Κάτω από τις κορυφές του Λάκμου, την Τσουκαρέλα 2.295 μ. και τον Μέγα Τράπο (μεγάλος γκρεμός) 2.240 μ., φωλιάζει μία εποχική λίμνη που αλλάζει συνεχώς μορφή, μεταμορφώνοντας το τοπίο γύρω της. Βλέπαμε εικόνες, ψάχναμε πληροφορίες, ακούγαμε ιστορίες από φίλους για το μέρος αυτό, πάνω στις κορφές της Πίνδου, που προσφέρεται για αυτά που αγαπάμε και ψάχνουμε στο βουνό.
Η επιθυμία να το αποτυπώσουμε με τα μάτια μας όλο και μεγάλωνε, καθώς ο Μάιος έφθανε στα τέλη του και μας ψιθύριζε τον ερχομό διάφορων χρωμάτων και αρωμάτων της φύσης. Δύο μέρες είχαμε στη διάθεσή μας για να πραγματοποιήσουμε αυτή μας την θέληση, που έμοιαζε πια με ανάγκη, και έτσι έγινε. Το μόνο που αρκούσε ήταν ποιος θα κάνει πρώτος την ερώτηση. Πάμε; Χωρίς να το καταλάβουμε βρισκόμασταν ήδη στο αμάξι με έναν χάρτη στα χέρια και τα ορειβατικά μας σακίδια πεταμένα στα πίσω καθίσματα. Πολλά παραπάνω χιλιόμετρα και στροφές μετά φτάσαμε στην πρώτη στάση, τον παραδοσιακό οικισμό, Χαλίκι.
Το Χαλίκι, με όνομα που οφείλεται στα αρχαία ορυχεία χαλκού που υπήρχαν στην περιοχή, είναι ένα παλαιότατο χωριό του Ασπροποτάμου. Βρίσκεται κρυμμένο στα 1.150 μ. στον νομό Τρικάλων, με ιστορία που το ακολουθεί 7 αιώνες. Λιθόστρωτα δρομάκια, πετρόκτιστες εκκλησίες, τρεχούμενα νερά, αρχιτεκτονική παράδοση, γραφικότητα και γεφύρια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά που διατηρούν την αυθεντικότητα του τόπου.
Διασχίζεται από ρέματα, με δύο τοξωτά γεφύρια να ενώνουν τις όχθες, το γεφύρι της Καπραρίας και στην είσοδο του χωριού το γεφύρι του Άσπρου. Η πέτρινη αρμονία των αρχοντικών σπιτιών χρωματίζεται από τα πλατάνια, τις οξιές και τους ήχους των πηγών του Άσπρου που περνάει κάτω από το χωριό, διασχίζοντάς το.
Με αφετηρία την πλατεία του χωριού και αφού δοκιμάσαμε από τους ντόπιους παραγωγούς λίγο μέλι και τυρί, φορέσαμε τα βαριά μας σακίδια, γεμίσαμε τα μπουκάλια μας από τις δροσερές πηγές και ξεκινήσαμε την ανάβαση. Ακολουθήσαμε τον χωματόδρομο και αρχίσαμε να μπαίνουμε αργά στο ελατόδασος μέχρι που αφήσαμε πίσω μας τα πλατύφυλλα δέντρα και τις μυρωδιές της ρίγανης για να συναντήσουμε το μονοπάτι, χαζεύοντας τις αλπικές πλαγιές που άρχισαν σιγά-σιγά να εμφανίζονται γύρω μας.
Βρισκόμαστε στο όρος Λάκμος (γνωστό ως Περιστέρι στην περιοχή), από τα πιο πετρώδη της χώρας μας, μια μακρόστενη οροσειρά με πολλές κορυφές και ένα άτυπο σύνορο μεταξύ των νομών Τρικάλων και Ιωαννίνων. Βραχώδεις πλαγιές, πηγές, τρεχούμενα νερά, βοσκοτόπια και γκρεμοί είναι τα βασικά στοιχεία που διακρίνουν την ταυτότητά του.
Mετά από 3,5 -4 ώρες περιπατητικής διαδρομής φτάσαμε σε μια απότομη πλαγιά πίσω από την οποία κρυβόταν το οροπέδιο. Κάναμε τα τελευταία βήματα, κρατηθήκαμε από το χέρι και σηκώσαμε αργά το βλέμμα μας προς τον τόπο που απλωνόταν μπροστά μας. Μπορούσαμε επιτέλους να αποθηκεύσουμε την εικόνα αυτή στο πολύτιμο κουτί των «στιγμών» μας.
Βερλίγκα. Το όνομά της θυμίζει κάποιο ξόρκι. Στα βλάχικα όμως, Βρίγγα, από όπου πηγάζει η ονομασία της, σημαίνει κύκλος. Είτε λόγω των κυκλικών σχηματισμών στην πεδιάδα είτε επειδή αλλάζει όψη ακολουθώντας την κυκλική εναλλαγή των εποχών. Σκαρφαλωμένη σε υψόμετρο 2.050 μ., κρυμμένη στις απρόσιτες βουνοκορφές, κοσμεί τα άλλοτε πράσινα λιβάδια και ενίοτε καλύπτεται από το χιόνι.
Ισορροπεί την αγριάδα του τοπίου δίνοντας του μια πιο παραμυθένια ταυτότητα, που δικαιολογεί τους διάφορους μύθους που την περιτριγυρίζουν. Λέγεται πως κάποτε στο οροπέδιο εκείνο ζούσε ένας δράκος με μορφή φιδιού. Ο μύθος αναφέρει πως μια φορά εμφανίστηκε, βγαίνοντας από τα βράχια στην επιφάνεια της κοιλάδας και ενώ σύρθηκε για λίγο στο έδαφος της, χάθηκε και πάλι στο εσωτερικό της γης.
Η χαραγμένη πορεία του στο έδαφος γεμίζει με νερό. Ένα μέρος συνεχώς μεταβαλλόμενο άλλοτε χιονισμένο, μουντό και άγριο και άλλοτε ανθισμένο και φωτεινό. Από τον Μάιο μέχρι και τον Ιούνιο, που το ξεχασμένο χιόνι αρνείται πεισματικά την αλλαγή της εποχής, η Βερλίγκα εμφανίζεται και μετά στερεύει ξανά.
Στα δύο χιλιάδες μέτρα στα λιβάδια αυτά τα νερά από τα λιωμένα χιόνια τρέχουν, κυλάνε στις εσοχές και σχηματίζουν νοερά μονοπάτια πάνω στη γη. Μέσα στους μαιάνδρους αντικατοπτρίζονται οι κορφές του βουνού. Από το σημείο εκείνο συνεχίζουν άλλες διαδρομές στην ευρύτερη περιοχή με πιο γνωστή εκείνη προς την ψηλότερη κορυφή, την Τσουκαρέλα, με διάρκεια περίπου μία ώρα.
Παρότι τα μέρη αυτά χρησιμοποιούνται ως βοσκοτόπια, το έδαφος τους ευδοκιμεί την πλούσια ύπαρξη χλωρίδας και πανίδας. Ανάμεσα στο πράσινο του οροπεδίου καθίσαμε για να παρατηρήσουμε τα σκορπισμένα μικρά αγριολούλουδα, γαλάζιοι κρόκοι (Crocus veluchensis) και κίτρινες νεραγκούλες (Ranunculus acris), που ξεπετάγονταν διάσπαρτα και συνέθεταν ένα χρωματιστό χαλί.
Το οικοσύστημα της Βερλίγκας είναι μοναδικό με ευαίσθητη ισορροπία. Όποιος επισκέπτης βρεθεί εκεί θα πρέπει να σεβαστεί την εικόνα που μας χαρίζεται και να μην την επιβαρύνει με την παρουσία του. Στους υδάτινους μαιάνδρους κατοικούν, μιλώντας κυριολεκτικά αυτή τη φορά, δρακάκια ή όπως ονομάζονται, αλπικοί τρίτωνες, μικρόσωμα αμφίβια με κοκκινωπό χρώμα στο κάτω μέρος του σώματος. Τα βλέπαμε να κολυμπούν με εξαιρετική ευκολία αλλά να είναι το ίδιο δραστήρια και στην ξηρά.
Στα κρύα νερά της απλωτής κοιλάδας θεωρείται ότι βρίσκονται οι πηγές του Ασπροποτάμου, όπως ονομάζεται ο Αχελώος στο πρώτο τμήμα της διαδρομής του, τα οποία χάνονται μέσα στα λιβάδια για να εμφανιστούν πιο χαμηλά σαν καταρράκτες και ποτάμια.
Αφού περπατήσαμε στη ράχη του οροπεδίου έχοντας πανοραμική θέα και εξερευνήσαμε κάθε μοναδικό στοιχείο του περιβάλλοντος, απομακρυνθήκαμε από τους μαιάνδρους και την καρδιά του οροπεδίου για να φτιάξουμε το «καταφύγιό» μας, κάτω από τον ξάστερο ουρανό του Μέγα Τράπου. Ξεκινήσαμε να μαγειρεύουμε το βραδινό μας με θέα τις απότομες κορφές. Αυτό το είδος δείπνου θα διαλέγαμε ξανά και ξανά παρά οποιοδήποτε άλλο σε κάποιο φανταχτερό εστιατόριο.
Ο καιρός σε τόσο μεγάλο υψόμετρο αλλάζει απότομα. Γρήγορα ξεκίνησε βροχή και εμείς καθίσαμε κρυμμένοι στην σκηνή ακούγοντας τους ήχους της, ελπίζοντας ότι θα σταματήσουν σύντομα. Έτσι και έγινε. Λίγο αργότερα, τα σύννεφα καθάρισαν και τη θέση της βροχής παίρνουν και πάλι τα αμέτρητα αστέρια.
Σταθήκαμε στο μαλακό γρασίδι βράσαμε λίγο τσάι και γεμίσαμε τις κούπες που κρατούσαμε στα χέρια μας για να κρατηθούμε ζεστοί, ενώ κοιτάζαμε τον ουρανό περιμένοντας την πανσέληνο να βγει. Ο ουρανός σε τόσο απόμερα μέρη, μακριά από τεχνητά φώτα είναι διαφορετικός, και αν δεν το έχετε δει με τα μάτια σας δύσκολα περιγράφεται.
Ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος και έτσι τις πρώτες πρωινές ώρες αρχίσαμε να απομακρυνόμαστε από την «Βασίλισσα της Άνοιξης», όπως κάποιοι την ονομάζουν, και ξεκινήσαμε τον δρόμο της επιστροφής με την ομίχλη να περιορίζει την ορατότητα. Επιστρέφοντας στην τοποθεσία της αφετηρίας μας, στο Χαλίκι, πήραμε τον δρόμο του γυρισμού.
Άλλη μία συναρπαστική εξερεύνηση στην ορεινή ομορφιά του τόπου μας έφθασε στο τέλος της και εμείς κρατάμε στο μυαλό μας αυτό το μοναδικό φαινόμενο με τους μαιάνδρους να γεμίζουν και να στερεύουν, αφήνοντας πίσω τους μονοπάτια.
Τι να δείτε στο Χαλίκι
-Το μοναστήρι του Προφήτη Ηλία.
-Στην πλατεία του χωριού την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής 1725.
-Ακολουθήστε τις διαδρομές που οδηγούν στις πέτρινες τοξωτές γέφυρες του Φίλου και του Αγ. Γεωργίου καθώς και στις λιθόκτιστες βρύσες Αυλότοπα και Φίλος.
-Αρχές Αυγούστου γίνεται η «Γιορτή της Πίτας», με αγάπη και μεράκι ετοιμάζονται από τους κατοίκους παραδοσιακές πίτες διαφόρων γεύσεων.
-Από τα σπίτια του χωριού ξεχωρίζουν του Χ. Δρόσου, του Κ. Ζώζια, του Α. Δημάκη και το σχολείο του χωριού.
-Κατά τη διαδρομή από το Χαλίκι προς τις τοποθεσίες Ρόνα και Βουρτόπα υπάρχουν οι πηγές του ποταμού Αχελώου, που καθώς κατεβαίνουν το βουνό δημιουργούν εντυπωσιακούς καταρράκτες.
Διαβάστε ακόμα:
Οι αλπικές λίμνες της Ελλάδας: Μεγαλοπρεπή απομεινάρια των παγετώνων που ονομάζονται και δρακόλιμνες
Ασπροπόταμος: Αφρισμένα νερά, ορεινές διαδρομές και πανέμορφα δάση
Τα χωριά του Ασπροποτάμου: Πανέμορφοι, γραφικοί οικισμοί στις όχθες του Αχελώου
