Η Άνω Υδρούσσα είναι ένα ορεινό χωριό σε υψόμετρο 900 μέτρων μεταξύ της πόλης της Φλώρινας και του Νυμφαίου.
Πριν βρεθούμε εδώ αγνοούσαμε την ύπαρξή της. Δεν διαφέρει ιδιαίτερα από τα άλλα χωριά της ευρύτερης περιοχής. Όλα έχουν όμορφα παλιά σπίτια και όλα περιβάλλονται από πράσινο, πάρα πολύ πράσινο. Είναι ένας από τους τόπους της Μακεδονίας που μεγαλώνουν αγελάδες με τις οποίες συνδεόμαστε, έστω και εξ αποστάσεως. Οι αγελάδες που παράγουν το γάλα «Δέλτα του Τόπου μας», φρεσκότατο και υγιεινό. Είμαστε εδώ για να δούμε πώς το γάλα φτάνει από τη μακεδονική φύση σε σπίτια σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.
Η Ζαχαρούλα Γκίνη είναι μία από τους παραγωγούς στους οποίους οφείλουμε το γάλα «Δέλτα του Τόπου μας» που έρχεται κάθε μέρα στο τραπέζι μας. Τη συναντήσαμε έξω, όπως συμβαίνει κάθε μέρα που το επιτρέπει ο καιρός, με τις αγελάδες της. Αν βρεθεί κανείς στην περιοχή καταλαβαίνει γιατί ένα προϊόν τόσο μεγάλης διατροφικής αξίας παράγεται εδώ. Το τοπίο είναι καταπράσινο, ο αέρας φρέσκος και πεντακάθαρος, η ηρεμία και η γαλήνη περισσεύουν. Το βλέπει κανείς και από τον τρόπο που οι αγελάδες κινούνται και αναζητούν την τροφή τους, κάτι για το οποίο δεν δυσκολεύονται. Παντού υπάρχει χορτάρι και τριφύλλι.
«Τις αγελάδες τις ξεχωρίζω από τον χαρακτήρα τους»
Η Ζαχαρούλα Γκίνη ζει εδώ σχεδόν όλη της τη ζωή, από την ηλικία των δύο ετών, πιο συγκεκεριμένα, όταν επαναπατρίστηκε μαζί με τους γονείς της από τη Γερμανία όπου ήταν μετανάστες. Έχει πολύ καλές σχέσεις με όλους τους κατοίκους -περίπου 110- της Άνω Υδρούσσας. Ωστόσο η πραγματική της αδυναμία είναι οι αγελάδες της. Όπως λέει «θα μπορούσα να είμαι όλη μέρα ανάμεσα στα ζώα». Οι αγελάδες της δεν είναι σταβλισμένες, είναι ελευθέρας βοσκής. Πράγμα που σημαίνει πως η ίδια θα ξυπνήσει κάθε μέρα στις έξι το πρωί, θα πιει τον καφέ της, θα πάει στον στάβλο θα τις αρμέξει και μετά θα τις βγάλει έξω για βόλτα και βόσκηση. Θα επιστρέψει αργά το απόγευμα, θα τις αρμέξει ξανά και θα τις αφήσει να ξεκουραστούν στη ζεστασιά του στάβλου. Είναι μια καθημερινότητα που δύσκολα αντέχεις άμα δεν αγαπάς αυτό που κάνεις. Και η Ζαχαρούλα Γκίνη σίγουρα το αγαπάει. «Η πιο όμορφη στιγμή της ημέρας μου είναι όταν βρίσκομαι έξω με τις αγελάδες και ο καιρός είναι καλός. Νιώθω και εγώ τη χαρά τους που μπορούν και κινούνται ελεύθερες στη φύση». Και πράγματι, όσο βρεθήκαμε εκεί από τον τρόπο που κινούνται και από τους ήχους που κάνουν οι αγελάδες φαίνεται πως είναι χαρούμενες.
Η κυρία Γκίνη δεν έχει ονοματίσει τις αγελάδες της, αλλά, όπως λέει, «τις ξεχωρίζω από τον χαρακτήρα τους. Η μία είναι πιο «γκρινιάρα», στην άλλη αρέσει πολύ το βρέξιμο με το λάστιχο όταν την πλένω, η άλλη είναι πιο φαγανή κλπ». Για να είμαστε ειλικρινείς, δεν καταλάβαμε ποια αγελάδα είναι «η πιο φαγανή», γιατί όλες φαίνονταν να τρώνε το τριφύλλι και το χορτάρι με την ίδια όρεξη και ευχαρίστηση. Αλλά για να το λέει ο άνθρωπος που τις φροντίζει καθημερινά, κάτι παραπάνω θα ξέρει.
Επειδή φυσικά σε ένα ορεινό χωριό της Φλώρινας δεν είναι δυνατόν κάθε μέρα να είναι ηλιόλουστη, για την εκτροφή των ζώων χρησιμοποιούνται και ζωοτροφές, όπως καλαμπόκι και κριθάρι. Τα αγοράζει από ντόπιους παραγωγούς. Έτσι η Ζαχαρούλα Γκίνη βοηθάει την τοπική οικονομία την ίδια στιγμή που φροντίζει να τρέφονται σωστά τα ζώα της.
«Αν δεν υπήρχε η ΔΕΛΤΑ δεν θα μπορούσα να το κάνω αυτό»
H κτηνοτροφική ζωή είναι δύσκολη και όσοι την επιλέγουν σίγουρα δεν το κάνουν για να πλουτίσουν. «Εγώ δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τις αγελάδες μου, είναι σαν οικογένεια μου. Και δεν θα μπορούσα να τις έχω αν δεν είχα τη συνεργασία με τη ΔΕΛΤΑ. Ο τοπικός κτηνίατρός της, είναι σε καθημερινή επικοινωνία μαζί μου για οτιδήποτε χρειαστώ, είτε έχει να κάνει με τη σίτιση είτε με την υγεία του ζώου. Aν δεν είχα τη συνεργασία με τη ΔΕΛΤΑ δεν θα μπορούσα να έχω τα ζώα μου ευτυχισμένα και υγιή. Και σίγουρα δεν θα είχα την περηφάνεια να ξέρω πως το φρέσκο και υγιεινό γάλα από τα ζώα μου φτάνει στα σπίτια όλης της Ελλάδας».