπο του νομού, τα βράδια ποτάκια στο «Levare», ένα κλαμπ που ακόμα υπάρχει και συγκεντρώνει κυρίως νεολαία, μουσικές βραδιές στον «Ωρίωνα» όπου άρχισα κι εγώ να δοκιμάζω τη μουσική μου έκφραση στην κιθάρα και το τραγούδι. Αν θέλει όμως κανείς να δοκιμάσει φρέσκο ψάρι και ψαρομεζέδες, η «Καστέλλα» στην παραλιακή οδό του Ηρακλείου είναι εγγύηση, και αν θέλει μεζεδάκια και ρακί, ο «Σαρανταυγάς» στην κεντρική αγορά του Ηρακλείου είναι ένα στέκι που δεν θα τον απογοητεύσει.
Το ίδιο και ο «Καγιαμπής», στην ομώνυμη οδό, σε μια περιοχή της πόλης γεμάτη με παρόμοια μεζεδοπωλεία και ουζερί, ανοιχτά από το πρωί ως το βράδυ που συγκεντρώνουν κάθε λογής κόσμο, ντόπιους και ξένους. Κι αν θέλει κανείς το κλασικό σουβλάκι, εδώ το Ηράκλειο σίγουρα έχει τα πρωτεία, γιατί οι πίτες για το «τυλιχτό» είναι τεράστιες, τις γεμίζουν με γύρο και όλα τα συναφή χωρίς τσιγκουνιές, καμιά σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα και τις συνηθισμένες πίτες. Μπορεί να φάει κανείς οικονομικά και να χορτάσει με μια μόνο πίτα, στην «Πλατεία», στην «Πολιτεία» και στο «Θύμιο» που βρίσκονται και τα τρία σε κοντινή απόσταση στην πλατεία των Λιονταριών, εκεί που υπάρχουν και τα φημισμένα και ιστορικά μαγαζιά «Φυλλοσοφίες» και «Κιρκόρ» με σπεσιαλιτέ τους τις μπουγάτσες και τις τυρόπιτες.
Αλλά αν έρθει κανείς στο Ηράκλειο και δεν δοκιμάσει το περίφημο «Αντικρυστό», εκείνος θα έχει χάσει! Είναι κατσίκι ψημένο γύρω από τη φωτιά, αντικρυστά δηλαδή τα τέσσερα κομμάτια που χωρίζουν με μαεστρία το ψητό, και η νοστιμιά του για τους λάτρεις του κρέατος είναι απερίγραπτη. Η ταβέρνα του «Πετούση» ειδικεύεται εδώ και πολλά χρόνια σε αυτό, αλλά τα Ανώγεια στο νομό Ρεθύμνου είναι αξεπέραστα στο συγκεκριμένο είδος. Το μεγάλο πλεονέκτημα του Ηρακλείου όμως είναι ότι ο επισκέπτης θα βρει σε κοντινή απόσταση οτιδήποτε θελήσει να αγοράσει ή να γευτεί στο ιστορικό του κέντρο που ξεκινάει από την οδό 25ης Αυγούστου και εκτείνεται μέχρι την κεντρική αγορά του Ηρακλείου. Υπάρχουν επιλογές για κάθε γούστο και κάθε βαλάντιο επίσης.
Το δικό μου Ηράκλειο είναι μια πόλη που από την αρχαιότητα ως τους νεότερους χρόνους έχει ζωντανά τα ίχνη από όσους το κατέκτησαν κατά καιρούς, Ενετούς και Τούρκους. Τα ενετικά τείχη που το περιζώνουν, είναι τα τελειότερα σωζόμενα στην Ευρώπη, και η πόλη είναι γεμάτη από ναούς που είτε λειτουργούν ακόμα είτε είναι υπό αναστήλωση. Ο Άγιος Δημήτριος δίπλα από το σπίτι μου, μια μικρή εκκλησούλα που την αγαπώ πολύ και μου θυμίζει πολλά, ο καθεδρικός ναός του Αγίου Τίτου λίγο παραπάνω, η μητρόπολη του Αγίου Μηνά, πλήθος από κρήνες και ενετικά κτίσματα, όπως η περίφημη ενετική Loggia, που χτίστηκε σαν χώρος επίσημων τελετών των Ενετών κάποτε και σήμερα στεγάζει το δημαρχείο της πόλης. Κάθε δρόμος, κάθε στενό του Ηρακλείου είναι για μένα γεμάτα αναμνήσεις και μια γλυκιά νοσταλγία. Το Ηράκλειο είναι το ευρύτερο «σπίτι» μου, και όταν έρχομαι εδώ τα καλοκαίρια και βλέπω τους δρόμους του πλημμυρισμένους με επισκέπτες, Έλληνες και ξένους, χαίρομαι που το γνωρίζουν, το φωτογραφίζουν, το κάνουν κι εκείνοι κομμάτι των αναμνήσεών τους. Για το δικό μου Ηράκλειο, τραγουδώ συχνά μια μαντινάδα «Θεέ μου αν ξαναγεννηθώ, θέλω να βρεις τον τρόπο να ξαναγίνω Κρητικός κι από τον ίδιο τόπο».
*Ο Γιάννης Κρητικός είναι ηθοποιός και στην τρέχουσα σεζόν θα πρωταγωνιστήσει στο σήριαλ του MEGA «Η Γη της Ελιάς» για τέταρτη συνεχόμενη χρονιά, στον ρόλο του Πότη. Μέσα στο 2025 ετοιμάζει έναν κύκλο εμφανίσεων με έναν σπουδαίο σολίστα της μπλουζ σκηνής, τον Τάσο Σκούρα (ο οποίος θα αναλάβει και τη μουσική επιμέλεια), και θα παντρέψουν παράδοση με ροκ και μπλουζ στοιχεία. Θα πραγματοποιήσει μουσικές εμφανίσεις σε Ελλάδα, Κύπρο και Αμερική, με live events που θα ανακοινώνονται πάντα μέσω social media.
Διαβάστε ακόμα:
Ένας πλήρης οδηγός διαμονής για το Ηράκλειο
Η δραστήρια και πολυσυλλεκτική πόλη του Ηρακλείου
