Από τη μια πλευρά, η πατίνα του παλιού: μπακάλικα και καφενεία ξεχασμένα από το χρόνο, γραφικά ψαροχώρια, σπίτια επτανησιακής αρχιτεκτονικής, ενοικιαζόμενα δωμάτια. Από την άλλη γιοτ και μεγάλα ιστιοπλοϊκά.
Το καλοκαίρι μοιάζει διαφορετικό κάτω από τον καυτό ήλιο που λούζει τους Παξούς και τους Αντίπαξους. Αίσθημα ευδαιμονίας κυριεύει όσους αντικρίζουν τις παραλίες με τα διάφανα πρασινογάλανα ή τιρκουάζ νερά όπου τα πλεούμενα μοιάζουν να αιωρούνται. Όσους μπαίνουν στον στενό δίαυλο του Γαϊου με το νησάκι και το κάστρο του Αϊ Νικόλα. Όσους ανακαλύπτουν με τα σκάφη τους ή τα ταχύπλοα που κάνουν οργανωμένες κρουαζιέρες, τις απάτητες παραλίες και τις σπηλιές της άγριας δυτικής πλευράς των Παξών. Όσους βουτάνε στο εξωτικό Βουτούμι και την Βρίκα στους λιλιπούτειους Αντίπαξους. Όσους γεύονται το γλυκόπιοτο αντιπαξιώτικο κρασί και φρέσκο ζυμωτό ψωμί από τον φούρνο του Λουκά που καίει ξύλο ελιάς. Όσους εξερευνούν την ενδοχώρα γεμάτη δάση με αιωνόβιες ελιές, πέτρινα λιοτρίβια, παλιούς ανεμόμυλους και στέρνες, βυζαντινές εκκλησίες κι ατελείωτα χιλιόμετρα με ξερολιθιές. Όσους γνωρίζουν ανθρώπους έξω καρδιά, με πηγαίο χιούμορ και αυτοσαρκαστική διάθεση.
