Η Πρέβεζα μπήκε στη ζωή μου τα τελευταία 13 χρόνια. Κι έμεινε. Είναι για μένα, τόπος συνυφασμένος με τη χαλάρωση και την ξεγνοιασιά, με τη δροσιά που αποζητάς το καλοκαίρι και τη ζεστασιά που χρειάζεσαι τον χειμώνα.
Το απίστευτο φαγητό στις ταβέρνες της πόλης, το πετάλι, οι σαρδέλες και οι γαρίδες Αμβρακικού στο «Ρεμπέτικο στέκι», το παγωτό του Βουκελάτου στο «HB», με τα σπιτικά γλυκά που λαχταράμε να φάμε από την Αθήνα, και φυσικά το λούνα παρκ που τα παιδιά περιμένουν πώς και πώς. Όταν πρόκειται για τσίπουρα, μπίρες ή τοπικό ούζο Ρούμπου, το «Σαϊτάν Παζάρ» είναι η λέξη κλειδί. Το καφενείο του Σταυροκώστα, «Άνω Βλάντο» ή όπως είναι γνωστό σε πολλούς ως το «καφενείο των μουσικών», είναι ένας πολύ ζεστός χώρος, ξεχασμένος από τον χρόνο. Εκεί, οι μουσικοί, μόνιμοι θαμώνες του χώρου, πήγαιναν για εύρεση εργασίας και περισυλλέγονταν από παράγοντες των πανηγυριών ή ιδιώτες που τους προσλάμβαναν, για να στελεχώσουν με τη μουσική τους κάποιο γλέντι ή γάμο.
Σε κεντρικό σημείο, μέσα στην πόλη της Πρέβεζας, δεσπόζει ο Ιερός Ναός Αγίου Χαραλάμπους, με το επιβλητικό ρολόι, σήμα κατατεθέν της πόλης. Εκεί, πηγαίνουμε συχνά στις παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου και μετά πίνουμε την πορτοκαλάδα μας στα καφέ από έξω, παρακολουθώντας πλήθη ανθρώπων να βολτάρουν, ξεφορτώνοντας τα βάρη και τις δυσκολίες της καθημερινότητας και των υποχρεώσεων του χειμώνα. Ανάμεσα στους πεζούς, πολύ συχνά, περνάνε άνθρωποι με τα ποδήλατά τους, μιας και το ποδήλατο ανήκει στην κουλτούρα της πόλης ήδη από την αρχή του προηγούμενου αιώνα.
Στην Πρέβεζα το καλοκαίρι, βρίσκει κανείς ευκαιρία να παρακολουθήσει πολύ καλές παραστάσεις και συναυλίες στο Ρωμαϊκό Ωδείο, που άνοιξε πρόσφατα τις πόρτες του στο κοινό. Εκεί, τα παιδιά μου παρακολούθησαν την πρώτη τους τραγωδία. Γύρω από το Ρωμαϊκό Ωδείο, απλώνονται τα επιβλητικά ερείπια της αρχαίας Νικόπολης, την οποία ίδρυσε ο Οκταβιανός Αύγουστος, αφού νίκησε τον Μάρκο Αντώνιο και την Κλεοπάτρα, στην θρυλική ναυμαχία του Ακτίου.
Αξίζει κανείς να περπατήσει δίπλα στα ρωμαϊκά τείχη και να θαυμάσει τα ερείπια των πρωτοχριστιανικών ναών και δημόσιων κτιρίων καθώς και του περίφημου υδραγωγείου. Τον Ιούνιο, λαμβάνει χώρα το jazz festival, που κάθε χρόνο φέρνει διεθνώς αναγνωρισμένους μουσικούς και το λιμάνι της Πρέβεζας, γεμίζει από κόσμο και ήχους καλής μουσικής.
Στα δροσερά νερά του Ιονίου, μπορεί κανείς να κολυμπήσει στο Μονολίθι, μια παραλία εξαιρετικά άνετη, μιας και εκτείνεται σε μήκος περίπου 22 χιλιομέτρων. Λίγο πιο πέρα, στο Μύτικα και την Καστροσυκιά, οι παραλίες ζωντανεύουν με παιδικές φωνές και παιχνίδια. Η δική μου αγαπημένη όμως παραλία, είναι λίγο πιο πάνω, το Αλωνάκι -παρόλο που τα τελευταία χρόνια είναι ιδιαίτερα πολύβουη- και κυρίως η Σκάλα που βρίσκεται ακριβώς δίπλα της, με το απίστευτο ηλιοβασίλεμα και τα μοναδικά cocktails στο «Freddo Time».
Ο Όρμος του Οδυσσέα, είναι μια φανταστική παραλία στη θάλασσα της οποίας καταλήγει ένα πανέμορφο ποταμάκι, που το έχει σκάσει από τον Αχέροντα. Έτσι, δημιουργείται μια εικόνα παραδείσου, η οποία ολοκληρώνεται την ώρα που πέφτει ο ήλιος καθώς, πολύ συχνά, λευκά και μαύρα άλογα κάνουν τη βόλτα τους κατά μήκος της αμμουδιάς.
Λίγο πιο πάνω, στη Γλυκή, βρίσκεται ο μυθικός Αχέροντας, όπου μπορεί κανείς να απολαύσει τη βόλτα του μέσα στο δάσος, να κολυμπήσει στα παγωμένα του νερά ή να κάνει βαρκάδα και ράφτινγκ κατά μήκος του ποταμού. Αν στρέψει κανείς το βλέμμα του ψηλά, πάνω από τον ποταμό, θα δει το «Κάστρο της Κιάφας» και το μαρτυρικό Κούγκι, που αποτελούσαν τα προπύργια των ηρωικών ανδρών και γυναικών του Σουλίου, των οποίων η μνήμη, μένει ακόμα ζωντανή στη συνείδηση των ντόπιων και αποτελεί παράδειγμα αντίστασης και ελευθερίας.
Ακριβώς πιο πίσω, πριν ο Αχέρων εκβάλλει στο Ιόνιο, βρίσκεται το Νεκρομαντείο, ένα μέρος απαράμιλλης και αρχαϊκής ομορφιάς, που σε μεταφέρει σε άλλη εποχή. Σύμφωνα με τον Όμηρο, το επισκέφθηκε ο Οδυσσέας και συνομίλησε με τους νεκρούς του.
Μία ωραία εκδρομή είναι πάντα στο ιστορικό Ζάλογγο. Εκεί, πάντα, με πιάνει δέος, αναλογιζόμενη ότι το Δεκέμβρη του 1803, οι γυναίκες της περιοχής γκρεμίστηκαν τραγουδώντας μαζί με τα παιδιά τους, καθώς έπεφταν από τον απόκρημνο βράχο, προκειμένου να μην πέσουν στα χέρια των Τουρκαλβανών. Και τότε είναι που η εκδρομή μετατρέπεται σε προσκύνημα.
*Η Δήμητρα Στογιάννη πρωταγωνιστεί στις θεατρικές παραστάσεις: «Ο παππούς έχει πίεση» της Δήμητρας Παπαδοπούλου, σε σκηνοθεσία Χρήστου Τριπόδη και «Βότκα μολότοφ» της Ελένης Ράντου σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη. Παραστάσεις που βρίσκονται σε καλοκαιρινή περιοδεία και θα συνεχιστούν την επερχόμενη θεατρική σεζόν.Επίσης συμμετέχει στο σήριαλ του Αlpha « Η κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα», σε σκηνοθεσία Μ. Ρέππα – Θ,Παπαθανασίου, που θα προβληθεί τον χειμώνα καθώς και στον Β’ κύκλο του σήριαλ του Μega «Άγιος Παΐσιος» σε σκηνοθεσία Στάμου Τσιάμη.
Διαβάστε ακόμα:
«Η ενέργειά της σε κατακλύζει»: Η Τήνος της ηθοποιού Κατερίνας Νικολοπούλου
«Αίσθηση απόλυτης ελευθερίας»: Τα Κουφονήσια της δημοσιογράφου, Άννας Ζηρδέλη
Αμμουδιά Πρέβεζας: Το χωριό και η παραλία στις εκβολές ενός μυθικού ποταμού
