Γράφει παντού στο Internet ότι γεννήθηκα στο Άνω Μητρούσι Σερρών στις 13 Οκτώβρη 1960 -όμως αυτό δεν είναι βέβαιο απολύτως και υπάρχουν γύρω από αυτό το πράγμα διάφορες αστείες ιστορίες, κάτι που ισχύει και για αρκετούς ανθρώπους, οι οποίοι γεννήθηκαν εκείνα τα χρόνια, εκείνες τις δεκαετίες. Εννοώ σε σχέση με την ακριβή ημερομηνία γέννησης. Πέρασαν γύρω στα 35 χρόνια από την μέρα που ήρθα στον κόσμο και βρίσκομαι καλεσμένος σε ένα σπίτι στην Αθήνα, όπου γνωρίζω ένα παιδί που το έλεγαν Βασίλη, συνομήλικό μου.
Πέφτει η κουβέντα στην ημερομηνία γέννησής μου «Τρίτη και 13», αυτό που ήξερα και έλεγα τόσα χρόνια. Ο Βασίλης μού λέει ότι δεν έπεφτε εκείνη την χρονιά Τρίτη και 13 τον μήνα Οκτώβρη, αλλά ότι η μέρα ήταν Πέμπτη. Παίρνω τηλέφωνο την μητέρα μου και αποκαλύφθηκε αμέσως ότι, πράγματι, δεν ήταν βέβαιο ποια μέρα εκείνης της εβδομάδας του ‘60 γεννήθηκα. Αργότερα, χρόνια μετά, βρέθηκα στη Σαμοθράκη και ένας λουόμενος εκεί μου είπε ότι με είχε ξεγεννήσει η μητέρα του, η κυρία Αγαθή, την οποία μερικούς μήνες αργότερα επεδίωξα να συναντήσω -φυσικά, η γυναίκα δεν θυμόταν τίποτα από μέρες και λοιπά.
Γεννήθηκα στο σπίτι μας στο χωριό της μάνας μου, το Άνω Μητρούσι, αλλά σαράντα ημερών φύγαμε για Κουμαριά, το χωριό του πατέρα μου, ένα μικρό, πανέμορφο χωριό. Προσφυγοχώρια και τα δύο. Όλοι οι πρόγονοί μου ήταν πρόσφυγες. Πολλά παιδιά και οι δύο οικογένειες, εννοώ της μάνας και του πατέρα μου και, μαζί με τις χαρές, πολλές απώλειες -έχασα κι εγώ δυο ξαδέρφια μου όταν ήμασταν 17, 18, 19 χρονών. Τους συγγενείς μου τους θυμόμουν για πολύ καιρό μαυροφορεμένους, την κρατάω πάντοτε αυτή την εικόνα ως θύμηση. Έμεινα στην Κουμαριά μέχρι Β’ Δημοτικού και στη συνέχεια, φύγαμε για Θεσσαλονίκη, για όχι ευχάριστο λόγο. Πάλι υγεία στη μέση. Δεν ήταν ανέμελα τα παιδικά μου χρόνια. Ίσως η μουσική ήρθε στην ζωή μου και ως διαφυγή, δεν ξέρω. Η δασκάλα μου μου είχε πει στην 25η Μαρτίου να πω ένα τραγούδι, τον Χορό του Ζαλόγγου, «στη στεριά δε ζει το ψάρι, ούτε ανθός στην αμμουδιά». Δεν ξέρω γιατί διάλεξε εμένα η δασκάλα.
Στο κεντρικό καφενείο του χωριού, είχαμε ένα τζουκ μποξ, από το οποίο ξεσήκωνα τραγούδια -ερχόντουσαν γαμπροί από άλλα χωριά, νέα παιδιά, με το μηχανάκι τους, γινόντουσαν άτυπες γιορτές και πάρτυ, ψήναμε σουβλάκια, γίνονταν φλερτ και το τζουκ μποξ έπαιζε ατελείωτα. Χρόνης Αηδονίδης, Δοϊτσίδης, Νίτσα Τσίτρα, μακεδονίτικη και θρακιώτικη μουσική. Στη λαϊκή σχολή κυριαρχούσε ο Καζαντζίδης, ο Αγγελόπουλος, ο Γαβαλάς. Βιώματα και μνήμες σπουδαίες. Όταν μπήκα στην δισκογραφία και γνώρισα κάποιους θρύλους από κοντά μπορεί να καταλάβει κανείς πώς ένιωσα. Πρόσεχα πάντοτε πώς να μην πέφτω στην παγίδα της απομίμησης, αλλά να μπορώ να μπω βαθιά μες στο βίωμα, χωρίς να παγιδεύομαι ούτε από αυτό, αλλά να βρω προσωπικό τρόπο έκφρασης.
Δεν αισθάνομαι πατρίδα μου κανέναν τόπο. Ούτε τη Θεσσαλονίκη, ούτε την Αθήνα, ούτε τα χωριά μου -ναι, σε αυτά τα χωριά γεννήθηκα και μεγάλωσα και έχω πολλές ωραίες αναμνήσεις. Όμως, δεν δέθηκα μαζί τους, λόγω συνθηκών ζωής. Αγαπώ πολύ το σόι μου, μου αρέσει να πηγαίνω μια στο τόσο, αλλά τα παιδιά μου, ας πούμε, δεν τα έχω πάει στο σπίτι που γεννήθηκα -το οποίο έχει πια καταρρεύσει, πλίνθινο, βλέπετε, με στάχυα και λάσπη.
Πηγαίνω συχνότερα στο Μητρούσι, που είναι 5-10 λεπτά από τις Σέρρες. Στο Λιμνοχώρι, επίσης, και σε άλλα χωριά, όπου παντρεύτηκαν ξαδέρφια μου. Επισκέπτομαι συγγενείς, τη θεία μου τη Φλώρα και την θεία την Ουρανία στα σπίτια, δεν πολυβρίσκομαι έξω, στη γύρα.
Έχω έντονες εικόνες από την Κουμαριά. Θυμάμαι τα νερά στο ποτάμι να παφλάζουν λόγω των χιλιάδων ψαριών κι εμείς, τα παιδιά, μπαίναμε ξυπόλητοι και τα μαζεύαμε με τα χέρια και τα βάζαμε σε τσουβάλια, ενώ επίσης γινόταν εμπόριο από βατραχοπόδαρα, μαζεύανε οι ντόπιοι και τα πουλούσαν σε τύπους που τα εξήγαγαν στη Γαλλία και αλλού ως ακριβά εδέσματα.
Θυμάμαι στις γιορτές μας ότι το φαγητό ήταν άφθονο: κότες, αυγά, οπωροκηπευτικά, ζώα. Χρήματα δεν είχαμε, αλλά η γη έδινε πράμα σε όλους σχεδόν. Τα γλέντια μας διέπονταν από αφθονία, αρκετό κρέας στη σούβλα και πάει λέγοντας. Τον υπόλοιπο χρόνο, τρώγαμε και πολλά ποταμίσια ψάρια, αφού τα είχαμε κοντά μας.
Πιο πολύ ψάρι έχω φάει στις Σέρρες, παρά στην Αθήνα, μετά!
Έχει πολλά χρόνια πια που έδωσα μια συναυλία στο Μητρούσι. Στην Κουμαριά είχα συμμετάσχει σε ένα τηλεοπτικό γύρισμα με τον Χρήστο Μυλωνά. Είχαμε κοντά και έναν σύλλογο από το χωριό, μαγειρέψαμε, χορέψαμε, το κάλυψε η ΕΡΤ όλο αυτό. Ακόμα θυμάμαι το φοβερό κρύο εκείνης της μέρας. Πάντοτε θα έχω τις Σέρρες μέσα μου, με έναν τρόπο ίσως γλυκόπικρο.
Εκεί ξεκίνησα να υπάρχω, αυτό δεν είναι λίγο. Και νομίζω μού αρκεί.
*Ο Βασίλης Λέκκας είναι τραγουδιστής.
Διαβάστε ακόμα:
«Ένα πολυδιάστατο νησί που αποκαλύπτεται αργά»: Τα Κύθηρα της Παυλίνας Βουλγαράκη
Η Άνω Χρυσοβίτσα του Θάνου Τοκάκη
«Μια ζωντανή καρτ ποστάλ»: Το Κατάκολο Ηλείας του Γιωργή Τσουρή
