Την Ικαρία ως απλός τουρίστας δύσκολα θα την καταλάβεις. Πρέπει να διαβάσεις, να μπεις στους ρυθμούς της, να σταθείς και να ακούσεις τις διηγήσεις των ανθρώπων στα παλιά καφενεία. Να περπατήσεις, και να οδηγήσεις σε κακοτράχαλους χωματόδρομους για να ανακαλύψεις μνημεία ξεχασμένα και τοπία θαυμαστά. Αρμενιστής, Νας, Μεσακτή και Σεϋχέλλες, Θέρμες, Εύδηλος, Άγιος Κήρυκος, Θεοκτίστη, Φαράγγι Χάλαρη -σίγουρα αυτά τα έχεις ακούσει. «Αντί-πειρατικά» σπίτια και «μενίρ», φάρος Πάπας, κάστρο Κοσκινά, μεγαλιθικά μνημεία, πύργος στο Δράκανο, Ερίφη και Παραθέρια – τι είναι πάλι όλα τούτα;
Η αρχαία Δολίχη: Ένα νησί χωρισμένο στα δύο. Βοράς-νότος, ο καθένας κάνει την επιλογή του, αποβιβάζεται σε άλλο λιμάνι, επιλέγει άλλες παραλίες και χωριά.
Η Νικαριά: Ένας τόπος αυθεντικός, με κρυμμένα μυστικά και αξιοθέατα. Έτσι ήταν κι έτσι παραμένει Χωρίς γκουρμέ εστιατόρια, πολυτελείς βίλες και boutique hotels. Με πεντανόστιμες παραδοσιακές συνταγές, κρασί από τα οινοποιεία της, λίγους μοντέρνους χώρους φιλοξενίας. Και με τους μακρόβιους κατοίκους της -το ένα τρίτο των οποίων ζει περισσότερα από 90 χρόνια-, να της χαρίζουν φήμη σε όλο τον κόσμο που ψάχνει τα μυστικά της μακροζωίας τους για να τα αντιγράψει.
«Εδώ χαλαρώνουμε και δεν βιαζόμαστε», αυτό είναι το μάντρα που επαναλαμβάνουμε στη διάρκεια των διακοπών στην Ικαρία (ποιος θα ξεχάσει ότι παλιά στις ταβέρνες και τα καφενεία περίμενες ώρες για να σερβιριστείς;). Εδώ ξενυχτάμε μέχρι πρωίας χορεύοντας Ικαριώτικο και πίνοντας δυνατό κρασί, τον «Πράμνειο Οίνο» του Ομήρου. Κοιτάμε με δέος τα μεγάλα κύματα στον Να, στο Λιβάδι, στη Μεσακτή, δε φοβόμαστε τον βοριά που δέρνει ακούραστος το νησί τα καλοκαίρια, βουτάμε στα ραδιούχα νερά των Θερμών και βγαίνουμε ξανανιωμένοι. Ξεκινάμε βράδυ για να βρούμε ανοιχτά τα μαγαζιά στον Χριστό Ραχών. Ξυπνάμε νωρίς για να διατρέξουμε τα μονοπάτια -τα μόνα που αποκαλύπτουν την αυθεντική φύση του νησιού με τα άφθονα νερά, τα πευκοδάση, τα γλυπτά βράχια, τα φαράγγια, τους εντυπωσιακούς γκρεμούς. Η Ικαρία είναι μια. Μοναδική. Ανένταχτη. Τραβάει το δρόμο της, δεν ακολουθεί και δεν μιμείται. Όπως θα έλεγαν σταράτα οι αγγλόφωνοι: «take it, or leave it».
