Ύδρα. Το νησί που ανακαλύφθηκε και λατρεύτηκε παγκοσμίως μέσα από ταινίες όπως το «Παιδί και το Δελφίνι» με τη Σοφία Λόρεν, τη «Φαίδρα» με τη Μελίνα Μερκούρη και τον Άντονι Πέρκινς, το «Κορίτσι με τα μαύρα» με την Έλλη Λαμπέτη.
Η πρώτη, θα κάνει διεθνή σταρ την πρωταγωνίστριά της και θα γίνει η πρώτη χολιγουντιανή παραγωγή εντός ελληνικών συνόρων. Η δεύτερη θα καταφέρει να φτάσει μέχρι τα Όσκαρ του 1963 ενώ η τρίτη θα κατακτήσει τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας. Και έτσι, από τότε, η Ύδρα θα γίνει η μυστική ερωμένη κάθε καλλιτέχνη, κάθε Κροίσου, κάθε διεθνή καρδιοκατακτητή.
Μεγαλώνοντας και εγώ ο ίδιος στο νησί, ως παιδί, θυμάμαι στις παρέες των μεγάλων να συζητιούνται οι επισκέψεις όλων αυτών που τα ονόματά τους είχα ακούσει μόνο στην τηλεόραση ή στο ραδιόφωνο. Ο Ωνάσης, ο Λένον, ο Λέοναρντ Κοέν, η Κάλλας, ο Χένρι Μίλερ, ο Εγγονόπουλος, ο Τέτσης, ο Σεφέρης. Έχοντας ήδη στις πλάτες μας τη σπουδαία συνεισφορά του νησιού στην απελευθέρωση από τους Τούρκους, κάθε καινούρια πληροφορία μας έκανε να νιώθουμε ότι αυτός ο τόπος είναι κάτι παραπάνω από ευλογημένος. Πράσινο πολύ δεν διαθέτει, ούτε νερό, ούτε παραλίες σαν κι αυτές που βλέπουμε στα καρτ-ποστάλ. Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει ετούτο νησί τόσο ξεχωριστό και μαζεύει καθ’ όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού τόσο σπουδαίες προσωπικότητες;
Αρχικά, θα μπορούσα να διακρίνω το πιο βασικό του χαρακτηριστικό: την ηρεμία. Η έλλειψη αυτοκινήτων και η κοντινή του απόσταση από την Αθήνα, είναι από μόνα τους ένα δώρο για τον κάθε επισκέπτη. Εδώ δε θα ακούσεις κόρνες, δε θα δεις μηχανάκια να τρέχουν δίπλα σου, δε θα χρειαστεί να μυρίσεις καυσαέριο ή να κάνεις υπομονή περιμένοντας το επόμενο λεωφορείο για την παραλία. Εδώ, όλα γίνονται με τα πόδια, με την βοήθεια κάποιου αξιολάτρευτού γαϊδαράκου ή με τα θαλάσσια ταξί που θα σε πάνε σε όποιον απομονωμένο κολπίσκο εσύ επιθυμείς.
Εδώ, μπορείς να τρως δίπλα σε ένα πρίγκιπα ή να κάνεις μπάνιο δίπλα σε έναν ηθοποιό του Χόλυγουντ και το πιο πιθανό είναι να μην το πάρεις ποτέ είδηση για τον απλούστατο λόγο ότι εδώ δεν έρχεσαι για να σε δουν. Εδώ έρχεσαι για να αποφύγεις όλα εκείνα τα μέρη που συχνάζουν όσοι αγαπούν τους φωτογράφους, τα εξώφυλλα και τη ματαιοδοξία. Η Ύδρα, έχει την ψυχή ενός αληθινού καλλιτέχνη: δε «φωνάζει», μιλάει μέσα από την ομορφιά του τοπίου της και είναι αυτόφωτη.
Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός, ήθελα να ανακαλύψω τον κόσμο. Ήθελα να φύγω από το μικρό αυτό νησί και να δω τι υπάρχει πέρα από τη θάλασσα. Ούτε ο Ωνάσης ήξερα ποιος είναι, ούτε η Κάλλας, ούτε γιατί ερχόντουσαν όλοι τους εδώ. Εγώ ήθελα απλά να φύγω. Όταν λοιπόν έφυγα για σπουδές, όταν άρχισα να ταξιδεύω, όταν έζησα τη φασαρία της Νέας Υόρκης, το χάος της Ινδίας και το γκρι του Λονδίνου, άρχισα τότε να νοσταλγώ εκείνον το μικρό γκρίζο βράχο που βιαζόμουν τόσο πολύ να αφήσω πίσω μου. Ήταν τότε που άρχισα να καταλαβαίνω γιατί όλοι αυτοί οι «σπουδαίοι» ταξίδευαν από χιλιόμετρα μακριά και ξόδευαν τόσα χρήματα απλά και μόνο για να κάνουν μια βόλτα στο μικρό πέτρινο λιμάνι. Ήταν τότε που κατάλαβα ότι έκρυβα μέσα μου έναν ακόμα καλλιτέχνη που ήταν ερωτευμένος με αυτό το νησί. Μόνο που, προσωπικά, είχα το προνόμιο αυτόν τον τόπο να τον αποκαλώ σπίτι μου.
Πρέπει να ήμουν περίπου 20 ετών όταν συνάντησα την Πριγκίπισσα Νταϊάνα στο νησί, στο τελευταίο καλοκαίρι της ζωής της, 21 όταν διάβασα τα ποιήματα μου στον Μάριο Πλωρίτη, 22 όταν βρέθηκα δίπλα στην Μπάρμπαρα Στρέιζαντ και της έσφιγγα το χέρι γεμάτος αμηχανία. Ακολούθησαν βασιλικές οικογένειες, συγγραφείς, αστέρες του σινεμά, αρχηγοί κρατών, απόγονοι αυτοκρατοριών, μυθικοί ζωγράφοι, άνθρωποι που τους άρεσε να χάνονται στα μικρά στενά και να γίνονται ένα με τους ντόπιους. Αυτό ήταν για εμένα και το μεγαλύτερο σχολείο. Η απλότητα και η ευγένεια όσων πίστευα ότι, λόγω του ονόματός τους, θα ήταν υπερόπτες ή «δύσκολοι» μου δίδαξαν την απομυθοποίηση του «ύφους» και τον εκμηδενισμό της «ματαιοδοξίας».
Αν όμως η Ύδρα, για έναν επισκέπτη, σημαίνει ένα όμορφο λιμάνι, μία γραφική χώρα και η έλλειψη αυτοκινήτων, για εμένα είναι πολλά περισσότερα. Όταν θέλω να πάρω έμπνευση για το επόμενο βιβλίο μου, όταν θέλω να βρεθώ κοντά στη φύση ή να απολαύσω το μεγαλείο της απλότητας, τα βήματα μου θα ακολουθήσουν διαφορετικές διαδρομές από τις «τουριστικά» γνωστές. Είναι τότε που θα πάρω το δρόμο από το λιμάνι, θα περάσω το Καμίνι και θα κατευθυνθώ προς το Βλυχό. Θα κάνω μια βουτιά σε έναν από τους μικρούς κρυμμένους κόλπους και θα επιστρέψω στη Χώρα από το πάνω μέρος. Θα περάσω το μικρό νεκροταφείο, το γερασμένο γηροκομείο, θα συνεχίσω κάτω από το πατρικό της μητέρας μου και θα κατηφορίσω σε ένα από τα αμέτρητα στενά που θα με οδηγήσουν στο λιμάνι. Μια διαδρομή που με ηρεμεί, με γεμίζει χρώμα και αισιοδοξία.
Όταν πάλι θέλω να χαθώ από όλους και από όλα, θα πάω στο πιο αγαπημένο σημείο σε ολόκληρο το νησί. Στο μοναστήρι της Ζούρβας. Το γνώρισα όταν ήμουν μικρός με 11 μοναχές, το βρίσκω τώρα σαν ενήλικας με τέσσερις. Είναι το σημείο που με κάνει να πιστεύω ότι είμαι στον παράδεισο. Η διαδρομή, όχι απαραίτητα εύκολη αλλά ούτε και απαγορευτική. 20 λεπτά μέχρι το λιμάνι της Λέδεζας με το θαλάσσιο ταξί και μετά περπάτημα μισής ώρας μέχρι την κορφή, εκεί που κατάλευκο σε περιμένει το μοναστήρι της παναγίας, με την ευωδιαστή αυλή του να μοιάζει σαν μία αγγελική αγκαλιά.
«Και πού θα κάνουμε μπάνιο;» είναι η κλασική ερώτηση
Από τα βράχια της Σπηλιάς και της Υδρονέτας μέχρι τις παραλίες του Μπίστι, του Μίρα μάρε και του Αγίου Νικολάου, υπάρχει ένα μέρος για όλους. Στα δύο πρώτα μπορείτε να μείνετε μέχρι τη δύση του Ηλίου, να φάτε, να πιείτε, να κολυμπήσετε. Ειδικά αν είστε σε ρομαντική εξόρμηση, η Υδρονέτα θα σας προσφέρει το πιο μαγικό δειλινό. Αν έχετε στην παρέα παιδιά, μία από τις τρεις τελευταίες παραλίες νομίζω θα σας καλύψει. Μίρα Μάρε αν δε θέλετε να απομακρυνθείτε πολύ, Μπίστι και Άγιος Νικολάος αν θέλετε να μπείτε στο βαρκάκι, που θα σας μεταφέρει ως εκεί, δίνοντάς σας την ευκαιρία να δείτε από κοντά ένα μικρό κομμάτι της ακτογραμμής του νησιού.
Μην παραλείψετε τη μαγική εμπειρία του γύρου της Ύδρας, με το σκάφος που θα σας παραλάβει στις 11 το πρωί, θα σας επιστέψει στις πέντε το απόγευμα και θα σας επιτρέψει να δείτε από κοντά τις μικρές παραλίες που είναι ορατές και προσβάσιμες μόνο από θαλάσσης.
Πάμε τώρα να δούμε τη λίστα των δικών μου αγαπημένων μου σημείων για φαγητό, τα μέρη που συχνάζω με την παρέα μου, τα μέρη που χαλαρώνω αναλόγως την περίσταση.
«Caprice», για την ενέργεια του χώρου, μια κλασσική επιλογή που αγαπώ και έχω τις πιο όμορφες εμπειρίες. «Il Casta», για γνήσιο Ιταλικό, μιας και η οικογένεια των Ιταλών ιδιοκτητών θα σας περιποιηθεί σαν να πήγατε στη μικρή αυλή του σπιτιού τους. «Veranda» για την πιο όμορφη θέα από ψηλά, μια ρομαντική νότα σε μια ευρύχωρη νησιώτικη βεράντα. «Η Ωραία Ύδρα», ακριβώς στο λιμάνι του νησιού με έναν εκλεκτό, περιεκτικό κατάλογο και την πιο ωραία ταραμοσαλάτα που έχω γευτεί στη ζωή μου. «Το Παραδοσιακό» για μεζέδες της γιαγιάς και χαλαρές καταστάσεις στο πιο κεντρικό σημείο του νησιού. Τώρα αν θελήσετε κάτι γρήγορο, ένα σουβλάκι ή μία σαλάτα, το «Και Κρεμμύδι» θα σας συστήσει την εκλεπτυσμένη εκδοχή του αγαπημένου μας εδέσματος σε πακέτο ή στα λευκά του τραπεζάκια. Και τέλος, για όσους θέλουν να απομακρυνθούν λίγο από το κέντρο του νησιού, σε μόλις δέκα λεπτά, τα βήματά σας θα σας φέρουν μέχρι το «Techne» για μια πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή της ελληνικής γαστρονομίας.
Η Ύδρα δεν έχει «τουριστικά» στέκια, πράγμα που καθιστά κάθε σημείο της ασφαλές για δοκιμή. Πέρα από τα παραπάνω σημεία που προσωπικά επισκέπτομαι πιο συχνά, μη διστάσετε -αν βρείτε τραπέζι- να καθίσετε στον «Όμιλο» ή στο «Sunset», στο «Manna» ή στο «Κάτι ψήνεται». Αφήστε τον εαυτό σας να χαθεί, να εξερευνήσει, να ζήσει τη ζωή που ζουν οι ντόπιοι. Πιείτε τον καφέ ή πάρτε το πρωινό σας στον αγαπημένο μου «Ίσαλο», δοκιμάστε κάποιο από τα μεσημεριανά πιάτα ημέρας στον κλασσικό «Πειρατή», πάρτε ένα γλυκό στο χέρι στην «Καραμέλα» ή ξεγελάστε την πείνα σας με μία κρέπα στο «Μικρό Καφέ». Μέχρι να έρθει το βράδυ και να κατευθυνθείτε προς το «Amalour» νιώστε την αύρα του νησιού μπαίνοντας σε κάθε στενό και φτάνοντας όσο πιο ψηλά μέσα στην πόλη μπορείτε.
Τι δεν πρέπει να χάσετε πριν φύγετε από το νησί;
Τα πεντανόστιμα υδραίικα αμυγδαλωτά «Τσαγκάρης», ένα σουβενίρ από το «Donkeycat» του αγαπημένου μας ηθοποιού Σωκράτη Πατσίκα, μια επίσκεψη στο «Ιστορικό Αρχείο μουσείο Ύδρας» και τη οικεία του «Λάζαρου Κουντουριώτη». Να ρίξετε μια ματιά στο «Kashish» με τα υπέροχα φορέματα, τα αντρικά πουκάμισα και τα καφτάνια της Κέλλυς Φωτοπούλου, να δείτε τις ανατρεπτικές εκθέσεις του Δημήτρη Αντωνίτση στην Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού Ύδρας και του Ιδρύματος ΔΕΣΤΕ στα σφαγεία και να επισκεφτείτε τον κατανυκτικό Μητροπολιτικό Ιερό ναό του νησιού. Τέλος, δε γίνεται να φύγετε από το νησί χωρίς να επισκεφτείτε το κατάστημα ELENA VOTSI, της Υδραίας σχεδιάστριας με τη διεθνή καριέρα που σχεδίασε από τα Ολυμπιακά μετάλλια των Ολυμπιακών αγώνων μέχρι τα κοσμήματα των επιδείξεων του Ralph Lauren. Και που ξέρετε, ίσως εκεί πέσετε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Valentino, την Kate Moss, τον Σταύρο Νιάρχο ή την Rosamund Pike να αγοράζει το επόμενο αγαπημένο της δαχτυλίδι.
Καλό καλοκαίρι!
Χρήστος Δασκαλάκης.
Το τελευταίο βιβλίο του Χρήστου Δασκαλάκη με τίτλο «Το Γονεοτροφείο» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγκυρα και ετοιμάζεται για τη θεατρική του εκδοχή το χειμώνα του 2022 σε διασκευή Σωκράτη Πατσίκα και σκηνοθεσία Ευθύμη Χρήστου.
