Ξεχάστε ό,τι νομίζετε πως γνωρίζετε για το Μεξικό. Ξεχάστε το Narcos, την Frida Kahlo τις συμμορίες, την επικινδυνότητα και ό,τι άλλο πιστεύατε για αυτή τη χώρα. Το Μεξικό είναι και αυτά αλλά πρωτίστως είναι πολλά περισσότερα γιατί το Μεξικό δεν είναι μία χώρα, άλλα δέκα χώρες μαζί. Είναι ένας τόπος με απίστευτη φυσική ομορφιά, πολιτισμική και πολιτιστική παράδοση, πλούσια ιστορία και με υπέροχους, ανοιχτούς, γενναιόδωρους και καλόκαρδους κατοίκους.
Μια χώρα που καλύπτει όλα τα γούστα των ταξιδιωτών αφού προσφέρει τα δώρα της απλόχερα τόσο στους φυσιολάτρες, όσο και σε όσους αγαπούν την ιστορία, τους αρχαίους πολιτισμούς, την εξερεύνηση αλλά και όσους απλά αναζητούν ζέστη, θάλασσα και καλό φαγητό. Μια χώρα μοναδική που δεν χορταίνεις σε κάθε γωνιά της να ανακαλύπτεις και κάτι διαφορετικό. Το Μεξικό είναι έρωτας, και η μόνη χώρα (εκτός από την Ελλάδα) που θα σας κεράσουν.
Η σχέση μου με αυτή την απίστευτη χώρα ξεκίνησε σχεδόν τυχαία το 2019 και έκτοτε την έχω επισκεφθεί άλλες δύο φορές, λίγες για να την γνωρίσω στην ολότητά της αλλά αρκετές για να επιθυμώ να την ανακαλύπτω ξανά και ξανά εκ νέου. Η πρώτη μου επίσκεψη περιελάμβανε την πιο γνωστή τουριστικά περιοχή του Μεξικού, την επονομαζόμενη Quintana Roo, της χερσονήσου Yucatan μέχρι την μοναδική λίμνη των 7 χρωμάτων Bacalar στα σύνολα με το Beliz, όπου φιλοξενεί την παλαιότερη ζωή στον πλανήτη, έναν αρχαίο πληθυσμό στρωματολιτών ηλικίας περίπου 3,5 δισεκατομμυρίων ετών.
Αποφύγαμε το τουριστικό, γεμάτο Αμερικανούς, Cancun και κατευθυνθήκαμε ανατολικότερα στην μικρή παραθεριστική κωμόπολη Τulum, όπου για τις επόμενες μέρες βουτούσαμε σε κρυστάλλινα νερά σπηλιών (cenotes) και λίμνες. Μια συγκλονιστική εμπειρία αφού η περιοχή μετράει πάνω από 100 cenotes. Στην ουσία πρόκειται για υπόγειες φυσικές λίμνες, οι οποίες συνδέονται υπογείως με άλλες cenotes ή ποτάμια. Η δημιουργία τους οφείλεται στη πάροδο του χρόνου και τη βροχή που έπεφτε πάνω στο ασβεστολιθικό έδαφος της περιοχής. Το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των τόξων των ασβεστολιθικών σπηλαίων όπου ρέουν υπόγεια νερά μας έδωσε το μοναδικό θέαμα των cenotes.
Στη γλώσσα των Mayas μεταφράζεται ως το σπήλαιο με νερό. Αποτελούσε ιερό μέρος και ήταν η κατοικία του θεού Chaac, ο οποίος ήταν ο θεός της βροχής. Μάλιστα, οι Mayas θεωρούσαν ότι ήταν οι πύλες στο βασίλειο των νεκρών. Έπιναν νερό από εκεί μόνο σε θρησκευτικές τελετές. Αφού δεν υπάρχουν ποτάμια στην χερσόνησο Yucatan, ο μόνος τρόπος επιβίωσης στην αφιλόξενη ζούγκλα ήταν οι cenotes όπου έχτισαν μάλιστα διάφορους οικισμούς γύρω τους. Στο παρελθόν, αποτελούσε ένα σημείο που πετούσαν μέσα χρυσό αλλά και πολύτιμους λίθους, ενώ, σύμφωνα με τους θρύλους ήταν και τόπος ανθρωποθυσιών. Το νερό είναι δροσερό και καθαρό, προσφέρεται για κολύμπι και άπειρες βουτιές, απολαμβάνοντας παράλληλα την απαράμιλλη φυσική ομορφιά.
Η πραγματική έκπληξη του ταξιδιού μας όμως, θα ήταν λίγες μέρες μετά, στην περιοχή Chiapas, στα βουνά των Zapatistas και στα χωριά των αυτόχθονων πληθυσμών, γεμάτα από χρώματα και ιδιαίτερα ήθη και έθιμα. Η πιο εμβληματική πόλη της περιοχής η πόλη San Cristobal de las Casas, είναι ίσως η ομορφότερη πόλη που έχω αντικρίσει στη ζωή μου, με τέτοιο κάλλος και ενέργεια που πραγματικά μένεις άφωνος. Πονούν τα μάτια σου από την τόση ομορφιά. Τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα πολύχρωμα κτίρια γεμάτα λουλούδια, η μεγάλη εκκλησία που δεσπόζει στην επιβλητική πλατεία της πόλης, τα πολύχρωμα παζάρια με τους ιθαγενείς και τις τοπικές φορεσιές τους που πουλάνε τα προϊόντα τους, από πολύτιμα υφαντά μέχρι κοσμήματα και δερμάτινα είδη, οι πλανόδιοι μουσικοί που κάθε βράδυ κατακλύζουν την πόλη, οι καντίνες με τα λαχταριστά tacos, συνθέτουν μια πόλη απίστευτης ομορφιάς, κρυμμένη μέσα στα βουνά της Chiapas.
Το San Cristobal μας έκλεψε την καρδιά, επί μία βδομάδα περιπλανιόμασταν σχεδόν εκστατικοί από την ομορφιά αυτού του τόπου, προσπαθώντας να αποτυπώσουμε και να ρουφήξουμε τις εικόνες γι’ αυτό και 2 χρόνια μετά, θα ξαναγυρίζαμε στον ίδιο προορισμό με συγκίνηση και λαχτάρα. Αν και ο Covid είχε δείξει τα δόντια του και η πόλη δεν είχε την ίδια αίγλη, η ομορφιά της παρέμενε ανέπαφη και αναλλοίωτη. Από το San Cristobal αφήσαμε το αγαπημένο μας Μεξικό και κατευθυνθήκαμε στη γειτονική Guatemala.
Το επόμενο ταξίδι μας θα περιελάμβανε την πρωτεύουσα του Mexico City, την γαστρονομική «Μέκκα» του Μεξικού την Oaxaca, την μαγική Puebla, το στολίδι του San Miguel de Allente, το μουσικό, γεμάτο ζωή και χαρά Guanajuato και το απόμακρο, εξωτικό Boca del Cielo, εκεί στην άκρη του Ειρηνικού. Είδαμε ζούγκλες και κάθε λογής ζώα, ακούσαμε τον βρυχηθμό των κυμάτων του Ειρηνικού Ωκεανού, μυρίσαμε τη βροχή που ερχόταν από μακριά και είδαμε τον κεραυνό που έσκισε το αχανές τοπίο στα δύο, συγκατοικήσαμε στην καλύβα μας πάνω στην άμμο με νυχτερίδες (χαχα, όχι και πολύ ευχάριστο ομολογουμένως), πήραμε όλα τα μέσα μεταφοράς, από chicken bus μέχρι πλοία και μοτοσακό, είδαμε το τοπίο να αλλάζει απότομα καθώς και το κλίμα, δοκιμάσαμε την τοπική κουζίνα, κάναμε μαθήματα ισπανικών, επισκεφθήκαμε τα χωριά των Zapatistas και είδαμε αυτή την τόσο σημαντική κοιτίδα κοινωνικής συγκρότησης και αυτοοργάνωσης.
Πήγαμε σε αρχαίους ναούς των Mayas, πεζοπορίες σε φαράγγια, καταρράκτες και ηφαίστεια, ήπιαμε mezcal και μάθαμε τον τρόπο παραγωγής αυτού του τόσο ιδιαίτερου ποτού (όποιος πιει mezcal, την τεκίλα μετά την έχει για να πλένει τα χέρια του), κάναμε φίλους από διάφορες χώρες, μοιραστήκαμε εμπειρίες και ιστορίες, τους είπαμε για την όμορφη Ελλάδα μας και μάθαμε για τη δική τους χώρα, ανταλλάξαμε πληροφορίες και εμπειρίες από το ταξίδι μας, φάγαμε πολλά tacos με όλους τους δυνατούς τρόπους καίγοντας πολύ συχνά τη γλώσσα μας, αλλά και πιο ψαγμένα μεξικάνικα πιάτα, μείναμε σε υπέροχες haciendas που μοσχοβόλαγαν από τροπικά φυτά, γευτήκαμε τα πιο ζουμερά, νόστιμα φρούτα, μάνγκο και παπάγια, θεϊκές μπανάνες και αβοκάντο βούτυρο. Ήπιαμε συγκλονιστικό καφέ, πήγαμε σε μικρές φυτείες και είδαμε όλη την διαδικασία παραγωγής του, από την συγκομιδή του καρπού μέχρι το καβούρδισμα και το άλεσμα, αγοράσαμε υπέροχα υφαντά και δώρα για τους φίλους μας, πράγματα πολύτιμα φτιαγμένα με κόπο και μεράκι, είδαμε τελετές των αυτόχθονων πληθυσμών, ένα κράμα μαύρης μαγείας και χριστιανικής λειτουργίας, ακούσαμε τις τοπικές διαλέκτους τους, Tzeltal και Tzotzil, και μάθαμε για τα ήθη και τα έθιμά τους, τραγουδήσαμε, χορέψαμε και γίναμε ένα με αυτόν τον απίστευτα ζεστό, φιλικό και έξω καρδιά λαό.
Το Μεξικό ήταν και παραμένει για μένα μια αποκάλυψη. Ένας τόπος καρδιάς, ένας τόπος στον οποίο επιζητώ να επανέρχομαι ξανά και ξανά. Για όποιον είναι διατεθειμένος να πάει εκεί με ανοιχτή καρδιά και καλή διάθεση, να βάλει στην άκρη τη φοβικότητα, την παραπληροφόρηση ή την υπερβολή στην διοχέτευση της πληροφορίας, αφήνοντας πίσω τις προκαταλήψεις και τον δυτικό τρόπο κατανόησης της πραγματικότητας για όποιον θέλει να είναι ταξιδευτής και όχι τουρίστας, το Μεξικό είναι γεμάτο δώρα και μια εμπειρία ζωής.
Προφανώς και είναι μια χώρα με ανισότητες κοινωνικές, πολιτική αστάθεια, διαφθορά, σε περιοχές μεγάλη εγκληματικότητα αλλά το πρόσημο παραμένει μόνο θετικό. Αν είσαι προσεκτικός και συνετός και αποφεύγεις τις επικίνδυνες περιοχές (στα σύνορα με την Αμερική) όπου κάνουν κουμάντο οι ναρκέμποροι και οι συμμορίες, είναι μια χώρα απόλυτα ασφαλής και υπέροχη. Το Μεξικό μπαίνει στην καρδιά σου αστραπιαία, με την πολυμορφία του, τη ζωντάνια και την ασύγκριτη φυσική ομορφιά του. Οι μισές και πλέον πόλεις του έχουν χαρακτηριστεί ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Unesco, ενώ η φύση του είναι θηριώδης. Επίσης, παραμένει ένας σχετικά οικονομικός προορισμός. Πάρτε αναπαυτικά παπούτσια, αντιηλιακό και ετοιμαστείτε για ένα ταξίδι εμπειρία ζωής, μια έκρηξη αισθήσεων, αγαλλίαση της ψυχής και του νου. Viva Mexico!
*Η Δώρα Χρυσικού είναι ηθοποιός. Την τρέχουσα σεζόν πρωταγωνίστησε στο σήριαλ του MEGA «Η Γη της Ελιάς». Από τον ερχόμενο Οκτώβρη θα κάνει το θεατρικό μονόλογο, με τίτλο «18/9», στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, ενώ θα πρωταγωνιστήσει και σε μια ξένη σειρά (αγγλικής παραγωγής, με προσωρινό τίτλο «The moussaka sisters»), που θα παίζεται στην Αγγλία, στο κανάλι Channel 5.
Διαβάστε ακόμα:
Η Αίγινα της Ελευθερίας Αρβανιτάκη
