‘’H comfort γεύση των rigatoni al ragu έχει φώλιασει για πάντα μέσα στο μυαλό μου με το κόκκινο κρασί της osteria Della Mattonella, να δίνει ένα τόνο ευγνωμοσύνης στην ατμόσφαιρα. Φάγαμε με την ψυχή μας, γελάσαμε δυνατά και ξεχυθήκαμε στα διάσημα στενά του ιστορικού κέντρου της Νάπολης με προορισμό την Piazza Bellini και οδηγό το μότο όπου μας βγάλει ο δρόμος’’.
Θυμάμαι ακόμα το πρωινό που πέντε κορίτσια φορτώσαμε ένα αυτοκίνητο, όχι μόνο με τις βαλίτσες μας αλλά και με τεράστια περιέργεια και ανυπομονησία, για αυτό που θα ερχόταν: ένα οκταήμερο road trip στην Ιταλική Ριβιέρα. Πρώτος σταθμός: η Νάπολη. Έπειτα, μια στάση στην παγωμένη στο χρόνο Πομπηία και ώρες εξερεύνησης στο Amalfi, το Positano και το Capri. Αυτό, όμως, δεν είναι ένα κείμενο για την κοσμοπολίτικη Costiera Amalfitana, είναι ένα οδοιπορικό σε μια από τις πιο σημαντικές αναμνήσεις της ζωής μου, το Ravello. Ένα πανέμορφο χωριό τοποθετημένο την επαρχία του Salerno, στην Campania της Νότιας Ιταλίας γνωστό και ως «το χωριό της μουσικής».
Ανεβαίνοντας με το αυτοκίνητο τα κακοτράχαλα, φιδίσια δρομάκια του, δεν φανταζόμασταν ότι αυτό το χωριό που επιλέχθηκε ως η οικονομικότερη λύση διαμονής, θα γινόταν κυριολεκτικά η σανίδα σωτηρίας μας από τις ορδές των τουριστών που προσπαθούσαν να ζήσουν, έστω για λίγο, εκείνη την κατάσταση μυαλού που οι Ιταλοί αποκαλούν ‘’dolce far niente’’ και εμείς οι Έλληνες τιμούμε σαν «γλυκιά απραξία».
Χτισμένο στα βουνά Lattari, ψηλά στις πράσινες πλαγιές και τα απόκρημνα βράχια, το Ravello στέκεται περήφανο πάνω από το Amalfi, αγκαλιάζοντας με το βλέμμα του ολόκληρη την ακτή, προσφέροντας – χωρίς καμία υπερβολή – την πιο όμορφη, μαγική και πολύτιμη θέα. Η έντονη μεσαιωνική ατμόσφαιρα, τα ρομαντικά παλάτια και οι βίλες, οι καταπράσινοι κήποι, οι μεγάλες βεράντες, τα πολύχρωμα κεραμικά και το σπιτικό limoncello, σε κάνουν να νιώθεις ότι περπατάς μέσα σε ένα έργο Τέχνης. Καταφύγιο μουσικών, συνθετών και συγγραφέων που ψάχνουν έμπνευση μέσα στη γοητεία του και τόπος γέννησης έργων όπως ο ‘’Εραστής της Λαίδης Τσάτερλι’’ και της δεύτερης πράξης της όπερας ‘’Parsifal’’ του σπουδαίου Γερμανού συνθέτη Richard Wagner. Το μοναδικό πράγμα που οφείλεις να κάνεις στο Ravello, είναι να το περπατήσεις, να χαθείς στα δρομάκια, τους κήπους και τα μνημεία του και αυτό θα σε ανταμείψει με δύο από τις ομορφότερες βίλες που θα δεις στη ζωή σου, τη Villa Rufolo και τη Villa Cimbrone.
Ατελείωτοι κήποι και κατάφυτοι δρόμοι, ιστορία αιώνων γραμμένη στα ρωμαϊκά αγάλματα και γλυπτά, το σπήλαιο της Εύας και της Αφροδίτης, ο επικαλυμμένος με λειχήνες ναός του Βάκχου, η εκθαμβωτική θέα στο Τυρρηνικό πέλαγος, αρχαίες πύλες, οι μεσαιωνικοί πύργοι και οι θόλοι, οι Κήποι της Ψυχής και οι ανθισμένες ορτανσίες και τριανταφυλλιές αλλά και τόσα πολλά που δεν χωρούν σε λέξεις, θα τα βρεις σε αυτό το μικρό χωριό-θαύμα.
Κάθε πρωί δίναμε ραντεβού στο Bar Al San Domingo, στην κεντρική πλατεία του Ravello, παίζαμε το γνωστό παιχνιδάκι ‘’παραγγέλνω στα Ιταλικά’’ και φουσκώναμε από περηφάνια αφού έστω για λίγο νιώθαμε ‘λοκάλια’ απολαμβάνοντας το εσπρεσάκι μας. Η Piazza Duomo, μια τεράστια πλατεία γεμάτη μικρά καφέ και εστιατόρια, ντόπια μαγαζάκια, παγωτατζίδικα, ανθρώπους να ανταλλάσσουν καλημέρες αλλά και πολλά παιδιά να εκμεταλλεύονται την άπλα για ποδόσφαιρο, είναι σίγουρα το νούμερο ένα σημείο συνάντησης του χωριού, κάτω υπό την προστασία της Santa Maria Assunta και του San Pantaleone. Σπίτι τους, ο επιβλητικός καθεδρικός ναός στο κέντρο της πλατείας, μείγμα δυο τεχνοτροπιών: ρομαντικού και μπαρόκ. Ιδρύθηκε το 1086, και αξίζει να ρίξετε μια ματιά στο εσωτερικό, και να θαυμάσετε τον άμβωνα με τις σπειροειδείς στήλες, τα πέτρινα λιοντάρια και τα εκπληκτικά ψηφιδωτά. Μάλιστα, μέσα στο παρεκκλήσι του προστάτη του Ravello, San Pantaleone, υπάρχει ένα φιαλίδιο με το αίμα του, το οποίο κάθε χρόνο στις 27 Ιουλίου (ταυτόχρονα με ένα ένα αδερφάκι φιαλίδιο που υπάρχει στη Μαδρίτη), υφίστανται το ίδιο θαύμα μετατροπής σε υγρό, δηλαδή της υγροποίησης του αίματος. Βέβαια, πέρα από την βαθιά ιστορία, για εμάς το Duomo με την πανέμορφη πρόσοψη, ήταν το αγαπημένο μας μέρος για άραγμα με spritz, κουβέντα και χάζεμα του κόσμου που πηγαινοερχόταν στην πλατεία.
Το “σπιτάκι’’ μας το Ravello, όπως το αποκαλούσαμε κάθε μέρα με τα κορίτσια ενώ γελούσαμε και φορτώναμε τα panini μας με τα πιο ωραία αλλαντικά και τυριά σε ένα καταπληκτικό μπακάλικο – ο προσωπικός μας ναός για τις ημέρες που περάσαμε εκεί. Και κάθε βράδυ, μετά την γλυκιά κούραση της θάλασσας στο Minori και το Amalfi, βάζαμε τα ‘’καλά’’ μας και τριγυρνούσαμε στα στενά με την ελπίδα ότι θα καταφέρουμε να μπούμε στα κρυφά σαν άλλοι wedding crashers, μέσα σε κάποιο party, κάποιας βίλας.
Μπορεί να μην τα καταφέραμε ποτέ, να τρυπώσουμε στα αρχοντικά αλλά οι καλύτερες αναμνήσεις δημιουργούνται απρόσμενα, όπως εκείνο το βράδυ στην πλατεία του χωριού με ένα γκρουπ από πλανόδιους μουσικούς να έχουν φτιάξει την πιο όμορφη ατμόσφαιρα, και με τον κόσμο και τα παιδιά να κουνάνε ώμους και πόδια στο ρυθμό της μουσικής. Χωρίς δεύτερη σκέψη, μπήκαμε και εμείς στον κύκλο και αρχίσαμε να μοστράρουμε τις χορευτικές μας φιγούρες. Και ξαφνικά, ο χρόνος σταμάτησε, τα μάτια μας είχαν πάρει το σχήμα του μισοφέγγαρου επειδή τα χαμόγελα είχαν τεντώσει τα μάγουλα μας ενώ το αεράκι έμπαινε μέσα στα ρούχα μας δροσίζοντας τον χορευτικό μας οίστρο. Πέντε κορίτσια, που σε εκείνη, τη μια και μοναδική χρονική στιγμή, συνδέθηκαν για πάντα μέσα από τη δόνηση της ανόθευτης ελευθερίας. Σε εκείνο το παρόν, που δεν χωρούσαν φόβοι αλλά μόνο προσωπική αλήθεια. Γιατί αυτή είναι η δύναμη των ταξιδιών, να σε μετακινούν και να σε αλλάζουν. Στο τέλος, οι αναμνήσεις είναι αυτές που κάνουν τους λεκέδες της καθημερινότητας να ξεθωριάζουν αλλά και αυτές που σου θυμίζουν ότι όλα αυτά ήταν αληθινά και δεν μπορεί να στα πάρει κανείς.
Κάθε φορά λοιπόν, που με ρωτάει κάποιος tips για το Ravello ή τη Νότια Ιταλία, δεν μου ‘ρχεται στο μυαλό ούτε η καλύτερη πίτσα στη Νάπολη ή το instaγκραμμικό Positano. Το μόνο που θυμάμαι και ‘’βλέπω’’ είναι η Εύα, η Μπέσυ, η Αλεξάνδρα και η Ελένη να χορεύουν, πανέμορφες και ανέμελες, στην πλατεία, να κοιμούνται στο καράβι για Capri, έξαλλες με τους χιλιάδες τουρίστες, να προσπαθούν να καθαρίσουν το πιο βρώμικο airbnb της γης, να κλαίνε από τα γέλια στην προσπάθεια τους να φτιάξουν ένα video boomerang και να τρώνε φθηνή πίτσα, όρθιες, βλέποντας τα πυροτεχνήματα από την Scala, το απέναντι χωριό από το Ravello, για τους εορτασμούς της δεκαπενταυγουστιάτικης Madonna.
Η Μαίρη Ρετσίνα είναι εκφωνήτρια, travel editor & travel podcaster.
Διαβάστε ακόμα:
Πρώτη φορά στη Xάλκη – Το αριστοκρατικό νησί με την πανέμορφη αρχιτεκτονική και τα τιρκουάζ νερά
