«Οκτάνα, φίλοι μου, θα πη μεταίχμιον της Γης και του Ουρανού, όπου το ένα στο άλλο επεκτεινόμενο ένα τα δύο κάνει». Α. Εμπειρίκος
Επίδαυρος ο τόπος όπου λειτουργεί η αύρα. Για μένα είναι η προσωπική μου «Οκτάνα». Ένας Τόπος μαγικός. Τόπος δυνατής ενέργειας. Πυλώνας Πολιτισμού. Καταμεσής του κόσμου όλου.
Σε απόσταση αναπνοής από την Αθήνα, μόλις δυο ωρών. Μπορείς να πας με το αυτοκίνητο σου ή με το ΚΤΕΛ. Η πρώτη φορά που την επισκέφθηκα ήταν στην περίοδο των μαθητικών μου χρόνων όταν κάναμε εκδρομή με το σχολείο. Τότε κυρίως λόγω του Αρχαίου Θεάτρου ήταν μια μεταμορφωτική εμπειρία, όπως αποδείχτηκε, τελικά για μένα. Παρόλο που δεν ήξερα πολλά πράγματα, είχα εκστασιαστεί από την επιβλητικότητα του και το πόσο τέλειο ήταν ακουστικά και αισθητικά. Το ίδιο νιώθω και τώρα, κάθε φορά που το επισκέπτομαι. Συνεχίζει να διαμορφώνει μεγάλο μέρος της καλλιτεχνικής μου έμπνευσης. Το βιώνω σωματικά και ψυχικά. Γεμίζουν τα πλευρά μου από τις βαθιές ανάσες. Μένω σιωπηλή για να το ακούσω. Να μου αφηγηθεί ιστορίες μέσω των διακεκριμένων παραστάσεων που διοργανώνει εκεί, το Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, την εποχή του θέρους. Αλλά και άλλες ιστορίες, που φτιάχνω με την φαντασία μου. Σιωπώ για να αφουγκραστώ τις ψυχές που έχουν περάσει από εκεί. Θεοί, Ποιητές, Γλύπτες, Ερμηνευτές, Προσκυνητές, Θεραπευτές, Θεραπευόμενοι. Ψυχές που μπορεί τη νύχτα να ξεπροβάλουν από τα μάρμαρα και να συνομιλούν με τους ζωηρούς τέττιγες, το φεγγάρι, ένα σκυλί ή κάποιο δέντρο. Εκείνη την στιγμή συντελείται το θαύμα της αθανασίας. Εξημερώνομαι.
Αν έχετε παιδιά και θέλετε να παρακολουθήσετε απερίσπαστοι την παράσταση της εβδομάδας που θα επιλέξετε στο Αρχαίο θέατρο, το Φεστιβάλ Αθηνών δίνει μια ευφάνταστη και δημιουργική λύση με το επιτυχημένο θεατροπαιδαγωγικό πρόγραμμα «Μικροί Ιχνευτές». Τα καμάρια σας απασχολούνται δημιουργικά προσεγγίζοντας το περιεχόμενο του ίδιου έργου, υπό την καθοδήγηση έμπειρων θεατροπαιδαγωγών και δασκάλων μουσικοκινητικής και αισθητικής αγωγής.
Δίπλα στο θέατρο της Επιδαύρου βρίσκεται αυτός ο εξαιρετικά ενδιαφέρων Αρχαιολογικός Χώρος Ασκληπιείου που ξεπηδάει από τους αιώνες και αντανακλά την λάμψη του ελληνικού πολιτισμού μέσα από τα απαράμιλλής αξίας και ομορφιάς αρχαιολογικά ευρήματα. Αξίζει να του αφιερώσεις, τουλάχιστον δύο ώρες. Μελετήστε από πριν ή αν έχετε ξεναγό ακόμα καλύτερα.
Το Ασκληπιείο αυτό, ήταν το κεντρικό και λαμπρότερο θεραπευτήριο. Τα Ασκληπιεία ήταν ιερά και τόποι λατρείας του ήρωα, ιερού ιατρού και θεραπευτή θεού Ασκληπιού, προστάτη της ανθρώπινης υγείας και της προσωπικής ευτυχίας.
Μπορούμε να πούμε ότι στην πραγματικότητα ήταν τα πρώτα νοσοκομεία, ή μάλλον συγκροτήματα κέντρων υγείας, τα οποία εφάρμοζαν ιδιαίτερα εξελιγμένες ιατρικές και θεραπευτικές μεθόδους. Κάθε δραστηριότητα που γινόταν εκεί είχε σκοπό να εναρμονίσει το πνεύμα, την ψυχή και το σώμα του ανθρώπου. Ο επισκέπτης/ασθενής παρακολουθούσε παραστάσεις, με σκοπό να αποσυνδεθεί από τα θέματα της καθημερινότητας και να βιώσει την κάθαρση «δι’ ελέου και φόβου περαίνουσα, την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν». Οι θεραπείες, οι γιορτές, το θέατρο, η ανάγνωση φιλοσοφικών βιβλίων συνδεόταν άμεσα με την επίτευξη του εξ-αγνισμού και της ίασης του σώματος και της ψυχής. Ήταν πολύ σοφό που δίπλα σε κάθε Ασκληπιείον υπήρχε και ένα θέατρο.
Μέχρι τις 24 Αυγούστου, βάζω στα SOS να δείτε οπωσδήποτε την έκθεση που φιλοξενείται φέτος στον Εκθεσιακό χώρο της Επιδαύρου και είναι αφιερωμένη στις τραγικές μορφές του Ιππόλυτου και της Φαίδρας. Η έκθεση φέρει τον τίτλο «Ιππόλυτος-Φαίδρα». Την επισκέφθηκα πρόσφατα και πραγματικά αφέθηκα να μαγευτώ με όλες μου τις αισθήσεις. Κουστούμια, μάσκες, παρτιτούρες, οπτικοακουστικό υλικό, επιστολές μεταβιβάζουν μηνύματα από το παρελθόν και συνδέουν το χτες με το σήμερα. Και κάπου εκεί γραμμένος και ένας αγαπημένος μου στίχος «Τίποτα περισσότερο δεν έπαθες απ’ τους άλλους. Τίποτα το παράξενο. Σε χτύπησε οργή θεάς και αγάπησες. Ε και; Όλοι αγαπούν στον κόσμο».
Το ταξίδι όμως στην Επίδαυρο είναι συναρπαστικό και για άλλους λόγους. Έχει τέτοια ομορφιά που δεν φτάνουν μόνο τα μάτια του σώματος. Χρειάζονται και τα μάτια της ψυχής για να την νιώσεις. Στο μεγαλύτερο μέρος της θα θαυμάσεις περήφανους πορτοκαλεώνες, γιαγιάδες ελαιώνες και αμάραντα πεύκα που οδηγούν σε θάλασσες ξελογιάστρες.
Το Γιαλάσι είναι η πιο αγαπημένη μου παραλία και βρίσκεται στην Παλαιά Επίδαυρο. Εκεί βρίσκεται και το οργανωμένο κάμπινγκ. Είχα αυτή την εμπειρία στο ξεκίνημα της ενηλικίωσης μου και ακόμα χαμογελώ όταν την θυμάμαι. Η παραλία είναι οργανωμένη και έτσι δεν θα σου λείψει τίποτα. Το beach bar που λατρεύω και το έχω κάνει στέκι μου είναι το «Hellas» του αγαπημένου φίλου, πλέον, Βασίλη Βερδελή. Είναι η βάση μου. Εκεί έχω δει από τις ωραιότερες ανατολές και ηλιοβασιλέματα της ζωής μου. Αυγή και Δύση σε «encore». Το «Hellas» είναι ένας χώρος που έχει φτιαχτεί με αγάπη και καλή αισθητική. Πάω εκεί από το μεσημέρι για καφέ και πρωϊνό, ενδιάμεσα ρίχνω τις βουτιές μου στη θάλασσα που είναι ακριβώς απέναντι, ξανακάθομαι στο μαγαζί διαβάζοντας ένα αγαπημένο μου βιβλίο, παραγγέλνω πίτσα, club sandwich, cocktails (ναι, στις διακοπές, μού κάνω όλα τα χατίρια) και ό,τι άλλο ποθεί η ψυχή μου από το ωραίο menu και απολαμβάνω την συντροφιά του εκάστοτε φίλου/συνταξιδιώτη μου. Και όλα αυτά υπό τους ήχους των ποιητών τζιτζικιών, αλλά και της άψογα επιλεγμένης μουσικής από τα ηχεία του μαγαζιού. Το βράδυ, φυσικά, πάλι εκεί για ποτά, μουσικές και στροβιλίσματα. Θα μπορούσα να περάσω όλο το καλοκαίρι μου σε αυτό το μαγαζί. Μου ξυπνάει μνήμες από τις παιδικές μου διακοπές.
Μια άλλη όμορφη εμπειρία τόσο για μεγάλους όσο και για παιδιά είναι η επίσκεψη στην «Βυθισμένη Πολιτεία» της Επιδαύρου στην παραλία Καλυμνιός ή Γκλιάτη, με υπέροχη θέα στο επιβλητικό ηφαίστειο των Μεθάνων. Ρωτήστε τους ντόπιους πώς θα φτάσετε εκεί γιατί οι δρόμοι και οι πινακίδες είναι μπέρδεμα. Η θάλασσα μάρτυρας και με μια απλή υποβρύχια μάσκα μπορείς να δεις ένα μέρος της ιστορίας. Ερείπια, θεμέλια κτηρίων, αμφορείς μεγάλων διαστάσεων, ψάρια σαν τάματα και μπόλικη από την αύρα της Επιδαύρου. Η παραλία αυτή δεν είναι πολύ καλή και πρέπει να προσεχείς γιατί έχει πολλούς αχινούς. Παραδίπλα είναι η παραλία Καλαμάκι που πας μέσα από ένα μονοπάτι. Γαλαζοπράσινα νερά και πλούσια βλάστηση αρκεί να έχεις μαζί σου όλα τα απαραίτητα μιας και δεν είναι οργανωμένη παραλία.
Πάντα, η επίσκεψη στην Παλαιά Επίδαυρο, συνδέεται και με ένα πέρασμα από το εστιατόριο «Μουριά» (Παραλία Λαγανά). Υπέροχη θέα μιας και βρίσκεται ακριβώς πάνω στο κύμα και κάτω από μουριές. Τα καραβάκια που λικνίζονται μπροστά στα μάτια σου είναι σαν θαλασσινό γαλάζιο ποίημα σε εγρήγορση. Μπορείς να κάνεις το μπάνιο σου εκεί (διαθέτει ξαπλώστρες και γκαζόν) αλλά εγώ το επιλέγω κυρίως για το μαμαδίστικο φαγητό και τον ήχο από τον λυγμό του ρυθμού της θάλασσας που με κάνει να χάνομαι και να με βρίσκω. Κάποιες φορές πάω και μετά από τις παραστάσεις αλλά συνήθως το επιλέγω για το μεσημέρι.
Επιβάλλεται μια βόλτα στο λιμάνι. Να πας οπωσδήποτε στο σουβλατζίδικο «Marine». Καθίσματα και τραπέζια που εκτείνονται ως τον μώλο και θέα που ικανοποιεί και την δίψα για θάλασσα αλλά και την δίψα για βουνό. Τέλειο σουβλάκι, μεγάλες μερίδες χειροποίητες πατάτες που τις τσακίζω και όλα οικονομικά για κάθε τσέπη. Γρήγορο και ευγενικό σέρβις.
Για να δροσίσω τον ουρανίσκο μου περνάω για ένα πρώτο cocktail και μια μπάλα παγωτό φιστίκι από το ξενοδοχείο «Ακτίς». Όλο και κάποιους φίλους (ανθρώπους του χώρου) συναντώ τυχαία εκεί και αν πιάσουμε συζητήσεις για την παράσταση που είδαμε μπορεί να μας βρει το ξημέρωμα. Τα γέλια μας ακούγονται μέχρι και το Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου που είναι εκεί κοντά στο λιμάνι του ομώνυμου οικισμού (Νησί). Ιδρύθηκε σε παλαιότερη εποχή του Ασκληπιείου, για τις δημόσιες ανάγκες έκφρασης της εποχής, κυρίως όμως για τα δρώμενα της Διονυσιακής λατρείας, γι’ αυτό και ήταν αφιερωμένο στο Θεό Διόνυσο. Για σχεδόν δύο χιλιετίες το μικρό θέατρο της Επιδαύρου ήταν θαμμένο κάτω από το έδαφος. Για την ακρίβεια κάτω από τις ρίζες των ελαιόδεντρων. Είναι ένα από τα δέκα σημαντικότερα αρχαιολογικά ευρήματα του εικοστού αιώνα. Από την αρχαιότητα οι πρόγονοί μας ήξεραν πολύ καλά πού έχτιζαν τα θέατρα και τα ιερά των θεών. Σε τόπους δύναμης που εξέπεμπαν υψηλή και μαγνητική ενέργεια. Δίπλα στους μεγάλους κάμπους και τις ισόβιες θάλασσες.
Ο χώρος χρησιμοποιείται για καλλιτεχνικά και πολιτιστικά δρώμενα (παραστάσεις, συναυλίες, αφιερώματα σε συνθέτες) στο πλαίσιο του Φεστιβάλ της Επιδαύρου. Μπορεί το μικρό αυτό θέατρο να επισκιάζεται από το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου γνωστό και ως Ασκληπιείον, όμως, λόγω του μικρού μεγέθους του, οι θεατές των δρώμενων νιώθουν αναπόσπαστο κομμάτι όλων όσων διαδραματίζονται στην σκηνή και έχουν άμεση οπτική επαφή με τους ερμηνευτές.
Εγγυημένα υπέροχο φαγητό θα απολαύσετε και στην Κληματαριά. Ένα από τα πιο παλιά μαγαζιά της Παλιάς Επιδαύρου. Καλό σέρβις, πεντανόστιμα φαγητά, ευγένεια και η αυλή με την κληματαριά πολύ δροσερή και ευχάριστη. Το πιο καλό μαγαζί της περιοχής.
Στην ταβέρνα «Λεωνίδας» στο Λυγουριό, τρώνε οι θίασοι μετά από τις παραστάσεις τους και κυριολεκτικά γίνεται το αδιαχώρητο. Οπότε κοίταξε να κάνεις κράτηση εγκαίρως. Μπαίνοντας στη σάλα θα αποστηθίσετε όλες τις φωτογραφίες με τους μεγάλους ηθοποιούς, από παραστάσεις στο Αρχαίο θέατρο. Σαν μουσείο σε μορφή ταβέρνας. Ένας δροσερός χώρος με αυλές δυο επιπέδων που περιβάλλονται από λουλούδια. Ο ιδιοκτήτης Λεωνίδας, ο πάντα χαμογελαστός, που δεν είναι πλέον στη ζωή ήταν αναπόσπαστο κομμάτι του Φεστιβάλ της Επιδαύρου. Ήταν μια τρυφερή αγκαλιά για όλους τους ηθοποιούς που περνούσαν από εκεί. Συμπαραστάτης στις πρόβες, στις αγωνίες και στις χαρές τους. Είχε να σου διηγηθεί άπειρες ιστορίες. Από εκείνον είχα ακούσει μια ιστορία για την Κάλλας. Όταν έκανε πρόβες για να ερμηνεύσει στην Επίδαυρο την «Μήδεια» την ενοχλούσαν τα τζιτζίκια και είχε ζητήσει από τους αστυνομικούς να τα διώχνουν για να συνεχίσει τις φωνητικές της ασκήσεις. Η πρώτη της εμφάνιση ματαιώθηκε λόγω βροχής. Στη δεύτερη αποθεώθηκε. Τέτοιες ωραίες ιστορίες σου διηγούταν ο Λεωνίδας σε σημείο που ξέχναγες να φας τα εξαιρετικά φαγητά της κουζίνας του. Ευτυχώς η ταβέρνα εξακολουθεί να λειτουργεί με μεγάλη επιτυχία χάρη στα υπόλοιπα αγαπημένα μέλη της οικογένειας του.
Μετά τις δυο τα ξημερώματα δώσε το ραντεβού σου στη ντίσκο «Capaki» (Γιαλάσι).Το αυθεντικό cult σε όλο του το μεγαλείο. Είναι σαν να μπαίνεις στην χρονοκάψουλα του χρόνου και να μεταφέρεσαι κατευθείαν στη δεκαετία του ’80. «Πού πάμε στο καπάκι;». Και κάπως έτσι από την αργκό ατάκα της εποχής, πήρε και το βαφτιστικό της όνομα. Θα χορέψεις στην κλασική πίστα σαν να μην υπάρχει αύριο. Συνδυάζει διάφορες ηλικίες, αλλά πλέον κυρίως πιτσιρικάδες. Χώρος ανοιχτός, ντισκομπάλες, φωτορυθμικά και άπειρα δέντρα με περήφανες πορτοκαλιές. Ασφαλώς δεν έχει την παλιά αίγλη αλλά εκεί το αίμα πάντα βράζει, ο κόσμος είναι πολύ χαλαρός, όλα τα ενδεχόμενα είναι πιθανά και δεν σε νοιάζει γιατί ισχύει ο νόμος του «ό,τι γίνεται στο «Capaki μένει στο Capaki».
Στο cafe «Stork» που βρίσκεται προς τον δρόμο της επιστροφής κάνω πάντα μια στάση για καφέ και βάφλες για να απολαύσω κυρίως την συγκλονιστική θέα όλης της Επιδαύρου από ψηλά.
Τα τοπικά προϊόντα που μου αρέσει να αγοράζω από το χωριό της Επιδαύρου είναι πορτοκάλια, παξιμάδια χαρουπιού, μέλι, ρίγανη και αγνό ελαιόλαδο. Επίσης έχετε το νου σας για έναν συγκεκριμένο πλανόδιο πωλητή παιχνιδιάρικων πραγμάτων. Θα τον αναγνωρίσετε από τα χαμογελαστά του μάτια. Τα τελευταία μου αποκτήματα, ένα βραχιόλι ποδιού με κοχύλια που κουδουνίζουν και μια μυγοσκοτώστρα σε μορφή ρακέτας του τένvις που μου την έκανε δώρο ένας άνθρωπος αγαπημένος. Μικρά εύθυμα ενθύμια που μου υπενθυμίζουν το πέρασμα από τον τόπο.
Ω Επίδαυρε, κάθε φορά σε αποχαιρετώ με ένα «μη με λησμόνει». Θα ξανάρθω, να με περιμένεις.
*Η Νίκη Σερέτη είναι ηθοποιός. Θα πρωταγωνιστήσει στην παράσταση «The Doctor» σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου που πρόκειται να επαναληφθεί από τον ερχόμενο Οκτώβριο στο Αμφί – Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου. Επίσης, συμμετέχει στην Ελληνοκαναδική ταινία του σκηνοθέτη Tommy King «SGT. Fruit Fly» που κάνει παγκόσμια πρεμιέρα στις 18 Οκτωβρίου στο Τορόντο στο Διεθνές Φεστιβαλ Καναδικού Ελληνικού Κινηματογράφου.
Διαβάστε ακόμα:
«Η ενέργειά της σε κατακλύζει»: Η Τήνος της ηθοποιού Κατερίνας Νικολοπούλου
«Αίσθηση απόλυτης ελευθερίας»: Τα Κουφονήσια της δημοσιογράφου, Άννας Ζηρδέλη
